بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم
بحمداللَّه شادابىِ جوانى و دانش آموزى در محفل صميمى ما موج مى زند و اين جلسه تقريباً نمونه اى است از وضعيتى كه در سراسر كشور عزيز ما وجود دارد. اين امتياز كمى نيست كه يك كشور هفتاد ميليونى، داراى اكثريّت جوان و نوجوان باشد. جوان و نوجوان، چشمه جوشان نيرو و استعداد است. جوان، يعنى آينده. جوان خوب براى يك كشور، يعنى آينده خوب. جوانان و نوجوانانِ ما اهل فكر كردن و دريافتن و تحليل كردنند اين هم امتياز ديگرى است. همه آنچه در تحليلهاى دشمنان اين ملت و اين كشور به عنوان نقطه مركزى مشاهده مى شود، اين است كه اين نسل جوان و پُرشور و آينده ساز را از راههاى مختلف براى ساختن ايران آباد و آزاد و مؤمن و پاكيزه آينده ناتوان كنند؛ اما به رغم تلاشهاى دشمنان، واقعيت عكس اين است. من به هيچ وجه حرفها و تحليلهاى كسانى را كه گاهى در برخى از مطبوعات يا رسانه ها از انحراف نسل جوان سخن مى گويند قبول نمى كنم. اين طور نيست. اگر گاهى اشتباه و خطايى از جوان سر بزند، با توجّه به دل پاك و نورانى او اين اشتباه كاملاً قابل جبران است. اينها چرا صلاح و پاكدامنى و پارسايى و صداقت جوانان را نمى بينند؟ چرا شور و شعور جوانان را نمى بينند؟ به چند خطاى معدود جوان چشم مى دوزند و درست در همان مجرايى كه دشمنان مى خواهند و مى پسندند، سخن مى گويند يا قلم مى زنند.
كشور ما از لحاظ جغرافيايى، تاريخى، انسانى و منابع طبيعى بدون شك يكى از كشورهاى برجسته دنياست. تاريخ ما پُرشكوه و پُربار و پُرافتخار است. جغرافياى ما يك جغرافياى بسيار حسّاس است. ما در منطقه اى از لحاظ جغرافيايى قرار گرفته ايم كه در عصر ارتباطات و در عصر اتّصال كشورها، خبرها، سرمايه ها و فناوريها به يكديگر، يكى از حسّاسترين جايگاهها در سراسر روى زمين محسوب مى شود. من در ديدار مسؤولان و كارگزاران نظام، آمارِ ريز دادم كه كشور ما از لحاظ منابع طبيعى يكى از پُرذخيره ترين كشورهاست. از لحاظ نفت و گاز و فلزّات حسّاس و مواد معدنى و ديگر منابع طبيعى كه معلوم است. از لحاظ انسانى هم كشور ما يكى از با استعدادترينهاست. اين را گذشته نشان داده، زمان حالِ ما هم نشان مى دهد. هر وقت ميدانى باز شده، اين حقيقت - يعنى استعدادهاى درخشان - خود را آشكار كرده است. متوسّط استعداد كشور ما از متوسّط جهانى بالاتر است. به عنوان نمونه، شما به صحنه هشت سال دفاع مقدّس - يعنى سالهاى 59 تا 67 - كه ميدان براى بروز استعدادها باز شد، نگاه كنيد. نياز فراوان بود، اما درهاى دنيا به روى ما بسته بود. هر چيزى كه به جنگ ما كمك مى كرد، دنيا حاضر نبود آن را در اختيار ما بگذارد - نه سلاح، نه مهمّات، نه پشتيبانى و نه اطّلاعات - از طرفى هم كشور درگير دفاع از هويّت خود، از خاك خود، از مرزها و از خانه خود بود؛ بنابراين به آن امكانات نياز داشت. اين نياز موجب شد استعدادها در همه زمينه ها - هم در زمينه علمى و هم در زمينه جنگى و نظامى - به جريان افتد. پايه پيشرفتهاى علمى كشور - كه امروز شما برخى از نمونه هاى آن را مى شنويد - در دوران دفاع مقدّس گذاشته شد. امروز بسيارى از جوانانى كه در بخشهاى بسيار حسّاسِ علمى كشور مشغول كار هستند، همان عناصر دفاع مقدّسند كه با همان روحيه و انگيزه مشغول كار شده اند و امروز يك نمونه از كارهاى شگفت آميز آنها همين غنى سازىِ مواد هسته اى است كه جزو محرمانه ترين فناوريهاى جهانى است كه قدرتها آن را دربست در اختيار خود نگاه داشته اند؛ اما جوانان ما توانستند با تكيه به استعداد و هوش و دستانِ ماهر خود اين كار بزرگ را انجام دهند، كه شما عكس العملهاى مستكبران عالم را مى بينيد. جنجالهايى كه امروز در دنيا وجود دارد، عكس العمل در مقابل استعداد و توانايى و افتخارات شماست.
يك نمونه ديگر، توليد و تكثير سلّولهاى بنيادى است كه من ماه گذشته گفتم؛ اخيراً هم خودشان آمدند و توضيح دادند. متخصّصان و دانشمندان جهانى مجبور شده اند اعتراف كنند كه جوانان ما با پشتوانه ايمان و همّت و غيرت توانسته اند استعداد جوشانِ پنهان خود را آشكار كنند و اين راه بزرگ را بروند. از اين قبيل، ما نمونه هاى متعدّدى در صحنه تحقيقات داريم. در زمينه هاى نظامى هم همين طور است. شايد براى شما جوانان و نوجوانان عزيز، جالب باشد كه بدانيد در دوران هشت سال دفاع مقدّس، بزرگترين ضرباتى كه از طرف رزمندگان دلاور ما به ارتش مجهّز عراق وارد شد - در حالى كه آن ارتش از سوى آمريكا، شوروىِ آن روز، اروپا و بسيارى از كشورهاى منطقه حمايت مالى و تسليحاتى و اطّلاعاتى مى شد - غالباً كار طرّاحان و فرماندهان جوان و استراتژيستهاى جنگىِ بيست وپنج شش ساله بود كه توانستند ژنرالهاى پيرِ سالها دوره هاى مختلف ديده ارتش عراق را به زانو درآورند! وقتى جوانان ما خرّمشهر را باز پس گرفته بودند، اوايل رياست جمهورى بنده بود. يك هيأت جهانى به ايران آمد و رئيس آن - قريب به اين مضمون - به من گفت: امروز در دنيا وضع شما با يك سال پيش از زمين تا آسمان تفاوت كرده است. او راست مى گفت. دنيا باور نمى كرد جوانان ما، بسيجيان ما، سپاه نورسِ ما و ارتش ضربت ديده ما بتوانند خرّمشهر را با آن همه استحكاماتى كه دشمن و پشتيبانانش درست كرده بودند، پس بگيرند. وقتى جوانان ما خرّمشهر را پس گرفتند، مرزها را پس گرفتند و توانستند خطّ آبى مشترك را هم پس بگيرند و با رفتن به فاو، دشمن را تحقير كنند. ما كه قصد نداشتيم فاو را نگه داريم؛ اين تحقير رژيمِ صدّام بود؛ اين به ذلّت كشاندن ارتش بعثِ عفلقى بود. اين كار را جوانان ما كردند؛ آن هم نه با تجهيزات پيشرفته آن چنانى كه نداشتند و نه با پشتيبانيهاى اطّلاعاتى يا نظامى كه در اختيارشان نبود؛ بلكه با قدرت اراده و فكر و هوشمندى و با جوانىِ كارساز. آن روز فرماندهان ما بيست وسه ساله، بيست وپنج ساله، بيست وشش ساله و بيست وهفت ساله بودند؛ يعنى در همين سنين نزديك به شما اين كارهاى بزرگ را انجام دادند.
اين استعداد جوشان، اين سرزمين غنى، اين موقعيّت جغرافيايىِ حسّاس، اين تاريخ پُرشكوه - كه پشتوانه فرهنگى و پشتوانه افتخارات ماست - و بالاتر از همه، نور ايمانى كه امروز در دلهاى جوانان ما مى درخشد و دنيا را متوجّه خود مى كند، همه نويد دهندگان به نسل جوان و نوجوان ما براى آينده است. تلاش شما بايد اين باشد كه آن آينده را هرچه بهتر بسازيد. ما همين جوان، همين موقعيت و همين گذشته تاريخى را قبل از انقلاب هم داشتيم؛ اما اين درخشندگى و پيشرفت را نداشتيم. چرا؟ چون آن روز دستگاه سياسى و قدرتى كه بر اين كشور و بر همه مراكزِ تلاش و توان در اين كشور حاكم بود، اوّلاً از دين و ايمان و اعتقادات ارزشى بى بهره محض بود - يك مُشت افراد پوك بدون اين كه در درون خود ارزش والايى داشته باشند، بر مردم حكومت مى كردند - ثانياً همينها موجب شده بود كه خود آنها وابسته به دشمنان باشند. ايران عزيز ما بهشتِ غارتگران و چپاولگران بود. چرا؟ چون كدخدا را ديده بودند، ده را مى چاپيدند! مسؤولان نظام را در چپاولگريهاى خودشان شريك كرده بودند و اين ملت را مى چاپيدند. انقلاب آمد و بزرگترين مانع را در مقابل نفوذ خائنانه بيگانگان و همچنين سلطه غيرمشروع و غيرمنطقى افراد فاسد ايجاد كرد. آن مانع چه بود؟ اسلام بود. تا وقتى اسلام در جايگاه خود قرار داشته باشد، تبليغاتچيهاى استكبار جهانى و بين المللى از اسلام به شدّت بيمناكند. بله؛ اگر اسلام از سياست و زندگى و محيط اجتماعى دور و مخصوص كُنج عبادتگاه و خلوت مساجد باشد، از آن باكى ندارند. اگر يك عدّه در خلوت، خود را به عبادت مشغول كنند، در حالى كه عرصه جامعه، اداره جامعه، مديريّت كشور و سررشته دارىِ امور، دستِ افكار و اهواء و مكتبهاى گوناگون باشد، آنها از اين اسلام ابايى ندارند و به آن اهميتى نمى دهند؛ اما اگر اسلام آن چنان كه خدا خواسته و قرآن تشريع كرده، به معناى برنامه زندگى تلقّى شد و مورد پذيرش قرار گرفت، از آن مى ترسند. چرا؟ چون اين اسلام، در وهله اوّل دو عنصر بزرگ در درون خود دارد كه يكى عبارت است از احترام به شخصيت و اهتمام به رشد انسان، و دوم جلوگيرى از نفوذ غارتگران و طاغوتها و قدرتمندان نابحق و ظالم و ستمگر جهانى. در كلمه توحيد، اينها وجود دارد؛ «لااله الّااللَّه». يكى از مصرعهاى برجسته و مهمِ ّ قصيده «لااله الّااللَّه» اين است كه با طاغوتها، طغيانگرهاى جهانى، قدرتهاى ظالم بين المللى و ستمگرانى كه امروز شما مى بينيد در دنيا چگونه تاخت و تاز مى كنند و با ملتها چه مى كنند، نمى شود كنار آمد. توحيد اجازه نمى دهد مسلمان در مقابل قدرتهاى بدون مهار كه با فلسطين و عراق و افغانستان آن طور رفتار كردند و قبلاً با بوسنى و لبنان و ديگر كشورهاى اسلامى و ساير نقاط دنيا طور ديگر رفتار كردند، كرنش كند. همين كرنشهااز سوى برخى از ملتهاى ضعيف شده است كه اين طور اين خون آشامها را قدرتمند كرده است. اگر ملتها حقِ ّ خود را بشناسند و بخواهند زير بار زورگوييهاى بين المللى نروند و شعارهاى دروغين اين رياكاران بين المللى را قبول نكنند، اينها اين طور قدرتمند نمى شوند.
اسلام اجازه نمى دهد ملتهاى مسلمان زير بار زور و سلطه بروند و لگدكوب شوند. شخصيت و عزّت و رشد انسان اسلامى در هر شرايطى بايد محفوظ بماند؛ اينها در درون اسلام است. اسلام وقتى به عنوان برنامه زندگى مطرح شد، اينها هم مطرح مى شود. جامعه ما بحمداللَّه از ميليونها جوانِ دختر و پسر برخوردار است. اين مايه افتخار براى ملت ماست. اين ملت بايد به وجود اين همه جوان، اين همه استعداد و اين همه دلِ پاك و نورانى ببالد و جوان هم بايد به كشور خود، به انقلاب خود، به نظام اسلامى خود و به پرچم برافراشته اسلام خود ببالد و آينده را بسازد. آينده با حرف ساخته نمى شود؛ با كار هوشمندانه و مؤمنانه ساخته مى شود. بايد كار كنيد؛ آن هم كار هوشمندانه و برخوردار از پشتوانه ايمان. جوانانى كه امروز شما مى بينيد ناگهان در قالب يك كارِ بزرگ فنّى و يا ايجاد يك فناورىِ بزرگ ظاهر مى شوند، مدّتها مؤمنانه تلاش و كار كرده اند و ناگهان در عرصه هاى علم اين طور ظاهر شده اند. شما هم مى توانيد. به علم و كلاس درس و مطالعه و تحقيق و پژوهش اهميت دهيد. من در اين زمينه ها به مديران و مسؤولان هم سفارش مى كنم؛ اما اين سفارش جداست و آن را جداگانه به خود آنها مى گويم. به شما جوانان هم به عنوان فرزندان عزيز و پاره هاى دل اين ملت جداگانه مى گويم: عزيزان من! كار كنيد. امروز دشمنان نمى خواهند دانشگاه و درس و مدرسه و معلّم باشد. دشمنان ما نمى خواهند ميليونها جوان با درس خواندن و حفظ ايمان و رستگارى و پارسايى و پاكدامنى شان، در اين منطقه فرداى شكوهمندى را براى ايرانِ مقتدر به وجود آورند. مى دانند اگر اين نيروى عظيم اين طور كار كند، فرداى نه چندان دورى، عظمتى از اين منطقه سر بر خواهد آورد كه دشمنان از اين كه بتوانند به آن زور بگويند، مأيوس خواهند بود. من اصرار دارم كه شما نقطه مقابل اين خواستِ استعمارى و استكبارى عمل نمود، ايمان و پاكدامنى تان را حفظ كنيد، درستان را خوب بخوانيد و جوانى تان را قدر بدانيد. اين نيرو و اين نشاط بايد در راه به دست آوردن اين ارزشهاى والا خرج شود؛ وقتش هم الان است. شما امروز در سالهاى طلايى عمر خود قرار داريد و خداى متعال هم به شما كمك خواهد كرد. از اين فرصتِ خوبِ زندگى و از دامان گرم و مهربان نظام اسلامى و انقلاب اسلامى - كه بحمداللَّه توانسته اين همه جوان مؤمن و خوب را در درون خود پرورش دهد - بهترين استفاده را بكنيد. همان طور كه گفتم، جوانان ما خوبند. خطاها و لغزشها وجود دارد؛ مخصوص جوانان هم نيست. جوانان اين امتياز را دارند كه مى توانند با استغفار و بازگشت به آغوش خداوند و رحمت الهى، هرگونه آلودگى را از دامان خود پاك كنند. كار جوانان از اين جهت آسان تر از سالخوردگان است. البته جوانى كه سعى كند به گناه و لغزش آلوده نشود، توفيقات و نورانيّت و درخشندگى او بسيار بيشتر خواهد بود؛ همه تلاشتان بايد اين باشد. بنده هم وظيفه دارم پدرانه شما را دعا كنم و مى كنم. اميدوارم در اين ايّام نورانى مبعث نبىّ مكرم اسلام - كه تقريباً با آغاز سال تحصيلى همزمان است - همه شما مشمول بركات و تفضّلات الهى باشيد و ان شاءاللَّه دعاى حضرت بقيةاللَّه الاعظم، ولىّ عصر ارواحنافداه همراه شما باشد.
والسّلام عليكم و رحمةاللَّه و بركاته
بحمداللَّه شادابىِ جوانى و دانش آموزى در محفل صميمى ما موج مى زند و اين جلسه تقريباً نمونه اى است از وضعيتى كه در سراسر كشور عزيز ما وجود دارد. اين امتياز كمى نيست كه يك كشور هفتاد ميليونى، داراى اكثريّت جوان و نوجوان باشد. جوان و نوجوان، چشمه جوشان نيرو و استعداد است. جوان، يعنى آينده. جوان خوب براى يك كشور، يعنى آينده خوب. جوانان و نوجوانانِ ما اهل فكر كردن و دريافتن و تحليل كردنند اين هم امتياز ديگرى است. همه آنچه در تحليلهاى دشمنان اين ملت و اين كشور به عنوان نقطه مركزى مشاهده مى شود، اين است كه اين نسل جوان و پُرشور و آينده ساز را از راههاى مختلف براى ساختن ايران آباد و آزاد و مؤمن و پاكيزه آينده ناتوان كنند؛ اما به رغم تلاشهاى دشمنان، واقعيت عكس اين است. من به هيچ وجه حرفها و تحليلهاى كسانى را كه گاهى در برخى از مطبوعات يا رسانه ها از انحراف نسل جوان سخن مى گويند قبول نمى كنم. اين طور نيست. اگر گاهى اشتباه و خطايى از جوان سر بزند، با توجّه به دل پاك و نورانى او اين اشتباه كاملاً قابل جبران است. اينها چرا صلاح و پاكدامنى و پارسايى و صداقت جوانان را نمى بينند؟ چرا شور و شعور جوانان را نمى بينند؟ به چند خطاى معدود جوان چشم مى دوزند و درست در همان مجرايى كه دشمنان مى خواهند و مى پسندند، سخن مى گويند يا قلم مى زنند.
كشور ما از لحاظ جغرافيايى، تاريخى، انسانى و منابع طبيعى بدون شك يكى از كشورهاى برجسته دنياست. تاريخ ما پُرشكوه و پُربار و پُرافتخار است. جغرافياى ما يك جغرافياى بسيار حسّاس است. ما در منطقه اى از لحاظ جغرافيايى قرار گرفته ايم كه در عصر ارتباطات و در عصر اتّصال كشورها، خبرها، سرمايه ها و فناوريها به يكديگر، يكى از حسّاسترين جايگاهها در سراسر روى زمين محسوب مى شود. من در ديدار مسؤولان و كارگزاران نظام، آمارِ ريز دادم كه كشور ما از لحاظ منابع طبيعى يكى از پُرذخيره ترين كشورهاست. از لحاظ نفت و گاز و فلزّات حسّاس و مواد معدنى و ديگر منابع طبيعى كه معلوم است. از لحاظ انسانى هم كشور ما يكى از با استعدادترينهاست. اين را گذشته نشان داده، زمان حالِ ما هم نشان مى دهد. هر وقت ميدانى باز شده، اين حقيقت - يعنى استعدادهاى درخشان - خود را آشكار كرده است. متوسّط استعداد كشور ما از متوسّط جهانى بالاتر است. به عنوان نمونه، شما به صحنه هشت سال دفاع مقدّس - يعنى سالهاى 59 تا 67 - كه ميدان براى بروز استعدادها باز شد، نگاه كنيد. نياز فراوان بود، اما درهاى دنيا به روى ما بسته بود. هر چيزى كه به جنگ ما كمك مى كرد، دنيا حاضر نبود آن را در اختيار ما بگذارد - نه سلاح، نه مهمّات، نه پشتيبانى و نه اطّلاعات - از طرفى هم كشور درگير دفاع از هويّت خود، از خاك خود، از مرزها و از خانه خود بود؛ بنابراين به آن امكانات نياز داشت. اين نياز موجب شد استعدادها در همه زمينه ها - هم در زمينه علمى و هم در زمينه جنگى و نظامى - به جريان افتد. پايه پيشرفتهاى علمى كشور - كه امروز شما برخى از نمونه هاى آن را مى شنويد - در دوران دفاع مقدّس گذاشته شد. امروز بسيارى از جوانانى كه در بخشهاى بسيار حسّاسِ علمى كشور مشغول كار هستند، همان عناصر دفاع مقدّسند كه با همان روحيه و انگيزه مشغول كار شده اند و امروز يك نمونه از كارهاى شگفت آميز آنها همين غنى سازىِ مواد هسته اى است كه جزو محرمانه ترين فناوريهاى جهانى است كه قدرتها آن را دربست در اختيار خود نگاه داشته اند؛ اما جوانان ما توانستند با تكيه به استعداد و هوش و دستانِ ماهر خود اين كار بزرگ را انجام دهند، كه شما عكس العملهاى مستكبران عالم را مى بينيد. جنجالهايى كه امروز در دنيا وجود دارد، عكس العمل در مقابل استعداد و توانايى و افتخارات شماست.
يك نمونه ديگر، توليد و تكثير سلّولهاى بنيادى است كه من ماه گذشته گفتم؛ اخيراً هم خودشان آمدند و توضيح دادند. متخصّصان و دانشمندان جهانى مجبور شده اند اعتراف كنند كه جوانان ما با پشتوانه ايمان و همّت و غيرت توانسته اند استعداد جوشانِ پنهان خود را آشكار كنند و اين راه بزرگ را بروند. از اين قبيل، ما نمونه هاى متعدّدى در صحنه تحقيقات داريم. در زمينه هاى نظامى هم همين طور است. شايد براى شما جوانان و نوجوانان عزيز، جالب باشد كه بدانيد در دوران هشت سال دفاع مقدّس، بزرگترين ضرباتى كه از طرف رزمندگان دلاور ما به ارتش مجهّز عراق وارد شد - در حالى كه آن ارتش از سوى آمريكا، شوروىِ آن روز، اروپا و بسيارى از كشورهاى منطقه حمايت مالى و تسليحاتى و اطّلاعاتى مى شد - غالباً كار طرّاحان و فرماندهان جوان و استراتژيستهاى جنگىِ بيست وپنج شش ساله بود كه توانستند ژنرالهاى پيرِ سالها دوره هاى مختلف ديده ارتش عراق را به زانو درآورند! وقتى جوانان ما خرّمشهر را باز پس گرفته بودند، اوايل رياست جمهورى بنده بود. يك هيأت جهانى به ايران آمد و رئيس آن - قريب به اين مضمون - به من گفت: امروز در دنيا وضع شما با يك سال پيش از زمين تا آسمان تفاوت كرده است. او راست مى گفت. دنيا باور نمى كرد جوانان ما، بسيجيان ما، سپاه نورسِ ما و ارتش ضربت ديده ما بتوانند خرّمشهر را با آن همه استحكاماتى كه دشمن و پشتيبانانش درست كرده بودند، پس بگيرند. وقتى جوانان ما خرّمشهر را پس گرفتند، مرزها را پس گرفتند و توانستند خطّ آبى مشترك را هم پس بگيرند و با رفتن به فاو، دشمن را تحقير كنند. ما كه قصد نداشتيم فاو را نگه داريم؛ اين تحقير رژيمِ صدّام بود؛ اين به ذلّت كشاندن ارتش بعثِ عفلقى بود. اين كار را جوانان ما كردند؛ آن هم نه با تجهيزات پيشرفته آن چنانى كه نداشتند و نه با پشتيبانيهاى اطّلاعاتى يا نظامى كه در اختيارشان نبود؛ بلكه با قدرت اراده و فكر و هوشمندى و با جوانىِ كارساز. آن روز فرماندهان ما بيست وسه ساله، بيست وپنج ساله، بيست وشش ساله و بيست وهفت ساله بودند؛ يعنى در همين سنين نزديك به شما اين كارهاى بزرگ را انجام دادند.
اين استعداد جوشان، اين سرزمين غنى، اين موقعيّت جغرافيايىِ حسّاس، اين تاريخ پُرشكوه - كه پشتوانه فرهنگى و پشتوانه افتخارات ماست - و بالاتر از همه، نور ايمانى كه امروز در دلهاى جوانان ما مى درخشد و دنيا را متوجّه خود مى كند، همه نويد دهندگان به نسل جوان و نوجوان ما براى آينده است. تلاش شما بايد اين باشد كه آن آينده را هرچه بهتر بسازيد. ما همين جوان، همين موقعيت و همين گذشته تاريخى را قبل از انقلاب هم داشتيم؛ اما اين درخشندگى و پيشرفت را نداشتيم. چرا؟ چون آن روز دستگاه سياسى و قدرتى كه بر اين كشور و بر همه مراكزِ تلاش و توان در اين كشور حاكم بود، اوّلاً از دين و ايمان و اعتقادات ارزشى بى بهره محض بود - يك مُشت افراد پوك بدون اين كه در درون خود ارزش والايى داشته باشند، بر مردم حكومت مى كردند - ثانياً همينها موجب شده بود كه خود آنها وابسته به دشمنان باشند. ايران عزيز ما بهشتِ غارتگران و چپاولگران بود. چرا؟ چون كدخدا را ديده بودند، ده را مى چاپيدند! مسؤولان نظام را در چپاولگريهاى خودشان شريك كرده بودند و اين ملت را مى چاپيدند. انقلاب آمد و بزرگترين مانع را در مقابل نفوذ خائنانه بيگانگان و همچنين سلطه غيرمشروع و غيرمنطقى افراد فاسد ايجاد كرد. آن مانع چه بود؟ اسلام بود. تا وقتى اسلام در جايگاه خود قرار داشته باشد، تبليغاتچيهاى استكبار جهانى و بين المللى از اسلام به شدّت بيمناكند. بله؛ اگر اسلام از سياست و زندگى و محيط اجتماعى دور و مخصوص كُنج عبادتگاه و خلوت مساجد باشد، از آن باكى ندارند. اگر يك عدّه در خلوت، خود را به عبادت مشغول كنند، در حالى كه عرصه جامعه، اداره جامعه، مديريّت كشور و سررشته دارىِ امور، دستِ افكار و اهواء و مكتبهاى گوناگون باشد، آنها از اين اسلام ابايى ندارند و به آن اهميتى نمى دهند؛ اما اگر اسلام آن چنان كه خدا خواسته و قرآن تشريع كرده، به معناى برنامه زندگى تلقّى شد و مورد پذيرش قرار گرفت، از آن مى ترسند. چرا؟ چون اين اسلام، در وهله اوّل دو عنصر بزرگ در درون خود دارد كه يكى عبارت است از احترام به شخصيت و اهتمام به رشد انسان، و دوم جلوگيرى از نفوذ غارتگران و طاغوتها و قدرتمندان نابحق و ظالم و ستمگر جهانى. در كلمه توحيد، اينها وجود دارد؛ «لااله الّااللَّه». يكى از مصرعهاى برجسته و مهمِ ّ قصيده «لااله الّااللَّه» اين است كه با طاغوتها، طغيانگرهاى جهانى، قدرتهاى ظالم بين المللى و ستمگرانى كه امروز شما مى بينيد در دنيا چگونه تاخت و تاز مى كنند و با ملتها چه مى كنند، نمى شود كنار آمد. توحيد اجازه نمى دهد مسلمان در مقابل قدرتهاى بدون مهار كه با فلسطين و عراق و افغانستان آن طور رفتار كردند و قبلاً با بوسنى و لبنان و ديگر كشورهاى اسلامى و ساير نقاط دنيا طور ديگر رفتار كردند، كرنش كند. همين كرنشهااز سوى برخى از ملتهاى ضعيف شده است كه اين طور اين خون آشامها را قدرتمند كرده است. اگر ملتها حقِ ّ خود را بشناسند و بخواهند زير بار زورگوييهاى بين المللى نروند و شعارهاى دروغين اين رياكاران بين المللى را قبول نكنند، اينها اين طور قدرتمند نمى شوند.
اسلام اجازه نمى دهد ملتهاى مسلمان زير بار زور و سلطه بروند و لگدكوب شوند. شخصيت و عزّت و رشد انسان اسلامى در هر شرايطى بايد محفوظ بماند؛ اينها در درون اسلام است. اسلام وقتى به عنوان برنامه زندگى مطرح شد، اينها هم مطرح مى شود. جامعه ما بحمداللَّه از ميليونها جوانِ دختر و پسر برخوردار است. اين مايه افتخار براى ملت ماست. اين ملت بايد به وجود اين همه جوان، اين همه استعداد و اين همه دلِ پاك و نورانى ببالد و جوان هم بايد به كشور خود، به انقلاب خود، به نظام اسلامى خود و به پرچم برافراشته اسلام خود ببالد و آينده را بسازد. آينده با حرف ساخته نمى شود؛ با كار هوشمندانه و مؤمنانه ساخته مى شود. بايد كار كنيد؛ آن هم كار هوشمندانه و برخوردار از پشتوانه ايمان. جوانانى كه امروز شما مى بينيد ناگهان در قالب يك كارِ بزرگ فنّى و يا ايجاد يك فناورىِ بزرگ ظاهر مى شوند، مدّتها مؤمنانه تلاش و كار كرده اند و ناگهان در عرصه هاى علم اين طور ظاهر شده اند. شما هم مى توانيد. به علم و كلاس درس و مطالعه و تحقيق و پژوهش اهميت دهيد. من در اين زمينه ها به مديران و مسؤولان هم سفارش مى كنم؛ اما اين سفارش جداست و آن را جداگانه به خود آنها مى گويم. به شما جوانان هم به عنوان فرزندان عزيز و پاره هاى دل اين ملت جداگانه مى گويم: عزيزان من! كار كنيد. امروز دشمنان نمى خواهند دانشگاه و درس و مدرسه و معلّم باشد. دشمنان ما نمى خواهند ميليونها جوان با درس خواندن و حفظ ايمان و رستگارى و پارسايى و پاكدامنى شان، در اين منطقه فرداى شكوهمندى را براى ايرانِ مقتدر به وجود آورند. مى دانند اگر اين نيروى عظيم اين طور كار كند، فرداى نه چندان دورى، عظمتى از اين منطقه سر بر خواهد آورد كه دشمنان از اين كه بتوانند به آن زور بگويند، مأيوس خواهند بود. من اصرار دارم كه شما نقطه مقابل اين خواستِ استعمارى و استكبارى عمل نمود، ايمان و پاكدامنى تان را حفظ كنيد، درستان را خوب بخوانيد و جوانى تان را قدر بدانيد. اين نيرو و اين نشاط بايد در راه به دست آوردن اين ارزشهاى والا خرج شود؛ وقتش هم الان است. شما امروز در سالهاى طلايى عمر خود قرار داريد و خداى متعال هم به شما كمك خواهد كرد. از اين فرصتِ خوبِ زندگى و از دامان گرم و مهربان نظام اسلامى و انقلاب اسلامى - كه بحمداللَّه توانسته اين همه جوان مؤمن و خوب را در درون خود پرورش دهد - بهترين استفاده را بكنيد. همان طور كه گفتم، جوانان ما خوبند. خطاها و لغزشها وجود دارد؛ مخصوص جوانان هم نيست. جوانان اين امتياز را دارند كه مى توانند با استغفار و بازگشت به آغوش خداوند و رحمت الهى، هرگونه آلودگى را از دامان خود پاك كنند. كار جوانان از اين جهت آسان تر از سالخوردگان است. البته جوانى كه سعى كند به گناه و لغزش آلوده نشود، توفيقات و نورانيّت و درخشندگى او بسيار بيشتر خواهد بود؛ همه تلاشتان بايد اين باشد. بنده هم وظيفه دارم پدرانه شما را دعا كنم و مى كنم. اميدوارم در اين ايّام نورانى مبعث نبىّ مكرم اسلام - كه تقريباً با آغاز سال تحصيلى همزمان است - همه شما مشمول بركات و تفضّلات الهى باشيد و ان شاءاللَّه دعاى حضرت بقيةاللَّه الاعظم، ولىّ عصر ارواحنافداه همراه شما باشد.
والسّلام عليكم و رحمةاللَّه و بركاته