بسم الله الرّحمن الرّحيم
الحمدلله ربّ العالمين والصّلاة والسّلام علي سيّدنا و نبيّنا ابي القاسم المصطفي محمّد و علي اله الأطيبين الأطهرين سيّما بقيةالله في الأرضين. قال الله تعالي: «و جعلنا منهم ائمّة يهدون بأمرنا لمّا صبروا و کانوا باياتنا يوقنون».
بيست وپنج سال پس از پيروزي انقلاب اسلامي و برپايي نظام جمهوري اسلامي، و پانزده سال پس از وفات رهبر کبير انقلاب و بنيانگذار جمهوري اسلامي، هنوز محور اصلي تبليغات خشم آلود دشمنان انقلاب و کشور ما، دشمني با امام بزرگوار ماست. آنها مهمترين هدف خود را - حتّي بعد از بيست وپنج سال از تشکيل نظام اسلامي - اين قرار داده اند که با هزاران ساعت برنامه ريزي و برنامه سازي در ماه براي صدها راديو و تلويزيوني که در اطراف عالم از سوي محافل صهيونيستي و استکباري به راه افتاده است، شخصيت پُرجاذبه و چهره ي درخشان امام بزرگوار را زير سؤال ببرند. بايد تصديق کنيم که دشمنان نظام اسلامي براي مقابله و مبارزه ي با نظام جمهوري اسلامي و حرکت ملت ايران، جز اين چاره يي هم ندارند؛ زيرا عامل مهم تسليم ناپذيري و ايستادگي ملت ايران در راه پُر افتخار خود، فلسفه ي سياسي و مکتب سياسي امام است، که ملت ما از بن دندان به آن اعتقاد دارند. دشمنان انقلاب چاره يي ندارند جز اين که با فلسفه ي امام، با مکتب امام و با شخصيت امام - که همچنان زنده و پايدار است - دشمني کنند تا بتوانند اين ملت را به خيال خود به عقب نشيني و تسليم در مقابل خودشان وادار کنند. امام بزرگوار با مکتب سياسي خود بود که توانست طلسم ديرپاي استبداد را در اين کشور بشکند. امام بزرگوار با مکتب سياسي خود بود که توانست دست غارتگران را از اين کشور کوتاه کند؛ غارتگراني که با همدستي با ديکتاتورها، ايران را به خانه ي امن خود تبديل کرده بودند؛ کساني که اميدوار بودند بتوانند ايران را به صورت يک کشور توليدکننده ي مواد اوليه و انبار تمام نشدني نفت براي خود نگه دارند. من مي خواهم روي مکتب سياسي امام تکيه کنم. مکتب سياسي امام نمي تواند از شخصيت پُرجاذبه ي امام جدا شود. راز موفقيت امام در مکتبي است که عرضه کرد و توانست آن را به طور مجسم و به صورت يک نظام، در مقابل چشم مردم جهان قرار دهد. البته انقلاب عظيم اسلامي ما به دست مردم به پيروزي رسيد و ملت ايران عمق توانايي ها و ظرفيت فراوان خود را نشان داد؛ اما اين ملت بدون امام و مکتب سياسي او قادر به چنين کار بزرگي نبود. مکتب سياسي امام ميداني را باز مي کند که گستره ي آن حتّي از تشکيل نظام اسلامي هم وسيع تر است. مکتب سياسي يي که امام آن را مطرح و براي آن مجاهدت کرد و آن را تجسم و عينيت بخشيد، براي بشريت و براي دنيا حرف تازه دارد و راه تازه پيشنهاد مي کند. چيزهايي در اين مکتب وجود دارد که بشريت تشنه ي آنهاست؛ لذا کهنه نمي شود. کساني که سعي مي کنند امام بزرگوار ما را به عنوان يک شخصيت متعلق به تاريخ و متعلق به گذشته معرفي کنند، در تلاشِ خود موفق نخواهند شد. امام در مکتب سياسي خود زنده است، و تا اين مکتب سياسي زنده است، حضور و وجود امام در ميان امت اسلامي، بلکه در ميان بشريت، منشأ آثار بزرگ و ماندگار است.
مکتب سياسي امام داراي شاخصهايي است. من امروز چند خط از خطوط برجسته ي اين مکتب را در اين جا بيان مي کنم. يکي از اين خطوط اين است که در مکتب سياسي امام، معنويت با سياست در هم تنيده است. در مکتب سياسي امام، معنويت از سياست جدا نيست؛ سياست و عرفان، سياست و اخلاق. امام که تجسم مکتب سياسي خود بود، سياست و معنويت را با هم داشت و همين را دنبال مي کرد؛ حتّي در مبارزات سياسي، کانون اصلي در رفتار امام، معنويت او بود. همه ي رفتارها و همه ي مواضع امام حول محور خدا و معنويت دور مي زد. امام به اراده ي تشريعي پروردگار اعتقاد و به اراده ي تکويني او اعتماد داشت و مي دانست کسي که در راه تحقق شريعت الهي حرکت مي کند، قوانين و سنت هاي آفرينش کمک گار اوست. او معتقد بود که: «ولله جنود السّماوات و الأرض و کان الله عزيزاً حکيما». امام قوانين شريعت را بستر حرکت خود مي دانست و علائم راهنماي حرکت خود به شمار مي آورد. حرکت امام براي سعادت کشور و ملت، بر مبناي هدايت شريعت اسلامي بود؛ لذا «تکليف الهي» براي امام کليد سعادت به حساب مي آمد و او را به هدفهاي بزرگِ آرماني خود مي رساند. اين که از قول امام معروف است و همه مي دانيم که گفته بودند «ما براي تکليف عمل مي کنيم، نه براي پيروزي»، به معناي بي رغبتي ايشان به پيروزي نبود. بدون ترديد پيروزي در همه ي هدفهاي بزرگ، آرزوي امام بود. پيروزي جزو نعمتهاي خداست و امام به پيروزي علاقه مند بود - نه اين که علاقه مند نبود يا بي رغبت بود - اما آنچه او را به سوي آن هدفها پيش مي برد، تکليف و عمل به وظيفه ي الهي بود؛ براي خدا حرکت کردن بود. چون انگيزه ي او اين بود، لذا نمي ترسيد؛ شک نمي کرد؛ مأيوس نمي شد؛ مغرور نمي شد؛ متزلزل و خسته هم نمي شد. اينها خاصيت عمل به تکليف و عمل براي خداست. کسي که براي تکليف عمل مي کند، دچار ترديد و تزلزل نمي شود؛ ترسيده و خسته نمي شود؛ از راه برنمي گردد و مصلحت انديشي هاي شخصي، تعيين کننده ي راه و جهتگيري او نمي شود. کسي که سياست را با عرفان جمع مي کند و معنويت را با حرکت سياسي، يکجا در برنامه زندگي خود قرار مي دهد، براي او ترس از مرگ معنا ندارد؛ ترس از شکست هم معنا ندارد. اين درست نقطه ي مقابل سياستِ کهنه شده و از مد افتاده ي غربي است که بدروغ آن را سياستِ مدرن مي گويند؛ يعني تفکيک دين از سياست، و تفکيک دولت از معنويت. تمدن غربي بر پايه ي ستيز با معنويت و طرد معنويت بنا شد؛ اين خطاي بزرگ کساني بود که تمدن و حرکت علمي و صنعتي را در اروپا شروع کردند. به علم اهميت دادند - اين خوب بود - اما با معنويت به جنگ برخاستند؛ اين بد و انحراف بود. لذا اين تمدن مادي و دور از معنويت هرچه پيشرفت کند، انحرافش بيشتر مي شود؛ هم خود آنها و هم همه ي بشريت را با ميوه هاي زهرآگين خود تلخکام مي کند؛ همچنان که تا امروز کرده است. پديده ي استعمار - که دهها کشور و ميليونها انسان را سالهاي متمادي غرق در سخت ترين و شديدترين محنتها کرد - يکي از چيزهايي است که در نتيجه ي تفکيک علم از معنويت، سياست از معنويت و دولت از اخلاق در اروپا اتفاق افتاد. دو جنگ جهاني اول و دوم هم از همان ميوه هاي تلخ بود. کمونيزم و حکومتهاي اختناق مارکسيستي هم جزو نتيجه ها و ميوه هاي تلخ جدايي حرکت علمي و صنعتي از معنويت بود. ويران شدن کانون خانواده، سيلاب فساد جنسي و طغيان سرمايه داري افراطي، همه نتايج همان تفکيک است. امروز هم اوج اين دوري از معنويت را در زندان ابوغريب و ديگر زندانهاي عراق مي بينيد. کساني که اين زندانها را اداره مي کنند، مدعي هستند که در تمدن بشري پيشرفته ترين اند! نتيجه ي چنين پيشرفتي را مردم دنيا از راه عکس و فيلم در زندانهاي عراق ديدند و يا از آن مطلع شدند. فجايعي که براي ملت عراق - و قبل از آن براي ملت افغانستان - پيش آمده است، منحصر به اين چيزها نيست. در دو سه سال قبل کاروان عروسي در افغانستان بمباران شد و ماه قبل در عراق مجلس عروسي به وسيله ي هواپيماهاي انگليسي به عزا تبديل گرديد. تحقير جوانهاي عراقي، شکنجه ي مردان عراقي، تعرض به زنان و نواميس عراقي، وارد شدن به حريم امن خانواده هاي عراقي، دولت فرمايشي به وجود آوردن براي ملت عراق، همه سرريزهاي همان حرکتي است که وقتي شروع شد، اين نتايج به طور قهري به دنبال آن هست. معنويت از دستگاه سياست حذف شده است. در گذشته هم حکام و مستبدين و ديکتاتورهاي دنيا در شرق و غرب عالم از اين کارها مي کردند؛ اما وقتي نامها و شعارهاي زيبايي مثل حقوق بشر، حقوق انسان و رأي انسان براي اروپايي ها شناخته شد، و وقتي پا در جاده ي علم گذاشتند، دوري از معنويت نگذاشت اين شعارها آن طور که توقع بود و معنا مي شد، براي بشريت خير به بار آورد؛ همانها براي بشريت مايه ي شر و فساد شد. حرف نوي مکتب سياسي امام بزرگوار ما براي دنيا اين است که در همه ي ارکان برنامه ريزي هاي يک قدرت سياسي، سياست با معنويت، و قدرت با اخلاق همراه شود و اصول اخلاقي مورد مراعات قرار گيرد. شاخص اول از شاخصهاي اساسي مکتب سياسي امام اين است.
شاخص دوم، اعتقاد راسخ و صادقانه به نقش مردم است؛ هم کرامت انسان، هم تعيين کننده بودن اراده ي انسان. در مکتب سياسي امام، هويت انساني، هم ارزشمند و داراي کرامت است، هم قدرتمند و کارساز است. نتيجه ي ارزشمندي و کرامت داشتن اين است که در اداره ي سرنوشت بشر و يک جامعه، آراء مردم بايد نقش اساسي ايفا کند. لذا مردم سالاري در مکتب سياسي امام بزرگوار ما - که از متن اسلام گرفته شده است - مردم سالاري حقيقي است؛ مثل مردم سالاري امريکايي و امثال آن، شعار و فريب و اغواگري ذهنهاي مردم نيست. مردم با رأي خود، با اراده ي خود، با خواست خود و با ايمان خود راه را انتخاب مي کنند؛ مسؤولانِ خود را هم انتخاب مي کنند. لذا دو ماه از پيروزي انقلاب نگذشته بود که امام اصل نظامِ برآمده ي از انقلاب را به رأي مردم گذاشت. شما اين را مقايسه کنيد با رفتاري که کودتاگران نظامي در دنيا مي کنند، رفتاري که حکومتهاي کمونيستي مي کردند، و رفتاري که امروز امريکا مي کند. امروز امريکا بعد از پانزده ماه که با اشغال نظامي عراق را گرفته است، هنوز به مردم اين کشور اجازه نمي دهد که بگويند براي حکومتِ خود چه چيز و چه کساني را مي خواهند. نماينده ي سازمان ملل ديروز مصاحبه مي کند و مي گويد چون امريکايي ها در عراق حضور نظامي دارند، بايد رأي حاکم امريکايي در انتخاب عناصر دولت مراعات شود! دمکراسي اينها اين است. نام دمکراسي، اغواگري است. دمکراسي حتّي در کشورهاي خودشان هم، يک مردم سالاري حقيقي نيست؛ جلوه فروشي به وسيله ي تبليغات رنگين و پولهاي بي حسابي است که در اين راه خرج مي کنند؛ لذا آراء مردم گم است. در مکتب سياسي امام رأي مردم به معناي واقعي کلمه تأثير مي گذارد و تعيين کننده است. اين، کرامت و ارزشمندي رأي مردم است. از طرف ديگر امام با اتکاء به قدرت رأي مردم معتقد بود که با اراده ي پولادين مردم مي شود در مقابل همه ي قدرتهاي متجاوز جهاني ايستاد؛ و ايستاد. در مکتب سياسي امام، مردم سالاري از متن دين برخاسته است؛ از «امرهم شوري بينهم» برخاسته است؛ از «هو الّذي ايّدک بنصره و بالمؤمنين» برخاسته است. ما اين را از کسي وام نگرفته ايم. عده يي مي خواهند وانمود کنند که نقش مردم در اداره ي حکومتها را بايد غربي ها بيايند به ما ياد بدهند! غربيها خودشان هنوز در خم يک کوچه گرفتارند! همين امريکايي ها و همين مدعيان دمکراسي، ديکتاتورهايي از قبيل محمد رضاي پهلوي را - که سي وپنج سال در اين مملکت ديکتاتوري مطلق داشت و قبل از او پدرش حدود بيست سال در اين کشور ديکتاتوري کرد - در آغوش گرفتند و پشتيباني کردند و از آنها حمايت کردند. اينها طرفدار دمکراسي اند؟! دروغ مي گويند. هر کس مي خواهد دمکراسي اينها را ببيند، به عراق برود. برود رفتار آنها را با مردم مظلوم افغانستان ببيند. برود دمکراسي امريکايي را از حمايت بي دريغ امريکا از شارونِ جنايتکار ببيند. دمکراسي آنها اين است؛ ما از اينها دمکراسي ياد بگيريم؟! اينها براي انسان نقش و ارزش قائلند؟ شما ببينيد امروز در فلسطين چه فجايعي دارد اتفاق مي افتد. آيا فلسطيني ها انسان نيستند؟ آيا صاحب سرزمين خود نيستند؟ آيا حق ندارند رأي و عقيده داشته باشند؟ امروز زشت ترين و فجيع ترين رفتار در فلسطين و عراق و افغانستان - و قبل از اين در بسياري از مناطق ديگر - دارد صورت مي گيرد؛ آن وقت همان کساني که اين رفتارهاي زشت را انجام مي دهند، خجالت نمي کشند و ادعاي دمکراسي مي کنند! رئيس جمهور امريکا وقيحانه ادعا مي کند که رسالت گسترش دمکراسي در دنيا و خاورميانه بر دوش او سنگيني مي کند! دمکراسي آنها را در زندانهاي امثال ابوغريب - که در عراق و گوانتانامو کم هم نيستند - مردم دنيا دارند مي بينند. اين، دمکراسي و حقوق بشر آنهاست! بسيار غافلانه است اگر کسي در داخل جوامع ما و در ميان امت اسلامي خيال کند که غربي ها بايد بيايند به ملتهاي ما دمکراسي و مردم سالاري ياد بدهند! ما توقع داريم گويندگان و نويسندگاني که از انصاف برخوردار هستند، طوري حرف نزنند و طوري ننويسند که گويي امروز آنها دارند به مردم ما پيام مردم سالاري مي دهند. مردم سالاري را امام آورد؛ مردم سالاري را انقلاب آورد. در کشوري که در طول قرنهاي متمادي، جز در برهه هاي بسيار کوتاه - که مثل يک لحظه گذشته است - معناي رأي و اراده ي مردم را نمي دانستند (ما در طول عمر خود چشممان به صندوق رأي نيفتاده بود! براي رأي مردم ايران کسي ارزش قائل نبود و ديکتاتورها در تمام دوران حکومتِ خود بيشترين بي اعتنايي را به مردم ما مي کردند) امام و انقلاب و نظام اسلامي ما مردم سالاري را آورد. عده يي طوري حرف مي زنند که گويا ما تازه داريم وارد ميدان مردم سالاري مي شويم! اين بي انصافي نيست؟ اين چشم بستن بر روي حقيقت نيست؟
شاخص سوم از شاخصهاي مکتب سياسي امام، نگاه بين المللي و جهاني اين مکتب است. مخاطب امام در سخن و ايده ي سياسي خود، بشريت است؛ نه فقط ملت ايران. ملت ايران اين پيام را به گوش جان شنيد، پايش ايستاد، برايش مبارزه کرد و توانست عزت و استقلال خود را به دست آورد؛ اما مخاطب اين پيام، همه ي بشريت است. مکتب سياسي امام اين خير و استقلال و عزت و ايمان را براي همه ي امت اسلامي و همه ي بشريت مي خواهد؛ اين رسالتي است بر دوش يک انسان مسلمان. البته تفاوت امام با کساني که براي خود رسالت جهاني قائلند، اين است که مکتب سياسي امام با توپ و تانک و اسلحه و شکنجه نمي خواهد ملتي را به فکر و به راه خود معتقد کند. امريکايي ها هم مي گويند ما رسالت داريم در دنيا حقوق بشر و دمکراسي را توسعه دهيم. راه گسترش دمکراسي، کاربرد بمب اتم در هيروشيماست؟! توپ و تانک و جنگ افروزي و کودتاگري در امريکاي لاتين و آفريقاست؟! امروز هم در خاورميانه اين همه دغل بازي و فريبگري و ظلم و جنايت به چشم مي خورد. با اين وسايل مي خواهند حقوق بشر و رسالت جهاني شان را گسترش دهند! مکتب سياسي اسلام فکر درست و سخن نوي خود را با تبيين در فضاي ذهن بشريت رها مي کند و مثل نسيم بهاري و عطر گلها در همه جا مي پيچد. کساني که شامه ي درستي داشته باشند، آن را استشمام مي کنند و از آن بهره مي برند؛ همچنان که امروز در بسياري از کشورهاي دنيا بهره ي آن را برده اند. فلسطيني ها مي گويند ما حيات دوباره و بيداري خود را از پيام امام گرفته ايم؛ لبناني ها مي گويند ما پيروزي خود بر ارتش رژيم صهيونيستي و اخراج صهيونيست ها را از مکتب امام درس گرفته ايم؛ مسلمانها در هر نقطه ي دنيا - جوانهاي مسلمان، روشنفکران مسلمان، نخبگان مسلمان - فتوحات فکري خود در ميدانهاي سياسي را برخاسته و برآمده ي از مکتب فکري امام مي دانند؛ توده هاي امت اسلامي با نام اسلام احساس عزت مي کنند؛ اين همان نگاه بين المللي مکتب امام به مسائل بشر است؛ مخصوص دنياي اسلام هم نيست؛ لذا امروز مسأله ي فلسطين براي ما يک مسأله ي اصلي است؛ مصايب امت اسلامي براي ما دردناک است. آنچه در دنياي اسلام اتفاق مي افتد، براي ملت ايران و کساني که به نام و ياد امام بزرگوار دلبسته و دلخوش هستند، مسائل اساسي است؛ نمي توانند نسبت به اين مسائل بي تفاوت بگذرند. براي همين است که دنياي استکبار مي خواهد بزرگترين جنايتها را نسبت به ملتهاي مسلمان انجام دهد؛ در حالي که ديگر ملتهاي مسلمان نبينند، نفهمند و تصميم نگيرند؛ حتّي اعتراض هم نکنند. ملت ايران مي بيند، مي فهمد، اعتراض مي کند، موضع مي گيرد و نسبت به مسائل دنياي اسلام بي تفاوت نمي ماند.
 شاخص مهم ديگر مکتب سياسي امام بزرگوار ما پاسداري از ارزشهاست، که مظهر آن را امام بزرگوار در تبيين مسأله ي ولايت فقيه روشن کردند. از اول انقلاب اسلامي و پيروزي انقلاب و تشکيل نظام اسلامي، بسياري سعي کرده اند مسأله ي ولايت فقيه را نادرست، بد و برخلاف واقع معرفي کنند؛ برداشتهاي خلاف واقع و دروغ و خواسته ها و توقعات غيرمنطبق با متن نظام سياسي اسلام و فکر سياسي امام بزرگوار. اين که گاهي مي شنويد تبليغاتچي هاي مجذوب دشمنان اين حرفها را مي پراکنند، مربوط به امروز نيست؛ از اول، همين جريانات و دست آموزها و تبليغاتِ ديگران اين حرفها را مطرح مي کردند. عده يي سعي مي کنند ولايت فقيه را به معناي حکومت مطلقه ي فردي معرفي کنند؛ اين دروغ است. ولايت فقيه - طبق قانون اساسي ما - نافي مسؤوليت هاي ارکان مسؤول کشور نيست. مسؤوليت دستگاه هاي مختلف و ارکان کشور غيرقابل سلب است. ولايت فقيه، جايگاه مهندسي نظام و حفظ خط و جهت نظام و جلوگيري از انحراف به چپ و راست است؛ اين اساسي ترين و محوري ترين مفهوم و معناي ولايت فقيه است. بنابراين ولايت فقيه نه يک امر نمادين و تشريفاتي محض و احياناً نصيحت کننده است - آن طوري که بعضي از اول انقلاب اين را مي خواستند و ترويج مي کردند - نه نقش حاکميت اجرايي در ارکان حکومت دارد؛ چون کشور مسؤولان اجرايي، قضايي و تقنيني دارد و همه بايد بر اساس مسؤوليتِ خود کارهايشان را انجام دهند و پاسخگوي مسؤوليتهاي خود باشند. نقش ولايت فقيه اين است که در اين مجموعه ي پيچيده و در هم تنيده ي تلاشهاي گوناگون نبايد حرکت نظام، انحراف از هدفها و ارزشها باشد؛ نبايد به چپ و راست انحراف پيدا شود. پاسداري و ديده باني حرکت کلي نظام به سمت هدفهاي آرماني و عالي اش، مهمترين و اساسي ترين نقش ولايت فقيه است. امام بزرگوار اين نقش را از متن فقه سياسي اسلام و از متن دين فهميد و استنباط کرد؛ همچنان که در طول تاريخ شيعه و تاريخ فقه شيعي در تمام ادوار، فقهاي ما اين را از دين فهميدند و شناختند و به آن اذعان کردند. البته فقها براي تحقق آن فرصت پيدا نکردند، اما اين را جزو مسلّمات فقه اسلام شناختند و دانستند؛ و همين طور هم هست. اين مسؤوليتِ بسيار حساس و مهم، به نوبه ي خود، هم از معيارها و ضابطه هاي ديني و هم از رأي و خواست مردم بهره مي برد؛ يعني ضابطه هاي رهبري و ولايت فقيه، طبق مکتب سياسي امام بزرگوار ما، ضابطه هاي ديني است؛ مثل ضابطه ي کشورهاي سرمايه داري، وابستگي به فلان جناح قدرتمند و ثروتمند نيست. آنها هم ضابطه دارند و در چارچوب ضوابطشان انتخاب مي کنند، اما ضوابط آنها اين است؛ جزو فلان باند قدرتمند و ثروتمند بودن، که اگر خارج از آن باند باشند، ضابطه را ندارند. در مکتب سياسي اسلام، ضابطه، اينها نيست؛ ضابطه، ضابطه ي معنوي است. ضابطه عبارت است از علم، تقوا و درايت. علم، آگاهي مي آورد؛ تقوا، شجاعت مي آورد؛ درايت، مصالح کشور و ملت را تأمين مي کند؛ اينها ضابطه هاي اصلي است برطبق مکتب سياسي اسلام. کسي که در آن مسند حساس قرار گرفته است، اگر يکي از اين ضابطه ها از او سلب شود و فاقد يکي از اين ضابطه ها شود، چنانچه همه ي مردم کشور هم طرفدارش باشند، از اهليت ساقط خواهد شد. رأي مردم تأثير دارد، اما در چارچوب اين ضابطه. کسي که نقش رهبري و نقش ولي فقيه را بر عهده گرفته، اگر ضابطه ي علم يا ضابطه ي تقوا يا ضابطه ي درايت از او سلب شد، چنانچه مردم او را بخواهند و به نامش شعار هم بدهند، از صلاحيت مي افتد و نمي تواند اين مسؤوليت را ادامه دهد. از طرف ديگر کسي که داراي اين ضوابط است و با رأي مردم که به وسيله ي مجلس خبرگان تحقق پيدا مي کند - يعني متصل به آراء و خواست مردم - انتخاب مي شود، نمي تواند بگويد من اين ضوابط را دارم؛ بنابراين مردم بايد از من بپذيرند. «بايد» نداريم. مردم هستند که انتخاب مي کنند. حق انتخاب، متعلق به مردم است. ببينيد چقدر شيوا و زيبا ضوابط ديني و اراده ي مردم ترکيب يافته است؛ آن هم در حساس ترين مرکزي که در مديريت نظام وجود دارد. امام اين را آورد. بديهي است که دشمنان امام خميني و دشمنان مکتب سياسي او از اين نقش خوششان نمي آيد؛ لذا او را آماج حملات قرار مي دهند. در رأس اينها کساني هستند که به برکت امام بزرگوار ما و مکتب سياسي او، دستشان از غارت منابع مادي و معنوي اين کشور کوتاه شده است. آنها جلودارند، يک عده هم دنبالشان حرکت مي کنند. بعضي مي فهمند چه کار مي کنند، بعضي هم نمي فهمند چه کار مي کنند.
آخرين نکته يي که به عنوان شاخصه ي مکتب سياسي امام عرض مي کنم، مسأله ي عدالت اجتماعي است. عدالت اجتماعي يکي از مهمترين و اصلي ترين خطوط در مکتب سياسي امام بزرگوار ماست. در همه ي برنامه هاي حکومت - در قانونگذاري، در اجرا، در قضا - بايد عدالت اجتماعي و پُر کردن شکافهاي طبقاتي، مورد نظر و هدف باشد. اين که ما بگوييم کشور را ثروتمند مي کنيم - يعني توليد ناخالص ملي را بالا مي بريم - اما ثروتها در گوشه يي به نفع يک عده انبار شود و عده ي کثيري هم از مردم دستشان خالي باشد، با مکتب سياسي امام نمي سازد. پُر کردن شکاف اقتصادي در بين مردم و رفع تبعيض در استفاده ي از منابع گوناگون ملي در ميان طبقات مردم، مهمترين و سخت ترين مسؤوليت ماست. همه ي برنامه ريزان، قانونگذاران، مجريان و همه ي کساني که در دستگاه هاي گوناگون مشغول کار هستند، بايد اين را مورد توجه قرار دهند و يکي از مهمترين شاخصهاي حرکتِ خود به حساب آورند.
اين مکتب، نظام اسلامي را بنيانگذاري کرد. بيست وپنج سال از آن زمان مي گذرد. بيشترين حملات هم در طول اين بيست وپنج سال به کشور و ملت ما و اين مکتب سياسي شده است؛ اما ملت ما روزبه روز پيشرفت کرده است. ملت ما در زمينه ي علم، در زمينه ي عمران، در زمينه ي سياست بين الملل، در زمينه ي ارتقاي آگاهي هاي گوناگون، در زمينه ي ساخت زيربناهاي عظيم کشور، در زمينه ي به دست آوردن قدرت فناوري و احياي استعدادهاي مردمي، و در بسياري از زمينه هاي ديگر، پيشرفتي داشته است که در گذشته حتّي تصور آن را هم نمي کرده؛ اين به برکت اسلام است. ما هرگز ادعا نمي کنيم که در برنامه هاي انقلاب، بهنگام و به روز پيش رفته ايم و در آن جايي که بايد باشيم، هستيم؛ نه، اما اين کم کاري ماست. ما مسؤولان در رده هاي مختلف اگر بيشتر و بهتر کار کنيم، بدون شک موفقيتها بيشتر خواهد شد. امروز هم موفقيتهاي بسياري داريم. امروز ملت ما قوي است؛ دولت ما قوي است؛ زيربناهاي کشور آماده است و پيشرفت علمي و استخراج استعدادهاي جوانان ما محيرالعقول است. ما مي توانيم حرکت خود را شتاب دهيم؛ و اين کار را هم ملت ما خواهد کرد و به فضل پروردگار و به حول و قوه ي الهي پيشرفت مي کنيم. امروز پرچم اسلام، پرچم دينداري، پرچم شجاعت و پرچم نوآوري در زمينه ي سياست در دست ملت ماست. دشمنها در تبليغاتِ خود سعي مي کنند اين دستاوردها را کوچک نشان دهند و آنچه را که اين ملت به دست آورده، از قلم بيندازند؛ اما نمي توانند. انواع تلاشها را براي مقابله کرده اند. حتّي کار دشمنان انقلاب اسلامي با محوريت امريکا به اين جا رسيد که سعي کردند نسخه ي بدلِ سر تا پا غلط از نظام اسلامي را در افغانستان به وجود آورند، که شد حکومت طالبان؛ تبديل شد به يک کاريکاتور خنده آور مسخره؛ همان هم شد آفت جانشان. شايد به خيال خودشان مي خواستند پرچم اسلامخواهي و احياي اسلام سياسي را از دست اين ملت بگيرند و دست کساني بدهند که دست آموز خودشان بوده اند؛ اما نتوانستند و نخواهند توانست. خدا را شکر مي کنيم که اراده ي ما محکم است؛ راهمان روشن است؛ مردممان مؤمن اند و مکتب سياسي امام، زنده و درخشنده است. دشمنان ما هم قدرت ملت را فهميده اند و به آن اعتراف کرده اند. در زمينه ي مسائل گوناگون جهاني و بين المللي، مواضع ما مستقل است. ما تحت تأثير کسي قرار نمي گيريم و به سراغ جنجال و تنش آفريني نمي رويم؛ اما ظلم را محکوم مي کنيم؛ با ظالم اعلام مخالفت مي کنيم و از مظلوم اعلام حمايت مي کنيم. ما جنايت صهيونيست ها در فلسطين را محکوم مي کنيم. ما ددمنشي و جنايات فجيع و بي نظير دولت غاصب صهيونيست را در کشور فلسطين نسبت به مردم - ويران کردن خانه ها، کشتن کودکان، کشتن پيرمرد مريضِ معلولي مثل شيخ احمد ياسين، آواره کردن هزاران فلسطيني از خانه ي خود - زشت مي شماريم و محکوم مي کنيم و بر مرتکبان اين جنايت و بر امريکا - که از اين مرتکبان حمايت مي کند - لعنت مي فرستيم.
در قضاياي عراق - علي رغم آنچه دشمنان ادعا مي کنند - دخالتي نمي کنيم. معتقديم عراق متعلق به ملت عراق است. رأي ملت عراق بايد در تعيين سرنوشت عراق تأثير داشته باشد. در عراق، رهبري ديني و رهبري سياسي و نخبگان سياسي و نخبگان فرهنگي و ديني زيادند. به اعتقاد ما اشغالگران يک روز هم نبايد در عراق بمانند؛ يک قطره از نفت عراق هم متعلق به آنها نيست؛ يک نفر هم به عنوان مسؤول در عراق نبايد معين کنند؛ آنها هيچکاره اند. ما معتقديم امروز کار امريکا در عراق بمراتب از يک سال پيش مشکل تر است؛ روزبه روز هم مشکل تر خواهد شد و امريکا در عراق - چه قبول کند، چه قبول نکند؛ چه بخواهد، چه نخواهد - شکست خورده است.
 پروردگارا ! ما به اين ملت شجاع، مؤمن، پُرانگيزه و حاضر در صحنه، افتخار و پيش تو شکرگزاري مي کنيم. ما به مکتب امام افتخار و شکرگزاري مي کنيم. پروردگارا ! خير و رحمت و لطف خود را بر اين ملت نازل کن. پروردگارا ! دشمنان اين ملت را منکوب کن. پروردگارا ! اين ملت عزيز و مؤمن را به همه ي هدفهاي والا و آرمانهاي خودش برسان. پروردگارا ! از اين ملت جزاي خيري به امام بزرگوار - که اين راه افتخار را به روي ما باز کرد و جلوي پاي ما گذاشت - بفرست. پروردگارا ! امام بزرگوار ما را با اوليايش محشور کن. پروردگارا ! برکات خود را بر ملت و کشور ما نازل کن.
والسّلام عليکم و رحمةالله و برکاته