در فرض سؤال نماز او تمام است.

شخص مسافر در مکان مذکور، بنابر احتیاط باید نماز خود را شکسته بخواند.

هر گاه شخص با قصد توطّن، در محلی مستقر شود و کارهایی را انجام بدهد که معمولا انسان برای توطن در یک مکان انجام می دهد، مثل این که خانه‌ای اجاره کرده یا بخرد یا کسب و کاری پیدا کند، از همان موقع، وطن محقّق می‌شود و نمازش تمام است و گذشت یکی‌- دو ماه برای تحقّق وطن لازم نیست.

اگر هر روز غیر از تعطیلات برای کار، سفر می‎کنید و این وضعیت حداقل سه ماه ادامه دارد و یا اگر مدت طولانی مثلا یک سال در هر ده روز یک سفر شغلی دارید، نماز در محل کار و بین راه تمام و روزه صحیح است؛ البته اگر ده روز هیچ سفری نداشته باشید و در یک محل توقف داشته باشید، در اولین سفر حکم مسافر دارید.

در فرض سؤال، در سفر به کمتر از مسافت شرعی، محدودیتی ندارد.

به طور کلی تبعیت در وطن، در مورد وطنِ اتخاذی است؛ بنا بر این اگر زن در انتخاب وطن و اعراض از آن، تابع ارادۀ همسرش باشد، قصد شوهرش برای او کافی است؛ بنا بر این شهری که زن با شوهرش برای زندگی دائم و به قصد توطّن به آن جا رفته، وطن وی هم محسوب می‌شود.

در فرض سؤال، نماز شما تمام است. گرچه احتیاط آن است که در مدتی که آنجا توقف می کنید تا قبل از شروع شغل، نماز را هم تمام و هم قصر بخواند.

داشتن دو یا سه وطن بالفعل اشکال ندارد؛ به این صورت که در هر یک، خانه و زندگی داشته و تصمیم داشته باشد برای همیشه یا سالیان متمادی، سالی سه چهار ماه در آن مکان­‌ها زندگی کند؛ اما داشتن بیش از سه وطن بالفعل، محل اشکال است.

جایی که انسان بخش عمده‌ای از اوایل زندگی (دوران کودکی و نوجوانی) را در آن جا رشد و نمو کرده باشد، وطن اصلی او است و مقدار زمان لازم برای تحقق وطن اصلی، موکول به نظر عرف است؛ بنا بر این اگر عرفاً روستای اول، وطن او محسوب شود، تا زمانی که از آن جا اعراض* نکرده باشد، حکم وطن باقی است؛ اگر نظر عرف، معلوم نشد، احتیاط آن است که وقتی به این روستا می‌آید و قصد اقامت ده روز ندارد، نماز را جمع بخواند. (هم تمام و هم شکسته)
همچنین در روستای دوم اگر والدین قصد اقامت دائمی در آن جا داشته‌اند و فرزند هم آنها را همراهی کرده، وطن (اتخاذی) او محسوب می‌شود و مادامی که از آن جا اعراض نکرده، نمازش تمام و روزه صحیح است.
اما شهر محل سکونت، چنانچه قصد زندگی در آن به مدت حداقل ده سال را داشته باشد، وطن محسوب می‌شود و در غیر این صورت هم کسی که قصد دارد در جایی حداقل یک سال یا بیشتر بماند، گرچه عرفاً وطن او نیست، ولی مسافر هم بر او صدق نمی‌کند؛ بنابراین بدون قصد اقامت ده روز هم نمازش در آن جا تمام است.
-------------------------------------------
* اعراض، با خروج از وطن با تصمیم بر عدم بازگشت به آن جا و همچنین با علم یا اطمینان به عدم امکان بازگشت، محقّق می‌شود.

اگر پس از تحقق اقامت ده روز، بخواهد به مقدار کمتر از چهار فرسخ (حتی به مدت یک روز یا بیشتر) از محل اقامت خارج شود، اشکال ندارد و به قصد اقامت، خللی وارد نمی‌کند.

در فرض سؤال، اگر داخل وقت متوجه شوید باید نمازها را اعاده کنید ولی اگر بعد از وقت متوجه شوید نمازهای خوانده شده، قضا ندارد.

اگر فاصلۀ بین محلات، بیش از مسافت شرعی باشد و حداقل سه ماه این وضعیت ادامه دارد، نمازشان تمام و روزه صحیح است.

در مورد نماز، ورود به حد ترخص و در مورد روزه، ورود به وطن یا محل اقامت ملاک است.

برای محاسبه مسافت شرعی، فاصله بین آخر شهر مبدأ و ابتدای شهر مقصد محاسبه می‎شود؛ بله اگر مقصد فردی خود شهر نیست بلکه مکان خاص و مستقلی در اطراف شهر است به‌ طوری‌ که از نظر عرف رسیدن به شهر، رسیدن به مقصد حساب نمی‌شود، بلکه ورود به شهر و عبور از آن، راهی برای رسیدن به مقصد است (مانند برخی دانشگاه‎ها یا پادگان‎ها یا بیمارستان‎هایی که در کنار شهر قرار دارند) در این صورت انتهای مسافت، مکان مورد نظر است، نه ابتدای شهر.

در فرض مذکور ولو هر روز رفت و آمد نداشته باشد، نماز، تمام است.