در هر صورت چون مسافت شرعی، یعنی بیست و نیم کیلومتر را برای سفر تفریحی پیموده اید و قصد برگشت در کمتر از ده روز را هم دارید، نماز شما شکسته است.

اگر قصد دارید برای همیشه یا سالیان متمادی سالی سه چهار ماه (مانند تابستان و ایام تعطیل) در آنجا زندگی کنید، و وسائل زندگی مانند خانه و امثال آن را فراهم کرده اید، آنجا از نظر عرف، وطن دوم شما محسوب می شود؛ لذا تا از آنجا اعراض* نکنید، حکم وطن برای شما باقی است.
------------------
*اعراض یعنی خروج از وطن با تصمیم بر عدم بازگشت برای سکونت.

در فرض سؤال قصد ده روز به هم خورده و اگر بعد از بازگشت، بخواهد کمتر از ده روز در آنجا بماند نمازش قصر است.

اگر در وضعیت مذکور، در تهران عرفاً به شما مسافر گفته نمی شود، بدون نیت قصد اقامت، نمازتان تمام است.

در فرض سؤال اگر بعد از شروع رکعت سوم و قبل از رکوع از قصد اقامه برگردد در این صورت احتیاط واجب آن است که بنشیند و نماز را به صورت قصر تمام کند و مجدداً نماز را به صورت فرادا اعاده نماید.

اعراض، ولو در فرض سؤال با خروج از وطن و با تصمیم جدی بر عدم بازگشت به آنجا و همچنین با علم یا اطمینان به عدم امکان بازگشت محقق می شود. بنا بر این اگر اعراض محقق شده باشد، تنها در صورتی که در آن محل سکونت کنید به گونه ای که عرفاً مسافر محسوب نشوید، نمازتان تمام است، همچنین در صورتی که بنا داشته باشید برای همیشه یا سالیان متمادی، سالی سه چهار ماه در آن محل زندگی کنید، با نیت توطن در آن محل و تهیه وسایل زندگی، مانند خانه و امثال آن، آنجا وطن شما محسوب می شود و نمازتان کامل است.

اگر معمولاً بین وطن و محل تحصیل در فاصله کمتر از ده روز سفر می کنید، سفرهای تحصیلی شما حکم سفر شغلی را دارد و نماز در بین راه و محل تحصیل کامل است و روزه صحیح است البته اگر در محل تحصیل به گونه ای اقامت دارید که عرفاً مسافر محسوب نمی شوید آنجا برای شما در حکم وطن می باشد.

نماز شما شکسته است، مگر این که بخواهید ده روز کامل دیگر در آنجا بمانید که در این صورت با قصد اقامت ده روز، نماز تمام است.

صرف داشتن ملک، موجب تحقق وطن نمی شود. بله، کسی که قصد دارد برای همیشه یا سالیان متمادی سالی سه چهار ماه (مانند تابستان و ایام تعطیل) در مکانی زندگی کند، چنانچه وسائل زندگی مانند خانه و امثال آن را فراهم کند، آنجا از نظر عرف وطن دوم او محسوب می شود، اما اگر صرفا برای ییلاق و مانند آن، بدون قصد توطن و بدون فراهم آوردن لوازم زندگی آنجا برود، تحقق وطن بعید است.

دانشجو و دانش آموزی که برای تحصیل علم به سفر میرود تا به این وسیله در آینده شغلی را اختیار کند، بنابر احتیاط واجب باید در سفر تحصیلی نماز را هم تمام و هم قصر بخواند و روزه را بگیرد و بعداً نیز قضا کند. البته اگر دانشجو به گونه ای در محل تحصیل سکونت دارد که در مدت اقامت، او را مسافر محسوب نمی کنند مثلا می خواهد یکی دو سال بماند، نمازش تمام است.

بنابر احتیاط واجب باید آن مقداری که یقین دارید خلاف وظیفه عمل کرده اید قضا کنید و یا به فتوای مجتهد جامع الشرائطی که در فرض مذکور قائل به عدم وجوب قضای نماز است رجوع نمائید.

در فرض یاد شده که در تهران - هر چند در خوابگاه - سکونت دارید، چنانچه اقامت شما در تهران به نحوی باشد که عرفاً بر شما مسافر صدق نکند، نمازتان در تهران تمام است و نیازی به قصد اقامت ده روز در آنجا نیست.

در فرض سؤال، اگر تا طلوع آفتاب به محل مزبور وارد شده باشد، قصد اقامت در صورتی محقق می‌شود که بداند تا غروب روز دهم در محل مذکور اقامت خواهد داشت و اگر بعد از طلوع آفتاب وارد شده باشد به اندازه ای که هنگام ورود از طلوع خورشید گذشته، باید از طلوع خورشید روز یازدهم بگذرد تا ده روز کامل شود.

طبق نظر مقام معظم رهبری «دام ظله» در احکام مسافر و قصد توطن و قصد اقامت ده روز فرقی بین شهرهای بزرگ (بلاد کبیره) و معمولی نیست و حتی با قصد توطن در یک شهر بزرگ و مدتی در آنجا ماندن، بدون معین کردن محله خاصی از آن، تمام آن شهر حکم وطن را پیدا خواهد کرد. همچنین اگر قصد اقامت ده روز در مانند این شهر نماید، بدون اینکه محله خاصی از آن را قصد نماید، حکم تمام بودن نماز و صحت روزه در مورد او در تمام محله های آن شهر جاری خواهد بود.

در فرض سؤال اگر سفر شما موجب اذیت ایشان نمی گردد، سفر معصیت محسوب نمی شود؛ بنا بر این اگر سفرتان بیشتر از مسافت شرعی باشد، نماز شما شکسته است.