ج1) چنین شرطی باطل است.
ج2) اصل بیع، صحیح است.

اگر دخول با شوهر به اندازه ختنه گاه از جلو صورت گرفته باشد، حکم باکره را ندارد و اذن پدر و یا جد پدری در عقد بعدی لازم نیست؛ در غیر این صورت بنابر احتیاط واجب (در عقد موقت یا دائم) اذن پدر و یا جدّ پدری شرط صحت ازدواج است.

صرف بلوغ، برای رفع حجر از کودک کافی نیست و باید به مرحله رشد هم رسیده باشد یعنی بتواند صلاح و مصلحت خودش را در امور مالی تشخیص بدهد و اموالش را به جا و درست مصرف کند.

ج1) نجس بودن از سه راه ثابت می شود:
۱. خود انسان، یقین یا اطمینان کند چیزی نجس است.
۲. ذوالید یعنی کسی که چیزی در اختیار اوست (مانند صاحبخانه، فروشنده و خدمتکار) خبر دهد که آن چیز نجس است.
۳. دو مرد عادل گواهی به نجاست چیزی دهند.
ج2) نسبت به سرایت نجاست نیز اگر چیز پاک به چیز نجس برسد و هر دو یا یکی از آنها به طوری تر باشد که تری یکی به دیگری برسد چیز پاک نجس می شود، ولی اگر تری به قدری کم باشد که به دیگری نرسد چیزی که پاک بوده نجس نمی شود، همچنین اگر چیز پاکی به چیز نجس برسد و انسان شک کند که هر دو یا یکی از آنها تر بوده یا نه، آن چیز پاک نجس نمی‌شود.

با توجه به اینکه سلام اول و همچنین یکی از دو سلام دیگر، مستحب است بنا بر این در فرض مذکور، تکرار لازم نیست.

در فرض سؤال نمازهایی را که شکسته خوانده‌اید باید به صورت تمام در وقت، اعاده و در خارج وقت، قضا کنید.؛ لازم به ذکر است ملاک محاسبه مسافت شرعی فاصله بین آخر شهر مبدأ و ابتدای شهر مقصد است و هرگاه علم یا اطمینان داشته باشید یا به وسیله بیّنه شرعی (دو نفر عادل) ثابت شود که مسافت حداقل هشت فرسخ است، باید نماز را شکسته بخوانید در غیر این صورت نماز را باید تمام بخوانید.

به طور کلی، مسافرت در ماه رمضان هر چند برای فرار از روزه باشد، جایز است، البته بهتر است به سفر نرود؛ مگر اینکه سفر برای کار نیکو یا لازمی باشد و در صورت مسافرت، ولو اینکه برای فرار از روزه باشد، چنانچه از شب قبل تصمیم به سفر داشته و قبل از ظهر از شهر خارج و هنگام اذان ظهر در سفر باشد، افطار بر او واجب است.

اگر از شب قبل نیت سفر داشته است، می تواند بعد از حد ترخص افطار کند؛ اما اگر از شب قبل، قصد سفر نداشته است، بنابر احتیاط واجب باید روزه را نگهدارد و بعد از ماه رمضان قضای آن را هم بگیرد.

اختصاص به مسافر ندارد.

روزه مذکور، مستحب است و وقت نیت روزه مستحبی تا قبل از غروب است. بنابراین اگر کاری که روزه را باطل می کند انجام نداده باشد، می تواند بعد از ورود به مدینه تا قبل از غروب، قصد روزه نماید.

برای صحت روزه مستحبی در سفر، بنابر احتیاط واجب شرط است که نذر در حضر منعقد شده باشد نه در سفر.

عبارت مذکور در سؤال، صیغه نذر محسوب نمی‌شود؛ اما با فرض خواندن صیغه شرعی آن، اگر در حضر نذر کرده باشد که روز معینی را در حضر روزه بگیرید، تنها در صورتی که به مقداری فرصت داشته باشید که بتوانید در آن مدت روزه های قضا را بگیرید، نذر و روزه های نذری صحیح است. البته اگر در حضر (قبل از سفر) نذر کنید که در روز معیّنی در سفر روزه مستحبی بگیرید، نذر و روزه نذریتان صحیح است، هر چند قضای روزه واجب بر عهده‌تان باشد.

خیر، گرفتن روزه مستحبی در سفر جایز نیست؛ مگر در صورتی که در حضر (نه در سفر) نذر شرعی کند که در سفر روزه بگیرد یا در مدینه طیبه که برای بر آورده شدن حاجت، می‌ تواند سه روز، روزه مستحبی بگیرد و احتیاط آن است که روز چهارشنبه، پنج شنبه و جمعه را اختیار کند

در فرض مذکور، اگر تا قبل از ظهر به وطن خود مراجعت نکنید، روزه آن روز شما باطل است.

در فرض سؤال اگر وضعیت مذکور حداقل سه ماه ادامه دارد و در طول هفته _ غیر تعطیلات _ به جهت شغل مسافر باشد و یا اگر مدت طولانی مثلا یک سال در هر ده روز یک سفر شغلی دارد، نمازش در محل کار و بین راه تمام و روزه اش صحیح است و اگر ده روز هیچ سفری نداشته و در یک محل توقف داشته باشد، در اولین سفر حکم مسافر دارد.