در فرض مذکور، فرقی بین سفر کاری و غیرکاری نیست.

در فرض مذکور، نماز شما در تهران و در مسیر رفت و برگشت، کامل و روزه صحیح می باشد؛ ولی تهران وطن دوم شما محسوب نمی شود؛ بله اگر قصد دارید برای همیشه یا سالیان متمادی سالی سه چهار ماه (هر چند به صورت پراکنده) در آنجا زندگی کنید، بعد از آنکه وسائل زندگی مانند خانه و امثال آن را فراهم کنید، آنجا وطن دوم شما محسوب می شود.

اگر عرفاً تبلیغ و ارشاد یا امر به معروف و نهی از منکر شغل و کار او محسوب شود، در سفر برای انجام آن کارها حکم مسافری را دارد که به‌ خاطر شغل و کارش سفر می‌ کند و اگر زمانی برای کاری غیر از ارشاد و تبلیغ مسافرت کرد، در آن سفر مانند سایر مسافران، نمازش شکسته است و روزه او صحیح نیست.

عقد، در فرض مذکور باطل است و در صورتی که دخول محقق شده باشد، خانم مستحق مهر المثل است.

در فرض سؤال چنانچه بعد از ظهر از وطن خود حرکت نمایید، روزه این روز صحیح است؛ همچنین روزه فردا، اگر قبل از ظهر به مقصد برسید و کارهائی که روزه را باطل می کند در بین راه انجام نداده باشید، باید نیت روزه نموده و آن روز را روزه بگیرید؛ اما اگر بعد از اذان ظهر به مقصد برسید و یا در بین راه مبطلی انجام داده باشید، روزه آن روز صحیح نیست.

در فرض سوال اگر قبل از ظهر مسافرت را آغاز کرده و شب گذشته قصد سفر داشته، فقط قضای روزه آن روزی که پیش از ظهر به محل اقامتش نرسیده، واجب است و کفّاره‌ ندارد.

انسان در ماه رمضان، می تواند در سفر (مشروط به اینکه از شب قبل، قصد سفر داشته باشد) روزه خود را افطار کند، هر چند که یقین دارد قبل از ظهر به وطن می رسد؛ اما اگر در سفر روزه خود را افطار نکرد، در صورتی که قبل از ظهر به وطن رسید، واجب است روزه را ادامه دهد.

اگر از شب قبل، قصد سفر داشته، روزه آن روز باطل است؛ ولی اگر در روز، قصد سفر کرده است، بنابر احتیاط واجب باید روزه بگیرد و پس از ماه رمضان هم قضای آن را به جا آورد.

نماز در فرض مذکور کامل و روزه صحیح می باشد.

در فرض سؤال، روزه صحیح نیست؛ مگر این که در احتیاطی که معظّم له (در نماز جمع) دارند، به مرجع جامع الشرائطی رجوع کنید، که به تمام بودن نماز و صحت روزه، فتوا داده باشد.

موارد مختلف است؛ اگر مسافر هنگام اذان ظهر در وطن بوده و یا مشمول مواردی است که در سفر، مجاز به گرفتن روزه است، صِرف شکسته خواندن نماز، ضرری به صحت روزه وارد نمی کند.

اگر به خاطر ضعف جسمانی، روزه گرفتن به خودی خود ـ حتی با ترک فعالیت و مراعات تغذیه ـ سختی فوق العاده داشته باشد، در این صورت بنا بر احتیاط روزه بگیرد و وقتی به سختی فوق العاده افتاد، افطار کند و قضای آن را بگیرد.
اما اگر حرجی بودن ادامۀ روزه به دلیل فعالیت مانند اشتغال به کار یا تحصیل و مطالعه باشد، در این صورت بنابر فتوا باید روزه بگیرد و هر گاه به سختی فوق العاده افتادد، افطار کند و قضای آن را بگیرد.

روزه حتی در فرض سؤال واجب است؛ منتهی هر گاه ادامه روزه مشقت بسیار زیاد داشت، می توانید روزه را افطار کنید و پس از ماه رمضان قضای آن را بگیرید.

اگر به حدی رسیده که امر به انجام وظیفه در مورد او معقول نباشد (مثل این که نسبت به نماز قادر به تشخیص اوقات نماز نباشد و نسبت به روزه هم فرقی بین حالت روزه و غیر روزه نگذارد)، مکلف به نماز و روزه و قضای آنها نبوده و فرزندان از جمله فرزند بزرگ نیز تکلیف ندارد.

اگر مکلف نسبت به حکم گرفتن روزه واقعا جاهل باشد، فقط قضای روزه بر او واجب است و کفاره عمد ندارد.