اگر روزه دار در روزۀ واجب معین، بین روز، مردد شود که روزه را ادامه دهد یا نه یا تصمیم بگیرد یکی از مبطلات روزه را انجام دهد (نیت قاطع) ولی آن را انجام ندهد، بنابر احتیاط واجب باید روزه را تمام کند و بعداً قضای آن را بگیرد.

ج1) در فرض سؤال، روزه‌های مستحبی شما صحیح است.
ج2) اگر زمان دقیق شروع عذر (کشیدن و جراحی دندان) را نمی‌دانید، کافی است که مقدار حداقل (پنج روز) را قضا کنید. ضمناً چون تا ماه رمضان بعدی، قضای روزه‌ها را نگرفته‌اید، برای هر روز یک مد طعام (750 گرم گندم، آرد، نان، برنج و مانند آنها) به فقیر بدهید.

در فرض سؤال اگر یقین دارد بقای بر جنابت، روزه را باطل نمی‌کند، روزه‌اش صحیح است؛ هر چند رعایت احتیاط در قضای روزه، نیکو است. اما اگر شک دارد بقاءِ بر جنابت، روزه را باطل می‌کند یا نه و در حال جنابت، روزه بگیرد، بنا بر احتیاط واجب، روزه‌اش باطل است و باید قضای آن را نیز بگیرد.

اگر خوردن داروی مذکور، ضروری باشد، روزه بر شما واجب نیست و در صورت بهبودی تا رمضان بعد، قضای آن را به جا آورید.

در فرض سؤال، قضای هر کدام را اول بگیرید، صحیح است و لازم نیست نیت کنید که برای فلان سال است. البته اگر وقت قضای آخرین ماه رمضان تنگ باشد، مانند این که پنج روز از ماه رمضان آخر، قضا داشته باشید و پنج روز هم به ماه رمضان مانده باشد، در این صورت احتیاط واجب آن است که قضای ماه رمضان آخر را بگیرید. ضمناً به طور کلی گفتن نیت با زبان واجب نیست.

به طور کلی هنگام خواندن نماز قضای میّت، لازم نیست میّت را با ذکر خصوصیات معین کنید، بلکه اگر به صورت مجمل و کلی او را مشخص کنید، کافی است؛ لازم به ذکر است در فرض سؤال اگر شرط مباشرت نشده باشد و انصراف به خصوص شما هم نداشته باشد، با رعایت شرایط و احکام آن، واگذاری آن به دیگری اشکال ندارد؛ در غیر این صورت، جایز نیست، مگر این که با اجازه صاحب پول باشد.

در صورت ضرر داشتن روزه، روزه گرفتن از ابتدای روز واجب نیست و نسبت به مشقت زیاد، اگر وضعیت مکلف به گونه‌ای است که به خاطر ضعف جسمانی یا طولانی بودن روز، روزه گرفتن به خودی خود ـ حتی با ترک فعالیت و مراعات تغذیه ـ سختی فوق العاده داشته باشد، در این صورت بنا بر احتیاط روزه بگیرد و وقتی به سختی فوق العاده افتاد، افطار کند و قضای آن را بگیرد اما اگر حرجی بودن ادامۀ روزه به دلیل فعالیت مانند اشتغال به کار یا تحصیل و مطالعه باشد، در این صورت بنابر فتوا باید روزه بگیرد و هرگاه به سختی فوق العاده افتاد، افطار کند و قضای آن را بگیرد.

بنابر احتیاط واجب روزه‌اش صحیح نیست.

در هر دو فرض، چنین فردی نمی تواند روزه بگیرد و قضا هم ندارد. هر چند برای رعایت ادب و احترام ماه مبارک رمضان، مستحب است از مبطلات روزه خودداری کند.

شهادت زن در رؤیت هلال ماه اعتبار ندارد.

پرداخت کفاره بر عهده شوهر نیست و هر زمان که زن توانایی مالی یافت، باید فدیه و کفاره غیر عمد روزه‌های خود را پرداخت کند و اگر نشانه‌های فوت ظاهر شد، باید نسبت به پرداخت آن وصیت نماید.

روزه، در فرض مذکور صحیح است و کفاره ندارد.

در هر دو فرض، روزه، صحیح است.

کسی­ که شک دارد بقای بر جنابت، روزه را باطل می‎کند یا نه و در حال جنابت، روزه بگیرد، بنابر احتیاط واجب، روزه­ اش باطل است و باید قضای آن ­را نیز بگیرد ولی اگر یقین دارد که بقای بر جنابت روزه را باطل نمی­‎کند و بر این اساس روزه بگیرد، روزه‌اش صحیح است، هرچند رعایت احتیاط در قضای روزه، نیکو است.
در هر حال به تعدادی که یقین دارید روزه قضا بر عهده شماست آنها را به جا آورید و نسبت به مقدار مشکوک وظیفه ای ندارید.

به هر حال اگر فرو بردن خلط از فضای دهان عمدی بوده است، بنابر احتیاط واجب روزه صحیح نیست و تشخیص آن بر عهده خود مکلف است. البته می‌توانید در این مسئله با رعایت الأعلم فالأعلم به مرجع دیگری که فرو بردن را جایز می‌داند رجوع نمایید.