حرمت مطلق سحر

  سحر مطلقاً حرام است؛ چه ملازم با ادعای غیرحقّ، اضلال یا ضرر زدن به دیگری باشد و چه نباشد.     (مکاسب محرمه، ج226، ص3)

تعلیم و تعلّم سحر

  اگر تعلم سحر به قصد انجام دادن آن باشد، حرام است. تعلیم هم، چنانچه به این قصد باشد که این شخص پس از آموزش سحر کند، حرام است. در غیر این صورت تعلیم و تعلم سحر حرام نیست.     (مکاسب محرمه، ج230، ص11)
  مثلاً اگر سحر را از آن جهت که دانایی و معرفت است و می‌خواهد بر معلوماتش بیفزاید، یاد بگیرد، نه به قصد عمل به سحر، این تعلم اشکال ندارد. یا در صورتی‌‌که دشمنان ساحر دارد و احتمال می‌دهد که او یا دیگری را سحر کنند، آن را یاد بگیرد یا اگر کسی پیدا شود که افکار مردم را به وسیله سحر متوجّه خود کند، انسان سحر را بیاموزد برای اینکه ادعای او را باطل کند، این هم اشکال ندارد.     (مکاسب محرمه، ج228، ص3)

مراد از شعبده همان چیزی است که ما به آن تردستی می‌گوییم. تردستی یک حرکت طبیعی است، نه غیرطبیعی. ولی با مهارت و سرعت انجام می‌شود. شعبده‌باز با تجربه و تمرینی که کرده، چنان این حرکت طبیعی و معمولی را با مهارت و سرعت انجام می‌دهد که انسان به اشتباه می‌‌افتد؛ مثل کسی‌‌که در حال معانقه، کیف پول دیگری را برمی‌‌دارد. این را شعبده یا همان چشم‌بندی می‌گویند. بنابراین کاری‌‌که او می‌کند، خارق‌العاده نیست و ماهیت آن با سحر متفاوت است.
  در سحر حواس ظاهری انسان خطا می‌کند و دچار توهم می‌شود؛ به گونه‌‌ای که مثلاً در بیابان، دریا می‌‌بیند یا در جایی که کوه نیست، کوه می‌‌بیند یا مثلاً شیئی را به صورت حیوان می‌‌بیند. یا حرکت ریسمان را حرکت مار می‌بیند. اینها همان چیزهایی است که به آن سحر گفته می‌شود. پس با شعبده متفاوت است.
  البته ممکن است برخی تردستی‌‌ها واقعاً سحر باشد؛ مثل اینکه می‌بینید کسی از دیواری عبور می‌‌کند. این تردستی نیست؛ چرا که هرگز نمی‌شود از دیوار عبور کرد.
  شعبده - آن عملی که ناشی از سرعت، خفّت، مخاریق و تمرین است- حرام نیست. (مکاسب محرمه، ج231، ص2)