عبارت مذکور در سؤال، صیغه نذر محسوب نمی‌شود؛ اما با فرض خواندن صیغه شرعی آن، اگر در حضر نذر کرده باشد که روز معینی را در حضر روزه بگیرید، تنها در صورتی که به مقداری فرصت داشته باشید که بتوانید در آن مدت روزه های قضا را بگیرید، نذر و روزه های نذری صحیح است. البته اگر در حضر (قبل از سفر) نذر کنید که در روز معیّنی در سفر روزه مستحبی بگیرید، نذر و روزه نذریتان صحیح است، هر چند قضای روزه واجب بر عهده‌تان باشد.

خیر، گرفتن روزه مستحبی در سفر جایز نیست؛ مگر در صورتی که در حضر (نه در سفر) نذر شرعی کند که در سفر روزه بگیرد یا در مدینه طیبه که برای بر آورده شدن حاجت، می‌ تواند سه روز، روزه مستحبی بگیرد و احتیاط آن است که روز چهارشنبه، پنج شنبه و جمعه را اختیار کند

در فرض مذکور، اگر تا قبل از ظهر به وطن خود مراجعت نکنید، روزه آن روز شما باطل است.

در فرض سؤال اگر وضعیت مذکور حداقل سه ماه ادامه دارد و در طول هفته _ غیر تعطیلات _ به جهت شغل مسافر باشد و یا اگر مدت طولانی مثلا یک سال در هر ده روز یک سفر شغلی دارد، نمازش در محل کار و بین راه تمام و روزه اش صحیح است و اگر ده روز هیچ سفری نداشته و در یک محل توقف داشته باشد، در اولین سفر حکم مسافر دارد.

در فرض مذکور، فرقی بین سفر کاری و غیرکاری نیست.

در فرض مذکور، نماز شما در تهران و در مسیر رفت و برگشت، کامل و روزه صحیح می باشد؛ ولی تهران وطن دوم شما محسوب نمی شود؛ بله اگر قصد دارید برای همیشه یا سالیان متمادی سالی سه چهار ماه (هر چند به صورت پراکنده) در آنجا زندگی کنید، بعد از آنکه وسائل زندگی مانند خانه و امثال آن را فراهم کنید، آنجا وطن دوم شما محسوب می شود.

اگر عرفاً تبلیغ و ارشاد یا امر به معروف و نهی از منکر شغل و کار او محسوب شود، در سفر برای انجام آن کارها حکم مسافری را دارد که به‌ خاطر شغل و کارش سفر می‌ کند و اگر زمانی برای کاری غیر از ارشاد و تبلیغ مسافرت کرد، در آن سفر مانند سایر مسافران، نمازش شکسته است و روزه او صحیح نیست.

در فرض سؤال چنانچه بعد از ظهر از وطن خود حرکت نمایید، روزه این روز صحیح است؛ همچنین روزه فردا، اگر قبل از ظهر به مقصد برسید و کارهائی که روزه را باطل می کند در بین راه انجام نداده باشید، باید نیت روزه نموده و آن روز را روزه بگیرید؛ اما اگر بعد از اذان ظهر به مقصد برسید و یا در بین راه مبطلی انجام داده باشید، روزه آن روز صحیح نیست.

در فرض سوال اگر قبل از ظهر مسافرت را آغاز کرده و شب گذشته قصد سفر داشته، فقط قضای روزه آن روزی که پیش از ظهر به محل اقامتش نرسیده، واجب است و کفّاره‌ ندارد.

انسان در ماه رمضان، می تواند در سفر (مشروط به اینکه از شب قبل، قصد سفر داشته باشد) روزه خود را افطار کند، هر چند که یقین دارد قبل از ظهر به وطن می رسد؛ اما اگر در سفر روزه خود را افطار نکرد، در صورتی که قبل از ظهر به وطن رسید، واجب است روزه را ادامه دهد.

اگر از شب قبل، قصد سفر داشته، روزه آن روز باطل است؛ ولی اگر در روز، قصد سفر کرده است، بنابر احتیاط واجب باید روزه بگیرد و پس از ماه رمضان هم قضای آن را به جا آورد.

نماز در فرض مذکور کامل و روزه صحیح می باشد.

در فرض سؤال، روزه صحیح نیست؛ مگر این که در احتیاطی که معظّم له (در نماز جمع) دارند، به مرجع جامع الشرائطی رجوع کنید، که به تمام بودن نماز و صحت روزه، فتوا داده باشد.

موارد مختلف است؛ اگر مسافر هنگام اذان ظهر در وطن بوده و یا مشمول مواردی است که در سفر، مجاز به گرفتن روزه است، صِرف شکسته خواندن نماز، ضرری به صحت روزه وارد نمی کند.

اگر به خاطر ضعف جسمانی، روزه گرفتن به خودی خود ـ حتی با ترک فعالیت و مراعات تغذیه ـ سختی فوق العاده داشته باشد، در این صورت بنا بر احتیاط روزه بگیرد و وقتی به سختی فوق العاده افتاد، افطار کند و قضای آن را بگیرد.
اما اگر حرجی بودن ادامۀ روزه به دلیل فعالیت مانند اشتغال به کار یا تحصیل و مطالعه باشد، در این صورت بنابر فتوا باید روزه بگیرد و هر گاه به سختی فوق العاده افتادد، افطار کند و قضای آن را بگیرد.