در فرض سؤال باید حداقل واجبات را بخواند و نیز سوره را ترک کند تا قسمت بیشتری از نماز داخل وقت واقع شود و مستحبات را ترک کند و بعد از این که وقت گذشت، در ادامه نماز، انجام مستحبات مانع ندارد و بلکه ترک سوره، جایز نیست.

عمل مذکور بدعت و خلاف شرع محسوب نمی شود؛ البته مستحب است تا سه روز برای اهل خانه میت غذا بفرستند و غذا خوردن نزد آنان و در منزلشان مکروه است.

ج1و2) اگر منافات با حق شوهر داشته باشد، یا مستلزم بیرون رفتن از منزل باشد، اجازه شوهر لازم است.

ج1) بر مرد، واجب است که، حمد و سوره نمازهای صبح، مغرب و عشاء را بلند بخواند و لکن حمد و سوره نمازهای ظهر و عصر را هم مرد و هم زن باید آهسته بخوانند.
ج2) مستحبّ است که نافله‌های روز، آهسته و نافله‌های شب بلند خوانده شود.

اقتدا در فرض سؤال جایز است و خواندن قنوت، مستحب و نماز صحیح است.

غروب آفتاب، آخر وقت نماز عصر می باشد.

مشکل شرعی ندارد؛ به طور کلی بهتر است از مس اسماء جلاله و اسامی انبیاء و معصومین علیهم السلام و القاب و کنیه آن‌ها بدون وضو اجتناب شود.

در فرض سؤال استفاده، اشکال ندارد و تحقیق هم لازم نیست.

در فرض سؤال، اشکال ندارد و بین نشستن رو به قبله یا پشت به آن، مخیّر است؛ هر چند پشت به قبله بودن بهتر از رو به قبله بودن است.

در فرض مذکور روزه‌اش صحیح است.

در غسل ترتیبی پاک بودن تمام بدن لازم نیست؛ اگر تمام بدن نجس باشد و هر قسمتی را پیش از غسل دادن آن قسمت آب بکشید، کافی است.

ج1) نگاه به عورت دیگری - همجنس باشد یا غیر همجنس - غیر از زن و شوهر، حرام است، در فرض سؤال دریافت اجرت برای آن مقدار از کار که مستلزم نگاه حرام به عورت است، جایز نیست و مالک آن نمی‌شود و اگر دریافت کرده است و مالک آن را نمی شناسد در صورتی که از طرف او صدقه بدهد تکلیفی ندارد؛
ج2) سینه جزو عورت نیست و نگاه همجنس به آن اگر مفسده‌ای نداشته باشد، اشکال ندارد.

به طور کلی بلند گفتن تکبیرة الاحرام واجب نیست؛ هرچند اگر طوری بگوید که امام جماعت صدای او را بشنود، مکروه است.

زن بارداری که زایمان او نزدیک است؛ اگر می‌‌ترسد که روزه برای جنین یا خودش ضرر داشته باشد، روزه بر او واجب نیست و در صورت اول (ضرر برای جنین) باید برای هر روز یک مدّ طعام، یعنی گندم یا جو و مانند این‌ها (به عنوان فدیه) به فقیر بدهد و بعد از ماه رمضان نیز قضای آن را به جا آورد و در صورت دوم که برای خودش ضرر دارد، باید روزه هایی را که نگرفته، قضا نماید و بنابر احتیاط فدیه نیز بدهد و در مورد زنی که زایمان او نزدیک نیست، پرداخت فدیه مبنی بر احتیاط وجوبی است.
همچنین اگر زن شیرده (خواه مادر بچّه یا دایه، با اجرت باشد یا بدون اجرت) به دلیل ترس از کم یا خشک شدن شیر، می ترسد روزه برای کودک ضرر داشته باشد، روزه بر او واجب نیست و باید برای هر روز فدیه بدهد و قضای روزه را هم بعداً بگیرد، اما اگر روزه برای خود زن ضرر داشته باشد، بنابر احتیاط فدیه واجب است.
شایان ذکر است در دو مسئله فوق اگر تا ماه رمضان سال بعد روزه نگیرد، در صورتی که کوتاهی کرده باشد، علاوه بر قضا، کفاره تأخیر هم واجب می‌شود ولی اگر به خاطر عذر، قضا را انجام نداده باشد، کفاره تأخیر ندارد و چنانچه این عذر، ترس ضرر برای فرزندش باشد، قضای روزه‌ها را هر زمان که بتواند باید انجام دهد و اگر عذر، ترس ضرر برای خودش باشد، قضا ساقط می‌شود و باید برای هر روز یک فدیه دهد.

ج1و2) کر بودن آب به دو راه ثابت می‌شود:
اول: آن که خود انسان هر چند از گفته‌های دیگران اطمینان پیدا کند.
دوم: آن که دو مرد عادل خبر دهند.