اشکالی ندارد؛ البته مضمضۀ زیاد برای روزه‎دار مکروه است.
ضمناً اگر انسان بداند که به واسطۀ مضمضه، بی‌اختیار یا از روی فراموشی، آب وارد گلویش می‌شود، نباید مضمضه کند.

اگر کسی، هیچ یک از سه موردی را که برای کفاره عمد، مخیّر است، نتواند انجام دهد؛ باید به هر تعداد فقیر که قادر است، غذا بدهد و احتیاط آن است که استغفار هم بکند. اگر به هیچ وجه، قادر بر غذا دادن به فقرا نیست؛ کافی است که استغفار کند؛ یعنی با دل و زبان بگوید: اَستَغفِرُ اللهَ (از خداوند بخشایش می ‌طلبم) و اگر بعدها بتواند روزه بگیرد یا به فقرا غذا دهد، احتیاط مستحب آن است که انجام دهد.

در ماه رمضان نمی‌توان غیر از روزه ماه رمضان را نیت کرد، مگر در مورد مسافر که نمی تواند روزه رمضان را بگیرد ولی نذر کرده است در سفر روزه مستحبی بگیرد که در این صورت روزه نذر او در ماه رمضان صحیح است؛ البته روزه نذر در ماه رمضان، روزه رمضان حساب نمی شود و باید بعداً آن را قضا کند.

به طور کلی تنها به بچه هایی که فقیر باشند با سایر شرایطی که بیان شده است، (مانند: مسلمان غیرناصبی بودن) می توان کفاره پرداخت کرد؛ اما به غیر فقیر مُجزی نیست. افزون بر این که در مورد بچه نابالغ، کفاره باید به ولیّ او تسلیم شود.
ضمناً وکیل کردن دیگران برای رساندن کفاره به فقیر جایز است و بچۀ فقیر به کسی گفته می شود که ولیّ او توان پرداخت نفقه او را ندارد یا نفقه او را نمی دهد و خودش هم توان تحصیل مخارج سالش را ندارد.

کفاره تأخیر در فرض جهل به وجوب قضا، قبل از ماه رمضان آینده، ساقط نمی‎شود.