در فرض سؤال به احتیاط واجب، برای هر بار استمناء، باید علاوه بر قضای روزه، یک کفاره عمدی بپردازد، که کفاره آن عبارت است از شصت روز روزه (که سی و یک روز آن باید پی در پی باشد)، یا اطعام (سیر کردن) شصت فقیر یا دادن 750 گرم نان یا برنج و سایر مواد غذایی به هر کدام از ایشان.

روزه تان صحیح است؛ ولی برای نماز یا حتی روزه روز بعد، اگر امکان غسل کردن نیست، باید تیمم کرده و عبادت را انجام دهید.

در ماه رمضان شخص می تواند در سفر (با شرایطی) روزه خود را بخورد هر چند که یقین دارد قبل از ظهر به وطن می رسد اما اگر در سفر روزه خود را افطار نکرد، در صورتی که قبل از ظهر به وطن رسید، واجب است روزه را بگیرد.

امساک لازم نیست.

روزه اشکال دارد و احتیاط واجب آن است که روزه را تمام کند و بعداً هم آن را قضا نماید ولی کفاره ندارد.

افراد مذکور در فرض سؤال، بنابر احتیاط مستحب قضای روزه ها را بگیرند.

کفایت نمی کند، مگر در جاهایی که خوردن گوشت به تنهایی به عنوان غذا، متعارف باشد، البته باید یک مد که حدود 750 گرم است مراعات شود.

در فرض سؤال، که حکم را نمی‎دانست و خیال می‎کرد افطار قبل از سفر، جایز است، فقط قضای روزه را به جا آورد و کفاره ندارد.

بنابر احتیاط واجب جایز نیست.

ج1. به طور کلی، ریا یعنی انجام دادن کار خیر و عبادت برای غیر خدا؛ و به منظور خودنمایی و کسب شأن و منزلت در بین مردم. و در غیر این صورت، ریا نیست. و تشخیص آن با مکلف است. و صِرف خطورات ذهنی و یا گفتن این که من روزه هستم، ریا نیست.
ج2. در فرض مذکور، فقط قضا دارد و کفاره ندارد.

مقدار فدیه عبارت است از 750 گرم گندم، آرد، نان، برنج یا سایر مواد غذایی که باید به فقیر داده شود و صرف سیر کردن فقیر کافی نیست.

برای صحیح بودن روزه مستحبی، لازم است قضای روزه ماه رمضان و همچنین بنابر احتیاط واجب، روزه واجب دیگری بر عهدۀ فرد نباشد.

در فرض سؤال، روزه باطل است و باید روزه را قضا کند.

اتحاد افق در رؤیت هلال شرط است و منظور از آن، شهرهایی است که از جهت احتمال رؤیت و عدم احتمال رؤیت هلال، یکسان باشند. لذا اگر اختلاف بین افق دو شهر به مقداری باشد که با فرض رؤیت هلال در یکی، هلال در دیگری قابل رؤیت نباشد، رؤیت آن برای شهرهایی که احتمال رؤیت در آن به طور قطع و یقین منتفی باشد، کفایت نمی‌کند. بنا بر این اول ماه از طریق رؤیت هلال حتی در افق شهرهای مجاوری که اتحاد افق دارند و یا از طریق شهادت دو فرد عادل، و یا از طریق حکم حاکم، ثابت می شود.

در فرض سؤال، ملاک برای افطار روزه، تاریکی یا روشنی هوا نیست؛ بلکه ملاک این است که سرخی طرف مشرق که بعد از غروب آفتاب پیدا می‌شود، از بین برود؛ که هر کسی باید به وظیفه خود عمل نماید.