1. گذاشتن هفت عضو از بدن بر زمین

1. در سجـده باید هفت موضع بر زمین قرارگیرد:
      1. پیشانی.
      2 و 3. دو کف دست.
      4 و 5. دو سر زانو.
     6 و 7. دو سر انگشت بزرگ پا.

توجه

• گذاشتن دستها هنگام نماز بر موزاییکی که دارای سوراخهای‌ریزی است اشکال ندارد.

• هرگاه هنگام سجده، علاوه بر انگشت بزرگ پا، بعضی از انگشتان دیگر را نیز بر زمین قرار دهد اشکال ندارد.    

  2. اگر پیشانی را عمداً یا سهواً بر زمین نگذارد، سجده نکرده است، اگر چه شش عضو دیگر (دو دست، دو زانو، دو انگشت بزرگ پا) را بر زمین گذاشته باشد، ولی اگر پیشانی را بر زمین بگذارد و جاهای دیگر را سهواً به زمین نرساند یا سهواً ذکر نگوید سجده صحیح است.     
  3. کسی که نمی‌تواند پیشانی را به زمین برساند باید به قدری که می‌تواند خم شود و مهر یا چیز دیگری را که سجده بر آن صحیح است، روی چیز بلندی گذاشته و طوری پیشانی بر آن بگذارد که بگویند سجده کرده است، ولی باید کف دستها و زانوها و انگشتان پا را اگر ممکن است به طور معمول بر زمین بگذارد و اگر چیزی که مهر را روی آن بگذارد وجود ندارد، باید آن را با دست بلند کند و پیشانی بر آن بگذارد.    
  4. کسی که بر محل سجده‌ی بلند نیز نمی‌تواند سجده کند، باید در عوض سجده، با سر و اگر نمی‌تواند با چشم اشاره کند.    

توجه
فردی که به خاطر وضعیت خاص جسمی که دارد قادر به گذاشتن هفت عضو از بدن خود بر زمین نیست و از صندلی چرخدار استفاده می‌کند، در صورتی که قادر به گذاشتن مهر روی دسته‌ی صندلی چرخدار یا چیز دیگر مانند بالشت یا چهارپایه و سجده بر آن است، باید سجده را بدین نحو انجام دهد و نمازش صحیح است و در غیر این صورت به هر نحوی که می‌تواند هر چند با اشاره سر و اگر با سر نمی تواند، با اشاره چشم، سجده و رکوع را انجام دهد و نمازش صحیح خواهد بود.     
  5. هرگاه در زمین گل آلود نماز می‌خواند، اگر آلوده شدن بدن و لباس برای او موجب مشقت است، می‌تواند در حالی که ایستاده، برای سجده، با سر اشاره کند و تشهد را ایستاده بخواند.

2. ذکر

1.ذکر واجب در سجده عبارت است از یک‌بار گفتن «سُبْحَانَ رَبِّیَ الاَعْلیٰ وَ بِحَمْدِهِ»  یا سه بار گفتن «سُبْحَانَ اللهِ»، و اگر به جای آن ذکرهای دیگر، از قبیل «اَلْحَمْدُ لِلّهِ»، «اَللهُ اَکْبَرُ» و مانند آن (غیر از ذکر مخصوص رکوع) به همان مقدار بگوید کافی است.

2.اگر ذکرهای رکوع و سجده را به­ جای یکدیگر بگوید، در صورتی­ که سهوی باشد اشکال ندارد، همچنین است اگر عمدی باشد و به قصد مطلق ذکر خداوند «عزوجل» بگوید، ولی ذکر مخصوص آن را نیز باید بگوید.

3. آرامش بدن در حال ذکر سجده

  1. در حال سجود هنگامی که ذکر واجب را می‌گوید، باید بدن آرام باشد، بلکه حتی در هنگامی که ذکری را به قصد استحباب آن در سجود می‌گوید، مانند تکرار «سُبْحَانَ رَبِّیَ الاَعْلیٰ وَ بِحَمْدِهِ» و امثال آن، احتیاط واجب آن است که بدن را آرام نگهدارد.
 
2. کسی که می‌دانــد آرام بودن بدن در حال ذکر سجود واجب است
  اگر پیش از آن‌که پیشانی به زمین برسد و بدن آرام بگیرد ذکر بگوید:
       عمداً باشد: نمازش باطل است. 
       سهـــواً باشد:
           در حال سجده متوجه شود: بایـد دوباره در حال آرامش ذکر را بگوید.
           بعــد از آن‌که سر از سجـده برداشت متوجه شود: نمازش صحیح است.

 پیش از تمام شـدن ذکر، سـر از سجده بردارد:
       -عمداً باشد: نمازش باطل است.
       -سهواً باشد: نمازش صحیح است. 
                                                    
  3. اگر بر روی تشک و امثال آن سجده کند که بدن در اول آرام نیست و بعد آرام می‌گیرد، چنانچه در هنگام آرامش بدن، ذکر گفته شود، اشکال ندارد.