چنانچه 40 روز معین از یک سال مشخص را نذر کرده، احتیاط در این است که عمل را تا روز چهل و یکم ادامه دهد؛ اما اگر چهل روز پی در پی و غیر معین را نذر کرده، احتیاط در این است که از اول به صورت پی در پی انجام دهد.

اگر به دیگری وکالت در نذر داده باشد و وکیل هم صیغه نذر را بخواند، اشکال ندارد.

اگر صیغه نذر را با شرایط شرعی آن خوانده باشد، عمل به آن واجب است.

ج1) به طور کلی اگر نذر با شرایط شرعی آن از جمله صیغه نذر شرعی که در رساله‌ها آمده است محقق شود، حتی در فرض سؤال امکان تغییر آن نیست.
ج2) اگر قصدتان همان نذر اول بوده است، عمل به آن چند برابر نمی‌شود.

اگر صیغه مخصوص نذر* را نخوانده‌ است، تکلیفی ندارد؛ اما اگر صیغه نذر را با شرایط شرعی آن خوانده است، در صورت امکان باید النگو را پس بگیرد و به نذر خود عمل کند و اگر نمی‌تواند پس بگیرد، بنا بر احتیاط واجب باید بدل (مثل و اگر موجود نیست، قیمت) آن النگو را در راه خدا بدهد و کفاره شکستن نذر نیز به عهده‌اش آمده است.
----------------------
* صیغه نذر عبارت است از« لله علیّ أن افعل کذا...» و می‌تواند ترجمه آن را بگوید که عبارت است از «برای خدا بر من است که فلان کار را انجام بدهم» و اگر بگوید: "برای خدا نذر می‌کنم فلان کار را انجام دهم"، بنابر احتیاط واجب باید به آن عمل کند. اما با صرف عبارت "نذر می کنم" نذر شرعی محقق نمی‌شود.

اگر نذر شرعی مشروط به برآورده شدن حاجتی باشد، ادای آن قبل از تحقق حاجت، کفایت نمی‌کند و در صورت تحقق آن، باید به نذر عمل شود.

اگر صیغه مخصوص عهد* را نخوانده اید، تکلیفی ندارید؛ ولی اگر صیغه مخصوص عهد خوانده شده و عمداً آن را شکسته اید باید یا دو ماه روزه بگیرید که 31 روز آن پشت سر هم باشد و یا اینکه شصت فقیر را غذا بدهید**. البته باید توجه داشت که لازم نیست به صورت یک جا این موارد به فقیر داده شود و می توانید به صورت تدریجی هم انجام دهید. اگر کسی هیچ یک از دو موردی را که برای کفاره مخیر است، نتواند انجام دهد، باید به هر تعداد فقیر که قادر است، غذا بدهد و احتیاط آن است که استغفار هم بکند و اگر به هیچ وجه قادر بر غذا دادن به فقرا نیست، کافی است که استغفار کند، یعنی با دل و زبان بگوید: اَستَغفِرُ اللهَ (از خداوند بخشایش می‌طلبم).
-----------------------------------------
* صیغه عهد به زبان عربی: «عاهدت اللٰه ...» یا «علیّ عهد اللٰه...» به زبان فارسی: «با خدا عهد می کنم که...» یا «بر من است عهد خدا که...».
** غذا دادن به شصت فقیر را می‌توان به دو صورت انجام داد:
1. با غذای آماده آنان را سیر کرد.
2. به هر نفر 750 گرم (یک مُد) گندم، آرد، نان، برنج یا سایر مواد غذایی داد.

ج1) باید آنچه به فقیر داده می شود، عرفاً لباس محسوب شود و بدن را بپوشاند. برای هر فقیر یک شلوار هم کافی است، ولی احتیاط مستحب آن است که با پیراهن باشد.
ج2) تفاوتی ندارد.

در فرض سؤال اگر از روی غفلت و سهواً خلاف عهد شرعی عمل شده باشد، عهد شکسته نمی شود و کفاره ندارد.

در اطعام، طعام و پوشاندن فقیر، دادن پول کفاره کفایت نمی کند؛ مگر این که اطمینان داشته باشید که مسئولین خیریه به وکالت از شما آن چیزی را که در نظر دارید، می خرند و به فقرا می دهند.

اگر کاری را که در نظر گرفته است مرجوح نباشد، باید به قسم عمل کند.

اگر صیغه مخصوص نذر* را ـ که در رساله های عملیه ذکر شده ـ نخوانده است، عمل به آن واجب نیست و اختیار آن با خود او است؛ اما اگر نذر را با صیغه شرعی انجام داده، در فرض سؤال، باید مال مورد نظر را بنابر احتیاط واجب به ورثه او بدهد.
----------------------
* صیغه نذر عبارت است از «لله علیّ أن افعل کذا...» و می‌تواند ترجمه آن را بگوید که عبارت است از « برای خدا بر من است که فلان کار را انجام بدهم». و اگر بگوید: "برای خدا نذر می کنم فلان کار را انجام دهم" بنابر احتیاط واجب باید به آن عمل کند. اما با صرف عبارت "نذر می کنم"، نذر شرعی محقق نمی شود.

اگر نذر، "خواندن قرآن" بوده، با تلاوت، نذر ادا می شود و صرف نگاه و گوش دادن به قرآن، کافی نیست.

اگر صیغه مخصوص نذر را نخوانده‌اید، اختیار با خودتان است و اگر خوانده شده باید بر طبق نذر عمل شود و پرداخت پول آن در مورد سؤال کافی نیست.

اگر شرایط نذر* را رعایت کرده است، صرف نذر در احساسات و هیجانات حتی اگر مقداری سخت باشد موجب ساقط شدن وظیفه نمی شود.
-----------------------------------
*شرایط انعقاد نذر عبارتند از:
1. صیغه نذر: در انعقاد نذر، صرف نیت کافی نیست و ذکر صیغه لازم است (که در رساله های عملیه بیان شده است).
2. متعلق نذر (آنچه در نذر بیان شده انجام یا ترک آن) باید رجحان داشته باشد.
3. باید متعلق نذر مقدور ناذر باشد و مشقت فراوان یا ضرر قابل توجه نداشته باشد؛ مثلاً کسی که روزه برایش ضرر دارد، نمی‌‌تواند نذر کند که روزه بگیرد یا کسی‌‌ که توان راه رفتن ندارد، نمی‌‌تواند نذر کند که با پای پیاده به کربلا برود.
4. شخص نذر کننده باید بالغ، عاقل، دارای اختیار و دارای قصد باشد و همچنین اگر در مورد مال خود نذر کرده، محجور (مثل سفیه یا مفلس) نباشد. همچنین صحت نذر زنی که با شوهر خود زندگی می کند، منوط به اجازه شوهر است.