گناه نیست؛ ولی تا آن جا که می‌توانید از آن اجتناب کنید.

موارد مختلف است؛ به طور کلی نفرین کردن باید متناسب با ظلمی باشد که به مظلوم شده است و اگر بیش از آن علیه دیگری دعا و نفرین کند، خود این کار ظلم است.

تراشیدن ریش بنا بر احتیاط، حرام است؛ اما تراشیدن سبیل یا باقی گذاشتن و بلند نمودن آن فی نفسه اشکال ندارد؛ بله بلند نمودن آن به مقداری که هنگام خوردن و آشامیدن با غذا یا آب برخورد کند، مکروه است.

به طور کلی اگر ذکر عیب امور مرتبط با شخص، به نقصی در خود شخص برگشت نکند، غیبت نیست؛ در غیر این صورت اگر عیب پنهان شخص باشد و به قصد تنقیص او گفته شود، غیبت است و تشخیص آن با خود مکلف است.

اگر امکان طلب حلالیت از او باشد، باید طلب مغفرت و بخشش کند و اگر امکان استحلال از او نیست، برایش استغفار نماید؛ همچنین در مورد تهمت، اگر امکان تکذیب خبر را داشته باشد، باید آن را تکذیب کند.

اگر به قصد زینت و مانند آن استفاده شود و موجب ترویج فرهنگ یا مذهب کفر نباشد، فی نفسه اشکال ندارد.

اگر به صورت حتمی خبر یا وعده بدهد که در صورت انجام یک کار از طرف مقابل، او هم فلان کار را انجام خواهد داد و حال آن که قصد انجام آن کار را نداشته باشد و یا بداند که انجام نخواهد داد، دروغ محسوب می‌شود.

اگر عیبی است که معمولاً و عرفاً کسی از آن خبر ندارد و به قصد تنقیص بگویند، غیبت محسوب می شود.

غیبت کسی‌‌ که تجاهر به فسق می‌‌کند، فقط در همان گناهی‌‌ که تجاهر کرده، جایز است و نمی‌‌توان تمام اسرار و گناهان او را فاش کرد.

سب کافر در صورتی که ظلم به او باشد، حرام است.

بدون اذن و رضایت ایشان جایز نیست.

در فرض سؤال شنیدن غیبت، اشکال ندارد.

دیدن این فیلم ها اگر به منظور اصلاح فیلم و حذف تصاویر فاسد و گمراه کننده آن ها باشد، اشکال ندارد به شرط این که کسی که اقدام به این کار می کند از افتادن به حرام، مصون باشد.

اگر مفسده ای داشته باشد یا سبب انحراف باشد، جائز نیست.
-----------------------
*انحراف دو گونه است: انحراف در عقیده‌‌ یا در عمل.
انحراف در اعتقاد: یعنی انسان را نسبت به معارف دینی دچار تردید و شبهه کند و حالت بی‌تفاوتی در انسان به وجود آورد. مثلاً کسی سرگرم به این امور می‌شود و به تدریج ذهنیّات او عوض می‌شود؛ چه بسا اتفاق می‌افتد، وقتی انسان در حالت عادی است، براساس گرایش‌‌های روحی و فکری‌‌اش با مسجد، مؤمنین و با فضای دینی سر و کار دارد و یک عقاید و گرایش روحی و فکری‌ نسبت به دین دارد و وقتی در این امور غرق شد، به تدریج آن عقاید عوض می‌شود و انسان را منحرف می‌کند.
انحراف در عمل: یعنی انسان را به کار حرام وادارد، یا در او حالت بی‌مبالاتی نسبت به گناه به وجود آورد.

موارد مختلف است؛ چنانچه شخص ابایی از این که مردم تخلف او را ببینند و آگاه شوند نداشته و یا شخص، اسباب رواج فساد در عقیده یا عمل در جامعه را فراهم کرده است و با بیان تخلفات او جلوی ترویج فساد گرفته می شود، اشکال ندارد.