برای نماز صبح، تطهیر محل اگر نجس باشد، انجام گیرد و وضو هم برای نماز، کافی است.

اگر همسرتان اطمینان دارد خون خارج شده، خون زخم است و بعد از اتمام دوره حیض، غسل حیض را نیز انجام داده است، برای نماز بابت خون زخم تکلیفی ندارد. البته لازم است چنانچه ظاهر فرج با خون، نجس شده است، آن را قبل از نماز، تطهیر کند.

در زمان عادت ماهانه، دخول در جلو جایز نیست و بنا بر احتیاط، موجب کفاره است؛ اما وطی در دبر کراهت شدیده دارد.

خونی که زن بعد از خارج شدن اولین جزء جنین، می‌بیند نفاس است و اگر پیش از ده روز یا سر ده روز قطع شود همه آن نفاس است و اگر خون بیش از ده روز ادامه یابد، چنانچه در حیض تعداد روزهای معینی خون می‌دیده، به همان تعداد از روزها نفاس و بعد از آن حداقل تا ده روز، استحاضه است و اگر در حیض عادت معینی نداشته است، تا روز دهم نفاس و بعد از آن استحاضه محسوب می‌شود، و باید به وظایف استحاضه عمل شود.

دست زدن به آیات و کلمات قرآن، در زمان حیض جایز نیست؛ همچنین همراه داشتن قرآن و رساندن جایی از بدن به حاشیه و ما بین خطهای قرآن در این ایام برای زن مکروه است.

فرقی نمی کند، هر چند بهتر است اول وضو بگیرد.

لکه های مذکور اگر قبل از اتمام ده روز از ابتدای حیض قطع می شوند ادامه ی حیض می باشند و نماز در این ایام بر شما واجب نیست.

اشکال ندارد.

مستحب است زن حائض در وقت نماز خود را از خون پاک نماید و پنبه و دستمال را عوض کند و وضو بگیرد، و اگر نمی تواند وضو بگیرد تیمم نماید و در جای نماز رو به قبله بنشیند و مشغول ذکر و دعا و صلوات شود.

از وقتی که بچه از مادر جدا می‌شود، یعنی اولین جزء بدن بچه از شکم مادر بیرون می‌آید، هر خونی که زن می‌بیند، در صورتی که قبل از ده روز یا روز دهم قطع شود، خون نفاس است.

در فرض سؤال، اگر خون از ده روز نگذرد، همه خون‎ها حیض است؛ ولی اگر از ده روز بگذرد، پنج روز حیض و مابقی استحاضه است.

بنابر احتیاط واجب قبل از آن که زن غسل استحاضه کند، نباید شوهر با او نزدیکی نماید؛ مگر این که بخواهد پس از نماز و در وقت نماز نزدیکی کند؛ در این صورت غسلی که زن برای نماز انجام داده است، کفایت می‌کند و اگر در وقت دیگری بخواهد نزدیکی کند، بنابر احتیاط واجب باید غسل مستقلی انجام دهد.

ج1) اگر خون استحاضه زن جریان داشته باشد، چنان چه برای او ضرر ندارد، باید به وسیله پنبه از بیرون آمدن خون جلوگیری کند.
ج2) در فرض مذکور در صورتی که خون خارج نشده، نماز صحیح است و در صورت یقین به خروج خون، طهارت باطل شده و نماز باید اعاده شود.

اگر در ندانستن مسأله مقصّر نبوده باشند، کفاره ای بر ایشان نیست.

صحّت غسل جنابت در زمان حیض، محل اشکال است؛ بنا بر این پس از اتمام حیض، جایز است که در مقام عمل، به غسل جنابت اکتفا کند، لیکن احوط این است که نیت هر دو غسل را بنماید؛ ضمناً با گرفتن وضو، کراهت در موارد مذکور، رفع می شود.