به طور کلی مکلف باید در مورد اوقات نمازهای یومیه و روزه، همان افق محل سکونت خود را رعایت کند؛ ولی اگر روزه گرفتن بر اثر طولانی بودن روز به خودی خود ـ حتی با ترک فعالیت و مراعات تغذیه ـ سختی فوق العاده داشته باشد، در این صورت بنا بر احتیاط روزه بگیرد و وقتی به سختی فوق العاده افتاد، افطار کند و قضای آن را بگیرد.
اما اگر حرجی بودن ادامۀ روزه به دلیل فعالیت مانند اشتغال به کار یا تحصیل و مطالعه باشد، در این صورت بنابر فتوا باید روزه بگیرد و هر گاه به سختی فوق العاده افتاد، افطار کند و قضای آن را بگیرد.

تغییر وقف به محل عبور و جاده جایز نیست؛ مگر آن که ضرورت الزام آوری آن را اقتضا کند و یا خود موقوفه برای انتفاع از آن نیاز به آن راه داشته باشد، ولی اجاره زمینی که وقف منفعت است برای توسعه راه عبور و مرور با رعایت مصلحت وقف اشکال ندارد.

ج1. به طور کلی، ریا یعنی انجام دادن کار خیر و عبادت برای غیر خدا؛ و به منظور خودنمایی و کسب شأن و منزلت در بین مردم. و در غیر این صورت، ریا نیست. و تشخیص آن با مکلف است. و صِرف خطورات ذهنی و یا گفتن این که من روزه هستم، ریا نیست.
ج2. در فرض مذکور، فقط قضا دارد و کفاره ندارد.

وجود لاک روی ناخن‌های دست، چون مانع از رسیدن آب است، وضو با آن صحیح نیست. البته در مسح پاها، اگر یکی از انگشت‌های پا (حتی انگشت کوچک) لاک نخورده باشد، می توانید روی آن انگشت را مسح کنید و وضو صحیح است. اما در غسل، اگر لاک روی ناخن دست یا پا باشد، چون مانع از رسیدن آب است، غسل صحیح نیست.
باید توجه داشت که نماز از مهمترین اعمال دینی است؛ اگر قبول درگاه خداوند عالم شود، عبادت های دیگر هم قبول می شود و اگر پذیرفته نشود، اعمال دیگر هم قبول نمی شود. پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:"کسی که به نماز اهمیت ندهد و آن را سبک شمارد، سزاوار عذاب آخرت است".

در صورت امکان باید حتماََ همان قرآن را به همان نمازخانه برگردانید؛ اما اگر اصلاََ به آن قرآن دسترسی ندارید، مثل آن را تهیه کرده و در همان نمازخانه بگذارید.

اگر چه تبیین صحیح منکر و معروف در این فریضه الهی، کار بسیار مطلوبی می باشد، ولیکن آن چیزی که به هنگام وقوع منکر واجب است آن است که انجام دهنده گناه را از آن گناه با تذکر لسانی باز بدارد و بیش از آن بر او واجب نیست، حتی اگر بداند که تنها موعظه و تقاضا اثر می‌گذارند نه امر و نهی، وجوب آنها بعید نیست. البته نسبت به موارد منکر و مراتب نهی از آن، مراحل دیگری وجود دارد که با مراجعه به کتب تفصیلی می توانید (در بخش مربوطه) ملاحظه نمایید.

ج1و2) اگر نزدیکی برای جنین، ضرر نداشته باشد،اشکال ندارد. ضمناً زن نمی‌تواند در مقابل درخواست استمتاعات متعارف مرد، خودداری کند.
ج3) بر مرد واجب است حداقل چهار ماه یک بار، عمل زناشویی را انجام دهد و در صورتی که زن میل زیاد به رابطه زناشویی قبل از چهار ماه داشته باشد، به طوری که خوف آن باشد که به معصیت آلوده شود، بنا بر احتیاط واجب، مرد باید قبل از چهار ماه با او رابطه زناشویی داشته باشد یا او را طلاق دهد.

اگر استخدام ضرورت داشته باشد، اشکال ندارد ولکن کشف عورت در برابر دیگران جایز نیست، مگر آن که ضرورتی مثل رعایت قانون و یا معالجه، آن را اقتضا کند.

در فرض سؤال، عده واجب نیست.

در فرض سؤال، اگر زکات در روستا جدا می شود و در روستا مستحق وجود دارد، گرچه می توانید زکات را به شهر ببرید ولی مخارج بردن به شهر بر عهده خودتان است و اگر زکات تلف شود، ضامن هستید؛ مگر آن که با اجازه حاکم شرع برده باشید.

دست راست را از آرنج، زیر شیر بگیرید و به طرف پایین بشویید و دست کشیدن لازم ندارد.

اگر نمازگزار بعد از آن که پیشانی اش به زمین برسد، یادش بیاید که رکوع نکرده است، بنا بر احتیاط واجب باید بایستد و رکوع را به جا آورد، و نماز را تمام کند و دوباره بخواند.
===================================
حیدرنیا: جواب داده شده با نظر آقا مخالف است.
مسأله 232) اگر در حال سجدۀ اول یا بعد از آن و پیش از وارد شدن در سجدۀ دوم یادش بیاید که رکوع نکرده است، باید برخیزد و پس از ایستادن، رکوع کند و پس از آن، دو سجده را به جا آورد و نماز را تمام کند و بعد از نماز، بنابر احتیاط مستحب، دو سجدۀ سهو برای سجدۀ زیادی انجام دهد.

در نماز واجب، خواندن سوره‌های سجده جایز نیست و اگر عمداً و یا سهواً یکی از آن سوره‌ها را بخواند، تا به آیۀ سجده برسد، باید بنا بر احتیاط واجب سجدۀ تلاوت را به جا آورد و برخیزد و اگر سوره تمام نشده، آن را تمام کند و نماز را به آخر برساند و سپس نماز را اعاده کند. و اگر قبل از رسیدن به آیۀ سجده ملتفت شد، احتیاط واجب آن است که سوره را رها کند و سوره‌ دیگری بخواند و نماز را تمام کند و سپس نماز را اعاده نماید.

اگر به مقداری کم است که در غذا مستهلک می‌شود، اشکال ندارد و إلّا جایز نیست.

در فرض مذکور گرداندن انگشتر، ضرری به صحت نماز نمی‌زند؛ لذا تذکر دادن، واجب نیست.