1. بایع کالایی را به شرط استفاده در امر حرام بفروشد. (مکاسب محرمه، ج99، ص6)

2. معامله به قصد به کار بردن مبیع در حرام انجام ‌‌گیرد. (مکاسب محرمه، ج 107، ص6)

دو مورد از مصادیق روشن اعانت بر گناه است. (مکاسب محرمه، ج99، ص6 و ج111، ص7)

3. اگر بایع می‌‌داند که قصد مشتری استفاده حرام است:

الف) بین عمل حرام و معامله‌‌ای که مقدمه انجام آن عمل حرام است، واسطه‌‌ای نیست (یعنی از مقدمات قریب است) ← این معامله اعانت بر گناه و حرام است و همچنین به عنوان نهی از منکر نیز نباید انجام بگیرد.

مثال: به کار بردن زینت مردانه، مثل انگشتر طلا برای مرد، حرام است. در صورتی‌‌که بایع این انگشتر را به مشتری مرد بفروشد، این اعانت بر گناه و حرام است. (مکاسب محرمه، ج120، ص5)

ب) از مقدمات بعید است؛ یعنی با دو یا چند واسطه به عمل حرام منتهی می‌‌شود← اگر تهیة مقدمات بعید در امور مهم و عظیم است که خداوند به آن اهتمام خاصی دارد، عرفاً اعانت بر گناه محسوب می‌‌شود؛ حتی بدون قصد؛ مثل قتل، اضرار به مردم، غارت اموال مردم و همچنین مانند مقدماتی‌‌که موجب ترویج و اشاعه کفر و باطل است. (مکاسب محرمه، ج112، ص7و ج118، ص6)

مثال: 1. کسی‌‌که به تروریست سلاح یا مواد منفجره می‌فروشد، اگر می‌‌داند که او اهداف تروریستی دارد، عرفاً گفته می‌‌شود که به ظلم کمک کرده است. همچنین کسی‌‌ که این تروریست را از مرز می‌‌گذراند، یا او را در خانه‌اش پناه می‌دهد، معین محسوب می‌‌شود؛ چون کار، بسیار بزرگ است و اعانت بر این کار بزرگ، بر این مقدّمات هم صدق می‌کند؛ اگرچه بعضی از این مقدمات با واسطه و بعیده‌ باشند. (مکاسب محرمه، ج120، ص4و ج121، ص10)

مثال: 2. کسی که چوب یا فلزی را به فردی‌‌که بت یا صلیب می‌‌سازد، بفروشد، معامله‌‌اش حرام است؛ چون هیچ گناهی بالاتر از شرک نیست. (مکاسب محرمه، ج118، ص6)