بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحيم
الحمدللَّه ربّ العالمين و صلّی‌اللَّه على محمّد و آله الطّاهرين
خيلى خوشحالم از اينكه بحمداللَّه خداى متعال توفيق داد يك سال ديگر زنده بمانيم و يك بار ديگر اين جلسه‌ى مطلوب و شيرين قرآنى را درك كنيم. از تلاوتهائى كه برادران عزيز كردند، لذت برديم. از خداوند متعال ميخواهيم كه همه‌ى اين عزيزان را، همه‌ى شما را، همه‌ى ما را با قرآن محشور كند؛ هم در دنيا با قرآن باشيم، با قرآن زندگى كنيم، با قرآن تنفس كنيم و هم در آخرت، در قيامت، قرآن شفيع ما باشد؛ شاكى از ما نباشد. اين آرزوى ماست.
آنچه كه در اين مسابقات بين‌المللى جلو چشم انسان قرار ميگيرد، اين است كه قرآن مايه‌ى جمع است، مايه‌ى وحدت است. ما مسلمانها عوامل اتحاد زيادى داريم، يكى‌اش و شايد اهمش قرآن است. همه‌ى مسلمين، همه‌ى ملتهاى مسلمان در مقابل قرآن خاضعند؛ از قرآن ميخواهند درس بگيرند؛ ميخواهند خود را به قرآن نزديك كنند. اين خيلى فرصت مهمى است. دشمنان اسلام و دشمنان قرآن سعى كرده‌اند بين ملتهاى مسلمان فاصله بيندازند، آنها را از هم جدا كنند، گاهى حتّى آنها را روبه‌روى هم قرار بدهند و دشمنِ هم وانمود كنند. اين ناشى است از غفلت از قرآن. وقتى ملتهاى مسلمان، همه اين كتاب آسمانى، اين پيام آسمانى، اين هديه‌ى عظيم الهى را قبول دارند، چه چيزى بهتر از اين وسيله‌ى اجتماع و اتحاد؟ همه بنشينيم سر اين سفره‌ى معنوى؛ همه استفاده كنيم از اين مايه‌ى عزت و قدرت اسلامى و الهى.
ما دو غفلت داريم: يكى غفلت از اين كه قرآن وسيله‌ى اجتماع ما مسلمانهاست. دوم، غفلت از باور به مفاهيم قرآنى و اعتراف به آنچه كه خداى متعال به ما در قرآن كريم وعده كرده است. وعده‌هاى الهى را هم بايد باور كنيم. اگر وعده‌هاى الهى را باور كرديم، آن وقت راه به سوى عزت، به سوى وحدت، به سوى اقتدار در مقابل امت اسلامى باز خواهد شد، امت اسلام از عقب‌ماندگى نجات پيدا خواهد كرد. همين آياتى كه الان اين استاد محترم مصرى تلاوت كردند: «ان ينصركم اللَّه فلا غالب لكم»؛(1) اگر خدا شما را نصرت بكند، هيچ قدرتى بر شما غلبه نخواهد كرد. «و ان يخذلكم فمن ذالّذى ينصركم من بعده»؛(2) اگر خدا شما را نصرت نكند، كمك نكند، كى به شما كمك خواهد كرد؟ يك سطر درخشان است. اين را ملتها بنويسند، پرچم كنند، بزنند جلو چشمشان، بالاى سرشان. «ان ينصركم‌اللَّه فلا غالب لكم»؛ اگر خدا شما را يارى كند، هيچ قدرتى بر شما غلبه نميكند. چه كار كنيم كه خدا ما را يارى كند؟ اين يك مسئله است. چه كار كنيم كه نصرت خدا شامل حال ما بشود؟ اين را هم خود قرآن به ما گفته: «ان تنصروااللَّه ينصركم»(3)، «و لينصرنّ‌اللَّه من ينصره»(4)؛ شما خدا را نصرت كنيد، دين خدا را نصرت كنيد، براى خدا قيام كنيد، خدا شما را نصرت خواهد كرد. هر جا ملتها براى دين خدا قيام كردند، نيروشان را آوردند وسط صحنه، خداى متعال آنها را نصرت كرد. و وقتى خدا آنها را نصرت كرد، ديگر هيچ كس نتوانست بر آنها غلبه پيدا كند. ما نمونه‌اش را در خودمان ديديم. ما آزموديم، تجربه كرديم كه «انّ اللَّه لا يغيّر ما بقوم حتّى يغيّروا ما بأنفسهم»(5). اين را ما ملت ايران آزمايش كرديم؛ اين را در عمل آزموديم. در خودمان تغيير ايجاد كرديم، خداى متعال هم اوضاع ما را تغيير داد. عجيب هم اين است كه اگر يك قدم ما برداريم، خدا ده قدم برميدارد. ما اندكى خودمان را تغيير داديم، خدا مبالغى به ما كمك كرد، اوضاع ما را تغيير داد.
امروز هم داريم در دنيا مى‌بينيم. الان ملت مصر را نگاه كنيد. همان اللَّه‌اكبر است و همان نماز جماعت است و همان شعارهاى اسلامى است؛ آمدند توى ميدان، خداى متعال نصرت داد. مگر آمريكا ميخواست كه اين اتفاقات در مصر بيفتد؟ مگر جبهه‌ى خبيثِ صهيونيستى كه در همه‌ى قدرتهاى غربى نفوذ دارد، ميخواستند اين اتفاق بيفتد؟ مگر وابستگان سياسى‌شان در منطقه به خودشان حاضر بودند اين فكر را راه بدهند كه يك چنين اتفاقى خواهد افتاد؟ اما افتاد. چرا؟ چون «ينصركم اللَّه فلا غالب لكم». خدا كه نصرت كرد، ديگر همه‌ى قدرتها پوچند. اينجورى ملتها بايد عزتشان را به دست بياورند. «و للَّه العزّة و لرسوله و للمؤمنين»؛(6) عزت مال خداست. «تعزّ من تشاء و تذلّ من تشاء»؛(7) او عزت ميدهد. از خدا عزت را بخواهيد.
خب، با قرآن بايستى آشنا شد. به قرآن بايد با همه‌ى وجود، با همه‌ى دل ايمان آورد، ايمان ظاهرى كافى نيست. با همه‌ى دل بايستى قرآن را و وعده‌ى الهى را باور كرد. امروز هم باورش آسانتر از ديروز است. امروز، يعنى در اين دوره‌اى كه ما داريم، من و شما داريم زندگى ميكنيم، اين قدر آيات و بشائر الهى وجود دارد كه دل انسان را آسان ميكند؛ چون دارد مى‌بيند همانى كه حضرت ابراهيم عرض كرد: «و لكن ليطمئنّ قلبى»،(8) اين اطمينان براى انسان پيدا ميشود. دارد مى‌بيند ديگر؛ در مقابل چشم ماست. چه بود ايران؟ ايرانِ طاغوت، ايرانِ آمريكا، ايرانِ پيوسته‌ى با صهيونيستهاى غاصب؛ او چه بود، حالا چيست: قطب قدرتمند مقابله‌ى با استكبار و صهيونيسم، سند محكم ملتهاى مسلمان؛ اينها را داريم جلوى چشممان مشاهده ميكنيم. اين معجزه‌ى دعوت قرآن و خبر قرآن و آگاهى‌هائى است كه قرآن به ما ميدهد. اين را بايد حفظ كنيم.
آنچه من حالا در اين جلسه ميخواهم به طور خاص به قرآنى‌هاى عزيز كشورمان بگويم اين است كه به سمت حفظ قرآن بيشتر برويد. حفظ، وسيله است البته؛ حفظ وسيله است. حفظ، هدف نيست. حفظ قرآن، وسيله است؛ وسيله است براى اين كه انسان، آسان بخواند، آسان تكرار كند و امكان تدبر پيدا كند. جوانها بروند از استعدادشان، از حافظه‌شان استفاده كنند؛ بچه‌ها را، جوانها را بكشانيد به سمت حفظ قرآن. البته امروز با گذشته‌ى ما قابل مقايسه نيست، خيلى جلو هستيم؛ اما كم است. آنچه كه الان در كشور ما وجود دارد، كم است. بروند به سمت حفظ قرآن. وقتى كه حفظ شد، حفظ حاصل شد، آن وقت توان و فرصت براى تدبر بيشتر پيدا خواهد شد و همين تدبر است كه كليد است. كليد اصلى، همين تدبر در قرآن و فكر كردن در قرآن است.
به هر حال ما به همه‌ى قرآنيان عزيز كشورمان و همچنين كسانى كه ميهمان اين جلسات هستند، خوشامد ميگوئيم؛ اميدواريم ان‌شاءاللَّه خداوند بركاتش را به احترام قرآن بر همه‌ى شماها نازل كند و ما را در دنيا و آخرت با قرآن محشور كند.
والسّلام عليكم و رحمةاللَّه و بركاته
1) آل‌عمران: 160
2) همان
3) محمد: 7
4) حج: 40
5) رعد: 11
6) منافقون: 8
7) آل‌عمران: 26
8) بقره: 260
الحمدللَّه ربّ العالمين و صلّی‌اللَّه على محمّد و آله الطّاهرين
خيلى خوشحالم از اينكه بحمداللَّه خداى متعال توفيق داد يك سال ديگر زنده بمانيم و يك بار ديگر اين جلسه‌ى مطلوب و شيرين قرآنى را درك كنيم. از تلاوتهائى كه برادران عزيز كردند، لذت برديم. از خداوند متعال ميخواهيم كه همه‌ى اين عزيزان را، همه‌ى شما را، همه‌ى ما را با قرآن محشور كند؛ هم در دنيا با قرآن باشيم، با قرآن زندگى كنيم، با قرآن تنفس كنيم و هم در آخرت، در قيامت، قرآن شفيع ما باشد؛ شاكى از ما نباشد. اين آرزوى ماست.
آنچه كه در اين مسابقات بين‌المللى جلو چشم انسان قرار ميگيرد، اين است كه قرآن مايه‌ى جمع است، مايه‌ى وحدت است. ما مسلمانها عوامل اتحاد زيادى داريم، يكى‌اش و شايد اهمش قرآن است. همه‌ى مسلمين، همه‌ى ملتهاى مسلمان در مقابل قرآن خاضعند؛ از قرآن ميخواهند درس بگيرند؛ ميخواهند خود را به قرآن نزديك كنند. اين خيلى فرصت مهمى است. دشمنان اسلام و دشمنان قرآن سعى كرده‌اند بين ملتهاى مسلمان فاصله بيندازند، آنها را از هم جدا كنند، گاهى حتّى آنها را روبه‌روى هم قرار بدهند و دشمنِ هم وانمود كنند. اين ناشى است از غفلت از قرآن. وقتى ملتهاى مسلمان، همه اين كتاب آسمانى، اين پيام آسمانى، اين هديه‌ى عظيم الهى را قبول دارند، چه چيزى بهتر از اين وسيله‌ى اجتماع و اتحاد؟ همه بنشينيم سر اين سفره‌ى معنوى؛ همه استفاده كنيم از اين مايه‌ى عزت و قدرت اسلامى و الهى.
ما دو غفلت داريم: يكى غفلت از اين كه قرآن وسيله‌ى اجتماع ما مسلمانهاست. دوم، غفلت از باور به مفاهيم قرآنى و اعتراف به آنچه كه خداى متعال به ما در قرآن كريم وعده كرده است. وعده‌هاى الهى را هم بايد باور كنيم. اگر وعده‌هاى الهى را باور كرديم، آن وقت راه به سوى عزت، به سوى وحدت، به سوى اقتدار در مقابل امت اسلامى باز خواهد شد، امت اسلام از عقب‌ماندگى نجات پيدا خواهد كرد. همين آياتى كه الان اين استاد محترم مصرى تلاوت كردند: «ان ينصركم اللَّه فلا غالب لكم»؛(1) اگر خدا شما را نصرت بكند، هيچ قدرتى بر شما غلبه نخواهد كرد. «و ان يخذلكم فمن ذالّذى ينصركم من بعده»؛(2) اگر خدا شما را نصرت نكند، كمك نكند، كى به شما كمك خواهد كرد؟ يك سطر درخشان است. اين را ملتها بنويسند، پرچم كنند، بزنند جلو چشمشان، بالاى سرشان. «ان ينصركم‌اللَّه فلا غالب لكم»؛ اگر خدا شما را يارى كند، هيچ قدرتى بر شما غلبه نميكند. چه كار كنيم كه خدا ما را يارى كند؟ اين يك مسئله است. چه كار كنيم كه نصرت خدا شامل حال ما بشود؟ اين را هم خود قرآن به ما گفته: «ان تنصروااللَّه ينصركم»(3)، «و لينصرنّ‌اللَّه من ينصره»(4)؛ شما خدا را نصرت كنيد، دين خدا را نصرت كنيد، براى خدا قيام كنيد، خدا شما را نصرت خواهد كرد. هر جا ملتها براى دين خدا قيام كردند، نيروشان را آوردند وسط صحنه، خداى متعال آنها را نصرت كرد. و وقتى خدا آنها را نصرت كرد، ديگر هيچ كس نتوانست بر آنها غلبه پيدا كند. ما نمونه‌اش را در خودمان ديديم. ما آزموديم، تجربه كرديم كه «انّ اللَّه لا يغيّر ما بقوم حتّى يغيّروا ما بأنفسهم»(5). اين را ما ملت ايران آزمايش كرديم؛ اين را در عمل آزموديم. در خودمان تغيير ايجاد كرديم، خداى متعال هم اوضاع ما را تغيير داد. عجيب هم اين است كه اگر يك قدم ما برداريم، خدا ده قدم برميدارد. ما اندكى خودمان را تغيير داديم، خدا مبالغى به ما كمك كرد، اوضاع ما را تغيير داد.
امروز هم داريم در دنيا مى‌بينيم. الان ملت مصر را نگاه كنيد. همان اللَّه‌اكبر است و همان نماز جماعت است و همان شعارهاى اسلامى است؛ آمدند توى ميدان، خداى متعال نصرت داد. مگر آمريكا ميخواست كه اين اتفاقات در مصر بيفتد؟ مگر جبهه‌ى خبيثِ صهيونيستى كه در همه‌ى قدرتهاى غربى نفوذ دارد، ميخواستند اين اتفاق بيفتد؟ مگر وابستگان سياسى‌شان در منطقه به خودشان حاضر بودند اين فكر را راه بدهند كه يك چنين اتفاقى خواهد افتاد؟ اما افتاد. چرا؟ چون «ينصركم اللَّه فلا غالب لكم». خدا كه نصرت كرد، ديگر همه‌ى قدرتها پوچند. اينجورى ملتها بايد عزتشان را به دست بياورند. «و للَّه العزّة و لرسوله و للمؤمنين»؛(6) عزت مال خداست. «تعزّ من تشاء و تذلّ من تشاء»؛(7) او عزت ميدهد. از خدا عزت را بخواهيد.
خب، با قرآن بايستى آشنا شد. به قرآن بايد با همه‌ى وجود، با همه‌ى دل ايمان آورد، ايمان ظاهرى كافى نيست. با همه‌ى دل بايستى قرآن را و وعده‌ى الهى را باور كرد. امروز هم باورش آسانتر از ديروز است. امروز، يعنى در اين دوره‌اى كه ما داريم، من و شما داريم زندگى ميكنيم، اين قدر آيات و بشائر الهى وجود دارد كه دل انسان را آسان ميكند؛ چون دارد مى‌بيند همانى كه حضرت ابراهيم عرض كرد: «و لكن ليطمئنّ قلبى»،(8) اين اطمينان براى انسان پيدا ميشود. دارد مى‌بيند ديگر؛ در مقابل چشم ماست. چه بود ايران؟ ايرانِ طاغوت، ايرانِ آمريكا، ايرانِ پيوسته‌ى با صهيونيستهاى غاصب؛ او چه بود، حالا چيست: قطب قدرتمند مقابله‌ى با استكبار و صهيونيسم، سند محكم ملتهاى مسلمان؛ اينها را داريم جلوى چشممان مشاهده ميكنيم. اين معجزه‌ى دعوت قرآن و خبر قرآن و آگاهى‌هائى است كه قرآن به ما ميدهد. اين را بايد حفظ كنيم.
آنچه من حالا در اين جلسه ميخواهم به طور خاص به قرآنى‌هاى عزيز كشورمان بگويم اين است كه به سمت حفظ قرآن بيشتر برويد. حفظ، وسيله است البته؛ حفظ وسيله است. حفظ، هدف نيست. حفظ قرآن، وسيله است؛ وسيله است براى اين كه انسان، آسان بخواند، آسان تكرار كند و امكان تدبر پيدا كند. جوانها بروند از استعدادشان، از حافظه‌شان استفاده كنند؛ بچه‌ها را، جوانها را بكشانيد به سمت حفظ قرآن. البته امروز با گذشته‌ى ما قابل مقايسه نيست، خيلى جلو هستيم؛ اما كم است. آنچه كه الان در كشور ما وجود دارد، كم است. بروند به سمت حفظ قرآن. وقتى كه حفظ شد، حفظ حاصل شد، آن وقت توان و فرصت براى تدبر بيشتر پيدا خواهد شد و همين تدبر است كه كليد است. كليد اصلى، همين تدبر در قرآن و فكر كردن در قرآن است.
به هر حال ما به همه‌ى قرآنيان عزيز كشورمان و همچنين كسانى كه ميهمان اين جلسات هستند، خوشامد ميگوئيم؛ اميدواريم ان‌شاءاللَّه خداوند بركاتش را به احترام قرآن بر همه‌ى شماها نازل كند و ما را در دنيا و آخرت با قرآن محشور كند.
والسّلام عليكم و رحمةاللَّه و بركاته
1) آل‌عمران: 160
2) همان
3) محمد: 7
4) حج: 40
5) رعد: 11
6) منافقون: 8
7) آل‌عمران: 26
8) بقره: 260