بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحيم
الحمدللَّه ربّ العالمين و الصّلاة و السّلام على سيّدنا و نبيّنا ابى‌القاسم المصطفى محمّد و على اله الأطيبين الأطهرين المنتجبين الهداة المهديّين المعصومين سيّما بقيّةاللَّه فى الأرضين.
غرض از حضور در اين مكان تاريخى و در جمع شما برادران و خواهران عزيز در درجه‌ى اول، احترام به روح رزمندگان و شهداى عزيزى است كه اين سرزمين، شاهد دلاوريهاى آنها و فداكاريهاى آنها و حركت عظيم آنها در روزهاى جنگ تحميلى و دفاع مقدس بوده است.
در درجه‌ى بعد، اظهار سپاس و قدردانى از مردم عزيز خوزستان و برادران و خواهرانى است كه در اين منطقه در حساس‌ترين زمانها، در سخت‌ترين شرائط، يك امتحان موفقى از خود نشان دادند. دشمنان ملت ايران درباره‌ى مردم عزيز خوزستان چيز ديگرى فكر ميكردند، و چيز ديگرى از آنچه كه آنها فكر ميكردند، پيش آمد. صف اول رزمندگان مبارز و دلاور، جوانهاى فداكارى بودند كه فرزندان اين آب و خاك و پروريدگان اين منطقه بودند: مردم عزيز خوزستان؛ زنهاشان، مردهاشان. من در دوران دفاع مقدس به بعضى از روستاهائى كه زير ستم دشمن بعثى قرار گرفته بود، رفتم و از نزديك وضعيت آن مردم را، روحيه‌ى آنها را ديدم. آنها پيوستگى‌شان به ايران اسلامى و به ملت مبارز و قهرمان و به اسلام - كه در ايران پرچم آن برافراشته شده بود - آن چنان بود كه دشمنان بعثى نتوانسته بودند با وسوسه‌ى قوميت و همزبانى، اين پيوند مستحكم را سست كنند. بنابراين حضور ما در اين منطقه، از يك جهت قدردانى از مردم عزيز خوزستان است.
جنبه‌ى سوم، قدردانى از شما مسافرانى است كه از نقاط دور و نزديكِ كشور به اين مناطق آمده‌ايد، با قدمهاى خودتان، با دلهاى خودتان، پيوستگى روحى خودتان را با آن جوانانى، با آن مردانى، با آن دلاورانى كه اين منطقه، شاهد فداكارى آنهاست، نشان داديد؛ چه در اين منطقه - منطقه‌ى فتح‌المبين - چه در ساير مناطق خوزستان و چه در مناطق جنگى استانهاى ديگر: مثل استان ايلام، استان كرمانشاه، استان كردستان. مردم، مردم كشور، اين سنت بسيار ستودنى را از چند سال پيش در پيش گرفتند كه بيايند اين مناطق را ساليانه - بخصوص در چنين ايامى در اول سال - زيارت كنند. اينجا زيارتگاه است.
جوانهاى عزيز! فرزندان عزيز من! كه اغلب شما در آن روزها نبوديد، آن روزهاى سخت و تلخ را نديديد؛ اين دشت زيبا، اين صحنه‌ى چشم‌نواز، اين زمين حاصلخيز، در يك روزى زير پاى دشمنان شما بود؛ چكمه‌پوشان رژيم بعثى در همين سرزمينى كه مال شماست، متعلق به شماست، آن چنان جهنمى بر پا كرده بودند كه انسان از جهات مختلف تأسف ميخورد، از جمله از اين جهت كه چطور اين سرزمين زيبا و اين طبيعت چشم‌نواز را تبديل كرده بودند به يك آتش، به يك دوزخ. در ايام محنت جنگ، قبل از عمليات فتح‌المبين، بنده از اين منطقه‌ى شمالىِ مشرف بر اين دشت، اين چشم‌انداز وسيع را ديده بودم؛ اين خاطره از ياد من نميرود كه نيروهاى دشمن در اين سرزمين پهناور با چندين لشكر در اينجا متفرق بودند؛ زمين شما را، خاك شما را با چكمه‌هاى خودشان ميكوبيدند و ملت ايران را تحقير ميكردند. آن كسى كه كشور شما را نجات داد، همين جوانهاى فداكار و مبارز بودند؛ همين بسيج، همين ارتش، همين سپاه، همين رزمندگان فداكار، كه امروز هم بازماندگان آنها در مناطق گوناگونى از كشور حضور دارند؛ بعضى از آنها هم به شهادت رسيده‌اند؛ «فمنهم من قضى نحبه و منهم من ينتظر و ما بدّلوا تبديلا»(1).
عزيزان من! جوانانى كه در اين جلسه، در اين صحرا حضور داريد و همه‌ى جوانان كشور! بدانيد نسل جوان دوران دفاع مقدس توانست با فداكارى، با هوشمندى، با اراده و عزم راسخ، كشور را از دست دشمن نجات بدهد. دشمنان نظام جمهورى اسلامى هدفشان اين بود كه با جدا كردن يك بخش از ميهن اسلامى، ملت ايران را تحقير كنند؛ ميخواستند قهاريت خودشان را به ملت ايران تحميل كنند؛ ميخواستند ملت را ذليل كنند و خود را مسلط بر جان و مال و ناموس ملتمان قرار بدهند. كى نگذاشت؟ جوان رزمنده‌ى فداكار، آن عزم راسخ، آن ايمان قوى، جلوِ دشمن با همه‌ى حجم انبوهش ايستاد. آمريكا به دشمن ما كمك ميكرد؛ شوروىِ آن روز كمك ميكرد؛ كشورهاى اروپائى‌اى كه امروز دم از حقوق بشر ميزنند، آن روز به اين دشمن خبيث كمك ميكردند، براى اينكه بكشد، نابود كند، زمين و اهل زمين را به آتش بكشد. او هم بى‌محابا اين كار را ميكرد؛ اما جوانان شما، جوانان اين ملت نگذاشتند. در همين دشت عباس، در همين دشت وسيع، در اين منطقه‌ى طولانى، با جان خودشان آمدند توى ميدان، با عزم راسخ خودشان دشمن را مغلوب كردند، منكوب كردند، ذليل كردند و توطئه‌اى را كه همه‌ى قدرتهاى استكبارى شريك بودند و سهيم بودند و دخيل بودند در اجراى آن، خنثى كردند.
من ميخواهم به شما بگويم: جوانهاى عزيز! هميشه همين طور است؛ هميشه عزم راسخ شما، هوشمندى و بصيرت شما، ايستادگى و قاطعيت و شجاعت شما ميتواند همه‌ى دشمنان را هرچند بظاهر بزرگ و نيرومند باشند، به شكست بكشاند. امروز هم همين جور است؛ فردا هم همين جور است. ملت ايران اگر بخواهد به اوج سعادت دنيا و آخرت برسد - كه ميخواهد و ان‌شاءاللَّه خواهد رسيد - راهش عبارت است از شجاعت، بصيرت، تدبير، عزم راسخ، اراده‌ى مستحكم از سوى زن و مرد؛ و همه‌ى اينها متكى بر ايمان، ايمان اسلامى. آن چيزى كه ضامن اين عزم و همت راسخ در رزمندگان ما بود، ايمان قلبى‌شان بود. دين را، خدا را، قيامت را، مسئوليت انسانى در مقابل خدا را باور داشتند؛ اين باور در هر ملتى، در هر جامعه‌اى وجود داشته باشد، او را آسيب‌ناپذير ميكند؛ ميتوانند مقاومت كنند.
برادران و خواهران عزيز! امروز ما از روزهاى جنگ تحميلى و دفاع مقدس بمراتب جلوتريم، بمراتب قوى‌تريم، بمراتب نفوذ ملت ايران در دنياى اسلام گسترده‌تر است؛ امروز ما تواناتريم. ملت ايران اين توانائى را به بركت ايستادگيها به دست آورده. امروز هم توطئه زياد است؛ لكن ملت ايران با ايستادگى خود، به توطئه‌ى دشمن پوزخند ميزند و راه خود را با استوارى طى ميكند.
آنچه مهم است اين است كه ملت ايران اين مقطع تاريخىِ حساس - مقطع دفاع مقدس - را هرگز فراموش نكند و سالهاى پرمحنت، ولى پرافتخار دوران جنگ تحميلى را هرگز از ياد نبريد. اين آمدنها، اين اظهار ارادتها، اين يادبود گرفتنها، كمك ميكند به اينكه اين يادها در ذهنها زنده بماند. من از اين حركت راهيان نور - كه چند سال است بحمداللَّه روزبه‌روز هم در كشور توسعه پيدا كرده - بسيار خرسندم و اين حركت را حركت بسيار بابركتى ميدانم. و معتقدم اين مقطع حساس براى ما يك تجربه است. شما جوانهاى امروز اگر آن روز هم بوديد، توى اين ميدان، با عزم راسخ حاضر ميشديد.
امروز هم در ميدان علم، ميدان سياست، ميدان تلاش و كار، ميدان همبستگى ملى و ميدان بصيرت، شما جوانها پايمردى خودتان را نشان داديد، ايستادگى خودتان را اثبات كرديد. گاهى اوقات جنگ نظامى آسانتر از جنگ فكرى است؛ آسانتر از جنگ در عرصه‌هاى سياسى است. ملت ايران نشان داد كه در جنگ عرصه‌هاى سياسى و امنيتى، بصيرتش و ايستادگى‌اش از ايستادگى در جنگ نظامى كمتر نيست. لذا جوانهاى ما بحمداللَّه جوانهاى لايق، ساخته و پرداخته‌اى هستند كه بايد به اين مقدار هم اكتفا نكنند؛ همت مضاعف، كار مضاعف. همتتان را بلند كنيد. ملت ايران بايد عقب‌افتادگى‌هاى دورانهاى طولانى استبداد در اين كشور و دخالت خارجى و نفوذ خارجى را جبران كند. بنده اطمينان راسخ دارم به اينكه جوان امروزِ كشور عزيزِ ما در سطح عالم، كم‌نظير يا بى‌نظير است. و اين، نويد آينده‌ى كشور است. ان‌شاءاللَّه شما جوانها آن روزى را خواهيد ديد كه كشورتان از لحاظ علمى، از لحاظ فناورى، از لحاظ سياسى، از لحاظ نفوذ بين‌المللى، در سطحى باشد كه شايسته‌ى ايران اسلامى و شايسته‌ى ملت بزرگ ايران است.
اميدواريم ان‌شاءاللَّه دعاى حضرت بقيةاللَّه (اروحنافداه) شامل حالتان باشد، ارواح مطهر شهداى عزيز، شهداى جنگ تحميلى و دفاع مقدس و بخصوص شهداى منطقه‌ى فتح‌المبين ان‌شاءاللَّه مشمول الطاف الهى باشند و از همه‌ى ما راضى باشند و روح مطهر امام بزرگوار ان‌شاءاللَّه از همه‌ى ما راضى و خشنود باشد.
والسّلام عليكم و رحمةاللَّه و بركاته
1) احزاب: 23؛ «... برخى از آنان به شهادت رسيدند و برخى از آنها در [همين] انتظارند و [هرگز عقيده‌ى خود را] تبديل نكردند.»
الحمدللَّه ربّ العالمين و الصّلاة و السّلام على سيّدنا و نبيّنا ابى‌القاسم المصطفى محمّد و على اله الأطيبين الأطهرين المنتجبين الهداة المهديّين المعصومين سيّما بقيّةاللَّه فى الأرضين.
غرض از حضور در اين مكان تاريخى و در جمع شما برادران و خواهران عزيز در درجه‌ى اول، احترام به روح رزمندگان و شهداى عزيزى است كه اين سرزمين، شاهد دلاوريهاى آنها و فداكاريهاى آنها و حركت عظيم آنها در روزهاى جنگ تحميلى و دفاع مقدس بوده است.
در درجه‌ى بعد، اظهار سپاس و قدردانى از مردم عزيز خوزستان و برادران و خواهرانى است كه در اين منطقه در حساس‌ترين زمانها، در سخت‌ترين شرائط، يك امتحان موفقى از خود نشان دادند. دشمنان ملت ايران درباره‌ى مردم عزيز خوزستان چيز ديگرى فكر ميكردند، و چيز ديگرى از آنچه كه آنها فكر ميكردند، پيش آمد. صف اول رزمندگان مبارز و دلاور، جوانهاى فداكارى بودند كه فرزندان اين آب و خاك و پروريدگان اين منطقه بودند: مردم عزيز خوزستان؛ زنهاشان، مردهاشان. من در دوران دفاع مقدس به بعضى از روستاهائى كه زير ستم دشمن بعثى قرار گرفته بود، رفتم و از نزديك وضعيت آن مردم را، روحيه‌ى آنها را ديدم. آنها پيوستگى‌شان به ايران اسلامى و به ملت مبارز و قهرمان و به اسلام - كه در ايران پرچم آن برافراشته شده بود - آن چنان بود كه دشمنان بعثى نتوانسته بودند با وسوسه‌ى قوميت و همزبانى، اين پيوند مستحكم را سست كنند. بنابراين حضور ما در اين منطقه، از يك جهت قدردانى از مردم عزيز خوزستان است.
جنبه‌ى سوم، قدردانى از شما مسافرانى است كه از نقاط دور و نزديكِ كشور به اين مناطق آمده‌ايد، با قدمهاى خودتان، با دلهاى خودتان، پيوستگى روحى خودتان را با آن جوانانى، با آن مردانى، با آن دلاورانى كه اين منطقه، شاهد فداكارى آنهاست، نشان داديد؛ چه در اين منطقه - منطقه‌ى فتح‌المبين - چه در ساير مناطق خوزستان و چه در مناطق جنگى استانهاى ديگر: مثل استان ايلام، استان كرمانشاه، استان كردستان. مردم، مردم كشور، اين سنت بسيار ستودنى را از چند سال پيش در پيش گرفتند كه بيايند اين مناطق را ساليانه - بخصوص در چنين ايامى در اول سال - زيارت كنند. اينجا زيارتگاه است.
جوانهاى عزيز! فرزندان عزيز من! كه اغلب شما در آن روزها نبوديد، آن روزهاى سخت و تلخ را نديديد؛ اين دشت زيبا، اين صحنه‌ى چشم‌نواز، اين زمين حاصلخيز، در يك روزى زير پاى دشمنان شما بود؛ چكمه‌پوشان رژيم بعثى در همين سرزمينى كه مال شماست، متعلق به شماست، آن چنان جهنمى بر پا كرده بودند كه انسان از جهات مختلف تأسف ميخورد، از جمله از اين جهت كه چطور اين سرزمين زيبا و اين طبيعت چشم‌نواز را تبديل كرده بودند به يك آتش، به يك دوزخ. در ايام محنت جنگ، قبل از عمليات فتح‌المبين، بنده از اين منطقه‌ى شمالىِ مشرف بر اين دشت، اين چشم‌انداز وسيع را ديده بودم؛ اين خاطره از ياد من نميرود كه نيروهاى دشمن در اين سرزمين پهناور با چندين لشكر در اينجا متفرق بودند؛ زمين شما را، خاك شما را با چكمه‌هاى خودشان ميكوبيدند و ملت ايران را تحقير ميكردند. آن كسى كه كشور شما را نجات داد، همين جوانهاى فداكار و مبارز بودند؛ همين بسيج، همين ارتش، همين سپاه، همين رزمندگان فداكار، كه امروز هم بازماندگان آنها در مناطق گوناگونى از كشور حضور دارند؛ بعضى از آنها هم به شهادت رسيده‌اند؛ «فمنهم من قضى نحبه و منهم من ينتظر و ما بدّلوا تبديلا»(1).
عزيزان من! جوانانى كه در اين جلسه، در اين صحرا حضور داريد و همه‌ى جوانان كشور! بدانيد نسل جوان دوران دفاع مقدس توانست با فداكارى، با هوشمندى، با اراده و عزم راسخ، كشور را از دست دشمن نجات بدهد. دشمنان نظام جمهورى اسلامى هدفشان اين بود كه با جدا كردن يك بخش از ميهن اسلامى، ملت ايران را تحقير كنند؛ ميخواستند قهاريت خودشان را به ملت ايران تحميل كنند؛ ميخواستند ملت را ذليل كنند و خود را مسلط بر جان و مال و ناموس ملتمان قرار بدهند. كى نگذاشت؟ جوان رزمنده‌ى فداكار، آن عزم راسخ، آن ايمان قوى، جلوِ دشمن با همه‌ى حجم انبوهش ايستاد. آمريكا به دشمن ما كمك ميكرد؛ شوروىِ آن روز كمك ميكرد؛ كشورهاى اروپائى‌اى كه امروز دم از حقوق بشر ميزنند، آن روز به اين دشمن خبيث كمك ميكردند، براى اينكه بكشد، نابود كند، زمين و اهل زمين را به آتش بكشد. او هم بى‌محابا اين كار را ميكرد؛ اما جوانان شما، جوانان اين ملت نگذاشتند. در همين دشت عباس، در همين دشت وسيع، در اين منطقه‌ى طولانى، با جان خودشان آمدند توى ميدان، با عزم راسخ خودشان دشمن را مغلوب كردند، منكوب كردند، ذليل كردند و توطئه‌اى را كه همه‌ى قدرتهاى استكبارى شريك بودند و سهيم بودند و دخيل بودند در اجراى آن، خنثى كردند.
من ميخواهم به شما بگويم: جوانهاى عزيز! هميشه همين طور است؛ هميشه عزم راسخ شما، هوشمندى و بصيرت شما، ايستادگى و قاطعيت و شجاعت شما ميتواند همه‌ى دشمنان را هرچند بظاهر بزرگ و نيرومند باشند، به شكست بكشاند. امروز هم همين جور است؛ فردا هم همين جور است. ملت ايران اگر بخواهد به اوج سعادت دنيا و آخرت برسد - كه ميخواهد و ان‌شاءاللَّه خواهد رسيد - راهش عبارت است از شجاعت، بصيرت، تدبير، عزم راسخ، اراده‌ى مستحكم از سوى زن و مرد؛ و همه‌ى اينها متكى بر ايمان، ايمان اسلامى. آن چيزى كه ضامن اين عزم و همت راسخ در رزمندگان ما بود، ايمان قلبى‌شان بود. دين را، خدا را، قيامت را، مسئوليت انسانى در مقابل خدا را باور داشتند؛ اين باور در هر ملتى، در هر جامعه‌اى وجود داشته باشد، او را آسيب‌ناپذير ميكند؛ ميتوانند مقاومت كنند.
برادران و خواهران عزيز! امروز ما از روزهاى جنگ تحميلى و دفاع مقدس بمراتب جلوتريم، بمراتب قوى‌تريم، بمراتب نفوذ ملت ايران در دنياى اسلام گسترده‌تر است؛ امروز ما تواناتريم. ملت ايران اين توانائى را به بركت ايستادگيها به دست آورده. امروز هم توطئه زياد است؛ لكن ملت ايران با ايستادگى خود، به توطئه‌ى دشمن پوزخند ميزند و راه خود را با استوارى طى ميكند.
آنچه مهم است اين است كه ملت ايران اين مقطع تاريخىِ حساس - مقطع دفاع مقدس - را هرگز فراموش نكند و سالهاى پرمحنت، ولى پرافتخار دوران جنگ تحميلى را هرگز از ياد نبريد. اين آمدنها، اين اظهار ارادتها، اين يادبود گرفتنها، كمك ميكند به اينكه اين يادها در ذهنها زنده بماند. من از اين حركت راهيان نور - كه چند سال است بحمداللَّه روزبه‌روز هم در كشور توسعه پيدا كرده - بسيار خرسندم و اين حركت را حركت بسيار بابركتى ميدانم. و معتقدم اين مقطع حساس براى ما يك تجربه است. شما جوانهاى امروز اگر آن روز هم بوديد، توى اين ميدان، با عزم راسخ حاضر ميشديد.
امروز هم در ميدان علم، ميدان سياست، ميدان تلاش و كار، ميدان همبستگى ملى و ميدان بصيرت، شما جوانها پايمردى خودتان را نشان داديد، ايستادگى خودتان را اثبات كرديد. گاهى اوقات جنگ نظامى آسانتر از جنگ فكرى است؛ آسانتر از جنگ در عرصه‌هاى سياسى است. ملت ايران نشان داد كه در جنگ عرصه‌هاى سياسى و امنيتى، بصيرتش و ايستادگى‌اش از ايستادگى در جنگ نظامى كمتر نيست. لذا جوانهاى ما بحمداللَّه جوانهاى لايق، ساخته و پرداخته‌اى هستند كه بايد به اين مقدار هم اكتفا نكنند؛ همت مضاعف، كار مضاعف. همتتان را بلند كنيد. ملت ايران بايد عقب‌افتادگى‌هاى دورانهاى طولانى استبداد در اين كشور و دخالت خارجى و نفوذ خارجى را جبران كند. بنده اطمينان راسخ دارم به اينكه جوان امروزِ كشور عزيزِ ما در سطح عالم، كم‌نظير يا بى‌نظير است. و اين، نويد آينده‌ى كشور است. ان‌شاءاللَّه شما جوانها آن روزى را خواهيد ديد كه كشورتان از لحاظ علمى، از لحاظ فناورى، از لحاظ سياسى، از لحاظ نفوذ بين‌المللى، در سطحى باشد كه شايسته‌ى ايران اسلامى و شايسته‌ى ملت بزرگ ايران است.
اميدواريم ان‌شاءاللَّه دعاى حضرت بقيةاللَّه (اروحنافداه) شامل حالتان باشد، ارواح مطهر شهداى عزيز، شهداى جنگ تحميلى و دفاع مقدس و بخصوص شهداى منطقه‌ى فتح‌المبين ان‌شاءاللَّه مشمول الطاف الهى باشند و از همه‌ى ما راضى باشند و روح مطهر امام بزرگوار ان‌شاءاللَّه از همه‌ى ما راضى و خشنود باشد.
والسّلام عليكم و رحمةاللَّه و بركاته
1) احزاب: 23؛ «... برخى از آنان به شهادت رسيدند و برخى از آنها در [همين] انتظارند و [هرگز عقيده‌ى خود را] تبديل نكردند.»