کفایت می کند.

تکرار تلبیه واجب نیست؛ اگرچه مقتضای احتیاط است.

سعی او صحیح است.

مشروعیّت جماعت در نماز طواف معلوم نیست.

نمازشان تمام است.

محل اشکال است؛ و احتیاط واجب عدم اکتفاء به ذبح بدون وکالت است.

در وضعیت فعلی صحیح و مجزی است.

در همه صور یاد شده خروج از مکه و منا بی اشکال است؛ ولی باید خروج به نحوی باشد که بتواند مناسک باقیمانده را در وقت خودش انجام دهد.

خروج از مکّه در ما بین عمره تمتّع و حجّ جایز نیست؛ مگر برای ضرورت و حاجت که در این صورت هم احتیاط آن است که انسان مُحرم به احرام حج شود و بیرون رود و خدمه کاروان ها و امثال آنان می توانند عمره اول خود را عمره مفرده قرار دهند و عمره تمتّع را در هنگامی انجام دهند که بعد از آن دیگر جز برای وقوف به عرفات نخواهند از مکّه خارج شوند.

طواف باید از محاذی حجرالأسود شروع و به آن ختم شود و شروع از ابتدای حجرالأسود لازم نیست؛ بلکه از هر نقطه ای از آن طواف را شروع کند کافی است؛ بلی لازم است که از هر نقطه شروع کرد به همانجا ختم کند و اضافه کردن مقداری از باب احتیاط و اینکه یقین کند که از حجر شروع شده و به نقطه شروع ختم شده مانع ندارد.

اگر تمام ناخن دست ها و بعضی از ناخن های پا را بگیرد باید برای ناخن دست ها یک گوسفند و برای هر یکی از ناخن های پا یک مد طعام بدهد و اگر همه ناخن پاها و بعضی از ناخن های دست را بگیرد باید برای ناخن پاها یک گوسفند و برای هر یک از ناخن های دست یک مدّ طعام بدهد.

اگر از قبیل عذرهائی است که مجوّز رمی در شب قبل است مانند خوف و شغل و امثال آن، موردی برای استنابه نیست؛ ولی اگر از عذرهائی است که در روز منا حادث شده است می تواند نایب بگیرد؛ ولی اگر در شبِ بعد رفع شد، احتیاط واجب آن است که عمل را شخصاً اعاده کند.

عادتاً علم به نجاست همه مسجد ولو در فرض سؤال پیدا نمی شود و تحقیق لازم نیست و سجده بر سنگ های مسجد صحیح است و اشکال ندارد.

ترک عمدی نماز طواف موجب بطلان حجّ است؛ اما در صورت ترک سهوی اگر از مکّه دور نشده و نماز در محلّ آن برای او مشقت ندارد باید به مسجدالحرام برگردد و نماز را بخواند و اگر از مکّه دور شده است در هر جا که یادش آمد باید بخواند.

اخراج خون از دیگری در حکم اخراج خون از بدن خود نیست.