زنی که بنا دارد حج تمتّع انجام دهد، چنانچه هنگام رسیدن به میقات، مبتلا به عادت ماهانه باشد، اگر احتمال دهد تا پیش از ضیق وقت برای احرام حج تمتع، پاک می‌شود و می‌تواند پس از غسل کردن، اعمال عمره تمتع را انجام دهد، سپس با احرام حج، وقوف در عرفات را از اول ظهر روز عرفه درک کند؛ واجب است در میقات به عمره‌ تمتع مُحرم شود، سپس اگر پاک شد و وقت کافی برای انجام اعمال عمره و درک وقوف اختیاری در عرفات را داشت، باید همین کار را بکند. اما اگر اتفاقاً پاک نشد یا وقت کافی برای انجام اعمال عمره تا وقت درک وقوف در عرفات را نداشت؛ باید با همان احرام عمره‌ تمتع، عدول کند به حج اِفراد و پس از آن، عمره‌ مفرده انجام دهد. و این عمل او مُجزی از حج تمتع است.
اگر اطمینان دارد تا وقت احرام برای حج و درک وقوف عرفات پاک نمی‌شود؛ یا اگر پاک شود، وقت کافی برای انجام اعمال عمره تا درک وقوف عرفات را نخواهد داشت؛ در این صورت باید در همان میقات به قصد ما فی‌الذّمه و یا حج اِفراد مُحرم شود؛ و پس از انجام اعمال حج، عمره‌ مفرده به‌ جا آورد. و عمل وی مُجزی از حج تمتع خواهد بود.
ولی اگر هنگام احرام در میقات، پاک بود؛ سپس در بین راه، یا در مکّه‌ مکرّمه، پیش از انجام طواف عمره و نماز آن یا در اثنای طواف، پیش از اتمام شوط چهارم، عادت ماهانه برایش عارض شد؛ و تا وقت انجام اعمال عمره و درک وقوف اختیاری عرفه، پاک نمی‌شود؛ در این صورت، مخیّر است بین این که با همان احرام عمره‌ تمتع به حج اِفراد، عدول نماید؛ و پس از انجام حج اِفراد، عمره‌ مفرده انجام دهد؛ که این عمل او مُجزی از حج تمتع است؛ و بین این که طواف عمره و نماز آن را رها کند؛ و با انجام سعی و تقصیر، از احرام عمره خارج شود؛ سپس با احرام حج و درک وقوفین و انجام اعمال مِنا، در مراجعت به مکه، طواف عمره و نماز آن را ـ پیش از انجام طواف حج، و نماز آن و سعی یا بعد از انجام آن‎ها ـ قضا کند. و این عمل او نیز مُجزی از حج تمتع است؛ و چیز دیگری بر او واجب نیست.
چنانچه در اثنای طواف، پس از اتمام شوط چهارم عادت شد، با رها کردن بقیه طواف و نماز آن، سعی و تقصیر را انجام دهد و از احرام عمره خارج شود؛ سپس بعد از درک وقوفین و انجام اعمال مِنا، در مراجعت به مکه، پس از انجام طواف و نماز آن و سعی یا پیش از انجام آن، طواف عمره و نماز آن را تدارک کند، که این عمل او مُجزی از حج تمتّع است و چیز دیگری بر او نیست.

در فرض سؤال اگر خودش در وطن نمازها را بخواند کافی است.

اگر لباس دوخته صدق نمی کند اشکال ندارد. بر طبق نظر مقام معظم رهبری نیز دوختن حاشیه پارچه احرام بلامانع است.

اعمال حج تمتع، بر اساس زمان بندی اعلام شده توسط دولت عربستان انجام داده می شود.

عینک زدن اگر زینت محسوب نشود، اشکال ندارد؛ همچنین پوشاندن سر بر مرد مُحرِم جایز نیست، مگر در حال ضرورت.

در فرض مذکور حجّ مقدّم است، و صرف آنچه بیان شد موجب عدم استطاعت نیست؛ ولی اگر حج از سالهای قبل بر انسان واجب نبوده و فرزندان هم فقیر باشند، و واجب النفقه پدر محسوب شوند، و پدر تمکّن مالی داشته باشد، در این صورت باید مخارج واجب آنان را بپردازد، و اگر پدر نتواند هم نفقه آنها را بپردازد و هم به مکه برود، در این صورت حج واجب نیست.

اگر بوی خوش داشته باشد، بنا بر احتیاط واجب، جایز نیست.

لازم نیست نیت به زبان باشد. همین که قصد دارید، به نیابت از آن امام معصوم (علیه السلام) اعمال را به جا آورید، کفایت می‎کند. مثلاً برای نیت طواف نیت می کنید و می توانید به زبان هم بگویید: طواف می‎کنم، طواف عمره تمتع، به نیابت از امام حسن عسکری (علیه السلام)، قربةً إلَی الله.

ج1) طبق نظر مرجع تقلید خودتان عمل کنید.
ج2) بنابر احتیاط واجب بین عمرۀ تمتّع و حج، عمرۀ مفرده انجام ندهید، لیکن بعد از اتمام حج مانع ندارد.

باید صبر کند، تا ترتیب رعایت شود.

در نایب مماثلت (هم جنس بودن) شرط نیست و زن هم می تواند برای مرد، نماز طواف نساء را به نیابت به جا بیاورد.

ج1) جمع آوری ریگ برای دیگری فی نفسه اشکال ندارد.
ج2) مادامی که خود شخص می تواند رمی کند، نیابت دیگری از او صحیح نیست.
ج3) شرط است که سنگ‌ها از حرم باشد و سنگ خارج از حرم کافی نیست. بنا بر این در حرم از هر موضعی که مباح باشد، می تواند بردارد؛ و مستحب است از مشعر بردارد.

1) اشکال ندارد.
2) اگر زینت نباشد، اشکال ندارد.

ج1) اگر بر اثر عذر، ناگزیر به سوار شدن در ماشین مسقف باشد، انجام آن برایش جایز است، اما باید یک گوسفند کفاره بدهد.
ج2) سوار شدن به اتوبوس مسقّف در شب مانع ندارد، هر چند رعایت احتیاط در این‌ باره مطلوب است.
ج3) احوط آن است که شخص محرم، پس از رسیدن به مکه، پیش از انجام مناسک عمره و همچنین در حال احرام، در عرفات و منی، از قرار گرفتن در زیر سایه‌های متحرک، مانند: اتوبوس مسقف و چتر، اجتناب کند.

شئون عرفی اشخاص با هم متفاوت است. کسی که داشتن مسکن شخصی از ضروریات زندگی او می‌باشد و یا عرفاً مناسب با شأن او است و یا سکونت در منزل استیجاری یا عاریه‌ای و یا وقفی برای او حرج و مشقت دارد و یا موجب وهن او می‌شود، برای تحقق استطاعت، داشتن خانه ملکی شرط است.