بسم اللَّه الرحمن الرحيم
اوّلاً به همه شما عزيزان كه در يكى از حسّاسترين و مهمترين بخشهاى ارتش جمهورى اسلامى ايران و مجموع نظامات كشور مشغول خدمتيد، خوشامد مى گويم و اين ايّام، بخصوص روز نوزدهم بهمن را به شما و يكايك پرسنل نيروى هوايى جمهورى اسلامى ايران تبريك عرض مى كنم. همچنين براى شهداى شما عزيزانِ امتحان داده و درخشش يافته در آسمان تاريخمان طلب رحمت و مغفرت مى كنم و بر آنها درود مى فرستم.
شما حق داريد امروز را گرامى بداريد؛ زيرا حادثه اى كه در روز نوزدهم بهمن سال 1357 اتّفاق افتاد، نه فقط افتخارى براى نيروى هوايى و ارتش بود، بلكه ملت ايران و انقلاب و امام را سرافراز كرد. شايد امروز بعضى از جوانانِ ما اهميت اين حركت را در آن فضاى بسيار حسّاس و لحظه مهم نتوانند به خوبى ارزيابى كنند و شايد حتّى بعضى از كسانى هم كه حادثه را ديده اند، اهميت آن را آنچنان كه هست، مورد تأمّل قرار نداده باشند؛ اما حادثه بسيار مهم بود و مثل همه حوادث مهم، اوّلاً به اراده و عزم پولادين و ايمان عميق جمعى از مردم - كه همان پرسنل نيروى هوايى بودند - متّكى بود؛ ثانياً آثار و نشانه هاى خود را در طول تاريخ انقلاب هم بر جاى گذاشت.
شما ملاحظه كنيد، هشت سال جنگ براى يك كشور، رويدادى فراموش شدنى و كوچك نيست. در طول اين هشت سال، هيچ زبان انتقادگر و ذهن وسوسه گرى نتوانست نيروى هوايى را مورد اعتراض قرار دهد و به كار آن انتقاد و اعتراضى كند. چرا؟ چون نيروى هوايى در طول اين دوران دشوار و پُرحماسه و در عين حال خونبار، در جلوترين ميدانها حاضر بود. در طول جنگ، نيروى هوايى يكى از بهترين امتحانها را داد. اين پديده بزرگ، نمى تواند از آن اقدام روز نوزدهم بهمن جدا باشد. اين همان روحيه است؛ يك جا آن طور خودش را نشان مى دهد؛ يك جا در طول جنگ اين طور ظهور و بروز مى كند؛ يك بار و يك جا هم در دوران سازندگى پس از جنگ و خودسازى و بازگشت به خود، بايد طور ديگرى خود را نشان دهد، كه مى دهد.
هيچ كس منّتى بر سر ارتش جمهورى اسلامى ايران ندارد. هيچ كس دست ارتش را به سوى انقلاب و اسلام و نور هدايت نگرفته است و نكشيده است. همه ما منّت پذيرِ انقلاب و اسلاميم. اسلام به گردن همه ما حق دارد. انقلاب به گردن همه ما حق دارد كه ما را از دوران تلخ اسارت و وابستگى و بى حالى و عدم امكان بروز استعدادها و قبول سلطه بيگانگان خارج نمود و به دورانى وارد كرد كه اگر دشوارى و سختى اى هم داشته باشد، در راه ايجاد يك دنياى بهتر و براى ايستادن روى پاى خود است. ارتش از جمله اجزايى از اين ملت بود كه با شوق خود، با پاى خود، به ميل خود، با ابتكار خود، با قبول خطرها، به سمت انقلاب آمد، انقلاب را در آغوش گرفت و در انقلاب حل شد و مظهر آن، روز نوزدهم بهمن 1357 بود.
عزيزان من! داشتن وسايل مدرن و پيشرفته اى كه به وسيله ديگران به يك كشور و به يك ارتش داده مى شود و در مقابل، منابع آن كشور و آن ملت غارت مى شود و بر كسانى كه صاحبان آن منابعند، تسلّط مى يابند، ارزشى ندارد. ارزش يك ارتش و يك نيروى هوايى به اين نيست كه مدرنترين هواپيماها را، ديگرانى كه ساخته اند، ديگرانى كه آن را مى شناسند، ديگرانى كه آن را تعمير مى كنند و ديگرانى كه خود را مالك آن مى دانند، با بهاى گزافى، به يك ارتش، يا به يك نيروى هوايى بدهند و در برابر آن، خود را آقا بالاسر و همه كاره و صاحب اختيار و كليددار آن ارتش و آن نيروى هوايى بدانند. اين هيچ اعتبارى براى يك ارتش و يك نيروى هوايى محسوب نمى شود. اعتبار يك ارتش، به استقلال آن است؛ به متّصل بودن به منافع ملت است؛ به ايستادن روى پاى خود است؛ به داشتن قدرت اقدام در مقابل دشمن است؛ به سرافرازى و غرور و مناعت در مقابل بيگانگان است.
ارتشى كه در رأس آن كسانى قرار گيرند كه مجبور باشند در مقابل بيگانه تعظيم كنند، ارتش غيور و با مناعت و بلندپروازى نيست. امروز خيلى از كشورها هستند كه از لحاظ ارزيابى و تقويم موقعيت ارتششان، در آخرين رديفهاى فهرستِ ارتشهاى دنيا قرار مى گيرند؛ اما انبارهايشان هم پُر از وسايل مدرن فراوانى است! پولهاى ملتشان را گرفتند و به اينها دادند، چهار نفر هم ارباب بالاى سرشان گذاشتند؛ اين مايه افتخار نيست و هيچ ارزشى ندارد. مايه افتخار را شما داريد؛ شما كه روى پاى خودتان ايستاديد؛ شما كه بيگانه اى را بر خود و در خود نمى پذيريد؛ شما كه سعى مى كنيد با موجودىِ خودتان، بهترين خدمات را انجام دهيد. هر كدام از شما اگر اين روحيه اقتدار و مناعت و اتّكاءِ به نفس و عزّت در وجودتان بيشتر باشد، ارزشتان بالاتر و فايده تان براى ملت بيشتر است.
شايد من اين خاطره را يك بار ديگر براى شما نقل كرده باشم كه در روزهاى اوّل جنگ، يك نفر نظامى پيش من آمد و فهرستى آورد كه انواع و اقسام هواپيماهاى ما - جنگى و ترابرى - در آن فهرست ذكر شده بود و مشخّص گرديده بود كه چند روز ديگر همه فروندهاى اين نوع هواپيماها زمينگير خواهد شد؛ مثلاً اين نوع هواپيما در روز هشتم، اين نوع هواپيما در روز دهم، اين نوع هواپيما در روز پانزدهم! اين فهرست را به من داده بود كه خدمت امام ببرم، تا ايشان بدانند كه موجودى ما چيست. من به آن فهرست كه نگاه كردم، ديدم ديرترين زمانى كه هواپيمايى از انواع هواپيماهاى ما زمينگير خواهد شد، در حدود بيست و چند روز است؛ يعنى ما بيست و چند روز ديگر هيچ هواپيمايى نداريم كه بتواند از روى زمين بلند شود! من وظيفه ام بود كه اين فهرست را ببرم و به امام نشان دهم. ايشان به آن كاغذ نگاه كردند و گفتند: اعتنا نكنيد؛ ما مى توانيم! برگشتم و به دوستانى كه بودند گفتم: امام مى گويند مى توانيد. آن هواپيماها، به همّت شما و با توانستن شما هنوز پرواز مى كنند؛ هنوز از بسيارى از تجهيزات پرنده اين منطقه پيشترند؛ هنوز در مصاف با بسيارى از كسانى كه وسايل مدرن دارند، برتر و فايق ترند. از آن روز، نزديك بيست سال مى گذرد. اين است معجزه همّت انسان! اين است معجزه ى ايمان! آنها را ساختند، آنها را تعمير كردند، با آنها كار كردند؛ البته مبالغ نسبتاً قابل توجّهى هم در اواخر به آنها اضافه شد. آنچه مهمّ است، روحيه و ايمان است؛ قدردانىِ چيزى است كه اين انقلاب و اين حركت عظيم به ما داده است؛ يعنى خودباورى، يعنى استقلال، يعنى عزّت، يعنى قطع رابطه آقا بالاسرى كسانى كه مدّعى آقا بالاسرى بر همه دنيايند.
ابتدا قدرتمندان سعى مى كنند فشار بياورند، تا ملتى كه با زحمت و با دادن شهداى زياد و مقاومت حيرت آور، استقلال را به دست آورده است، پشيمان شود. سختى هست، فشار هست؛ اما با همين نيروى ايمان، اين سنگلاخها را خواهيم گذراند. شما عزيزان به فضل پروردگار خواهيد توانست؛ اين ملت بزرگ و شجاع خواهد توانست به قلّه هاى آرزوهاى بزرگ برسد و على رغم ميل دشمن، آنچه را كه دشمن نمى خواهد ملت ايران به آن دست پيدا كند، به آن دست پيدا كند. سفارش من به شما اين است كه اين روحيه را در خودتان حفظ كنيد؛ روحيه عزّت، روحيه استقلال، روحيه تكيه به تواناييهاى خود، روحيه استغناء؛ استغناء از همه كسانى كه مى خواهند در مقابل آنچه از ماديّات مى دهند، بخش عظيمى از معنويات و عزّت و ايمان و استقلال و شخصيت و هويت انسانى را از ما بگيرند. عزّت و استغناء در مقابل اينها، بزرگترين سرمايه است. اين را بايد حفظ كنيم و ملت ايران حفظ كرده است و ارتش عزيز ما حفظ كرده است. شما در نيروى هوايى، يكى از بهترين مظاهر حفظ اين نيرو و اين حالت و اين روحيه بوديد و هستيد و بايد باشيد. سختيهايى هم وجود دارد كه بايد تحمّل كرد تا عبور كنيد. اين لحظه هاى تعيين كننده، در سرنوشت اين ملت و اين كشور و اين تاريخ بسيار اثر دارد. البته كمك و تفضّل و رحمت الهى شامل حال شما بوده و هست. آنها فكر نمى كردند ملتى كه ارتشش تنهاى تنهاست و نيروهاى مسلّح و رزمندگانش - اعم از ارتش و سپاه و بسيج و بقيه كسانى كه در ميدان نبرد و رزمِ دلاورانه اين دوران حضور داشتند - جز به قدرت خودشان و توكّل به خدا، به هيچ نيرويى اتّكاء ندارند، بتواند بر دشمنش كه از همه جا كمك مى گرفت، پيروز شود. آنها فكر نمى كردند؛ ولى اين به بركت ايمان انجام شد. اين در تاريخ ملت ما خواهد ماند؛ اين را قدر بدانيد. خداى متعال اين تفضّل را به همه ما فرمود. اگر اين ايمان و اين روحيه و اين توكّل را حفظ كنيم، رحمت الهى هم براى ما ادامه خواهد داشت.
اميدواريم خداوند متعال روز به روز شما را موفّقند بدارد تا بتوانيد ان شاءاللَّه اين نيروى با افتخار و سرافراز را به بهترين وجهى كه مى تواند وجود داشته باشد و سرمشق ديگران باشد، به پيش ببريد و آن را به تعالى و تكاملِ هرچه بيشتر برسانيد.
والسّلام عليكم و رحمةاللَّه و بركاته