هر کدام از امر به معروف و نهی از منکر به واجب و مستحب تقسیم می‎شود و چیزی که عقلًا یا شرعاً واجب است، امر به آن واجب می‎باشد و چیزی که عقلًا قبیح، یا شرعاً حرام است، نهی از آن هم واجب می‎باشد و کاری که مستحب باشد، امر به آن مستحب است و آنچه مکروه است، نهی از آن مستحب است.

ج1) اگر زینت کردن محسوب شود، جایز نیست؛ در غیر این صورت اشکال ندارد.
ج2) لازم نیست حتماٌ مشکی بپوشد بلکه باید از پوشیدن لباسی که زینت محسوب می‌شود اجتناب کند.
ج3) تنظیف لباس و بدن، شانه کردن مو، گرفتن ناخن و استحمام، اشکالی ندارد اما زینت کردن جایز نیست.

اگر صِرف وعده بوده، تخلّف از آن حرام نیست، هر چند خُلف وعده شایسته نیست؛ ولی اگر در ضمن عقد لازمی باشد، عمل به آن واجب و تخلّف از آن حرام است.

نجس است.

نجس است و خوردن آن حرام است.

نجس است.

محرمات احرام عبارتند از:
1ـ پوشیدن لباس دوخته برای مردان
2ـ پوشانیدن تمام روی پا برای مردان
3ـ پوشانیدن سر برای مردان و پوشانیدن صورت برای زنان
4ـ سایه بر سر قرار دادن برای مردان هنگام حرکت و طی مسافت در طول روز
5 ـ استعمال بوی خوش
6 ـ نگاه کردن در آینه
7ـ انگشتر به دست کردن
8 ـ استعمال حنا
9ـ روغن مالیدن به بدن
10ـ کندن مو از بدن خود یا شخص دیگر
11ـ سرمه کشیدن
12ـ ناخن گرفتن
13ـ بیرون آوردن خون از بدن
14ـ فسوق (دروغ گفتن و همچنین دشنام دادن و فخر فروشی)
15ـ جدال کردن یعنی گفتن «لا والله» و «بلی والله»
16 ـ کشتن حشراتی که در بدن ساکن می‌شوند.
17ـ کندن و بریدن درختان یا گیاهان حرم
18ـ حمل سلاح
19ـ شکار حیوان وحشی صحرایی
20ـ جماع کردن و هر گونه لذت و تمتع بردن از زن مانند نگاه کردن، بوسیدن و لمس کردن
21ـ عقد کردن زن
22ـ استمناء

خرید و فروش وام جایز نیست؛ ولی اگر بر اساس قانون نظام بانکی کشور، امتیاز دریافت وام یا تسهیلات بانکی، قابل واگذاری به غیر باشد، صاحب امتیاز می‌تواند در قبال دریافت وجه و یا به صورت مجانی، با مراعات مراحل قانونی مربوط، امتیاز خود را واگذار کند.

اگر طبق توافق و با رضایت مستأجر باشد، اشکال ندارد.

صرف مورد مذکور، موجب سقوط از عدالت، و عدم اقتدا نیست. به‌ طور کلی، پوشیدن پیراهن آستین کوتاه برای مرد، اگر مفسده ای نداشته باشد، مانعی ندارد.

اگر صیغه مخصوص نذر را ـ که در رساله‌های عملیه ذکر شده است ـ نخوانده‌اید، یا از عمل به نذر عاجز بوده اید، تکلیفی ندارید، ولی اگر با رعایت کلیه شرایط و به‌طور صحیح ، صیغه نذر را خوانده و آن را مقید به ماه محرم و صفر کرده اید، باید طبق آن عمل کنید و اگر عمداً تخلف نموده اید، کفاره دارد. یعنی یا ده فقیر را اطعام کنید و یا بپوشانید و اگر متمکن از انجام آنها نباشید، سه روز روزه بگیرید.

اجاره در فرض مذکور، مشروع و جایز نیست.

اگر به مسافتی کمتر از چهار فرسخ بروید، در صورتی که قصد داشته باشید به مدتی خارج شوید که عرفاً با ماندن ده روز در یکجا منافات نداشته باشد مانند این که بخواهید در این مدت، دو سه بار و هر بار حداکثر به مدت نصف روز خارج شوید، به قصد اقامت شما خللی وارد نمی شود و نماز تمام است؛ ولی خروج هر روز به مقدار یاد شده در سؤال محل اشکال است؛ البته اگر تا قبل از خواندن اولین نماز چهار رکعتی قصد خروج به مقدار یاد شده را نداشته اید، با خواندن یک نماز چهار رکعتی قصد اقامت محقق شده و پس از آن خروج به مقدار یاد شده به قصد اقامت ضرر نمی زند و نماز تمام است.

فرق بین جعاله و این که کسی را برای کاری اجیر کنند، آن است که در اجاره، بعد از خواندن صیغه، اجیر باید عمل را انجام دهد و کسی هم که او را اجیر کرده، اجرت را به او بدهکار می‌شود، ولی در جعاله، عامل می‌تواند مشغول عمل نشود و تا عمل را انجام ندهد جاعل بدهکار نمی‌شود. بنا بر این اگر صحبت فیما بین به گونه‌ای بوده است که قرار آنها بر این است که تعهد و الزامی به عامل گذاشته شده است در این صورت قرارداد مذکور اجاره می‌شود و اگر به نحو الزام نباشد جعاله خواهد بود لذا بستگی به نحوه انعقاد قرارداد دارد.

آنچه در دفن میّت لازم است پنهان کردن او در زمین (المواراة فی الارض) با شرائط آن است و در فرض سؤال، پنهان کردن صدق نمی کند و کافی نیست.