در فرض سؤال، روزه صحیح نیست؛ مگر این که در احتیاطی که معظّم له (در نماز جمع) دارند، به مرجع جامع الشرائطی رجوع کنید، که به تمام بودن نماز و صحت روزه، فتوا داده باشد.

اشکال ندارد؛ اگرچه بهتر است غیر سید کفاره خود را به سید ندهد.

اگر بدون قصد بیرون آمدن منی به عکس نگاه کرده است، در صورتی که عادتاً با این کار منی از او خارج نمی شود اگر چه اتفاقاً منی بیرون آید روزۀ او صحیح است. ولی اگر نگاه را ادامه دهد تا آنجا که نزدیک است منی خارج شود و خودداری نکند تا خارج گردد روزه‌اش باطل است و باید قضای آن را به همراه کفاره به جا آورد. بنا بر این در فرض سؤال اگر روزه دار سهواً یکی از کارهایی که روزه را باطل می‌کند انجام دهد و به خیال این که روزه‌اش باطل شده عمداً دوباره یکی از آنها را به جا آورد، روزۀ او باطل می‌شود و اگر از این مسأله اطلاعی نداشته است، کفاره بر او واجب نمی باشد.

مستحب است روزه دار نماز مغرب را قبل از افطار کردن بخواند، ولی اگر کسی منتظر اوست یا میل زیادی به غذا دارد که نمی‌تواند با حضور قلب نماز بخواند، بهتر است اول افطار کند؛ ولی تا ممکن است نماز را در وقت فضیلت آن به جا آورد.

بنا را بر اقل، که بیست روز است، بگذارد و تا سی روز را تکمیل نماید.

اگر نذر کند روزه بگیرد و روز آن را معین نکند، نمی‌تواند آن را در سفر به جا آورد. ولی چنانچه نذر کند که روز معینی را در سفر روزه بگیرد باید آن را در سفر به جا آورد و نیز اگر نذر کند روز معینی را چه مسافر باشد یا نباشد، روزه بگیرد باید آن روز را اگر چه مسافر باشد روزه بگیرد. بنا بر این در فرض سوال، اگر نذر او با صیغه مخصوص نذر نبوده است و یا سه روز پی در پی غیر معین یا غیر پی در پی را نذر کرده باشد، نمی تواند در سفر بگیرد.

پرداخت دیون و بدهی فقیر ولو به خاطر مواد غذایی بوده باشد، کفایت از کفاره نمی کند؛ بلکه باید در کفاره، طعام داده شود، که میزان آن برای هر روز، کفاره غیرعمد 750 گرم گندم، برنج، خرما یا نان است.

از جمله روزه های حرام روزه سکوت است به این معنی که نیت روزه سکوت و حرف نزدن نماید، اگرچه در بعضی از روز باشد.

اگر سهواً یا بی اختیار فرو رفته باشد، اشکال ندارد.

روزه در تمام روزهای سال (جز روزه های حرام و مکروه) مستحب است؛ ولی روزه بعضی از روزها مستحب مؤکّد است؛ از جمله:
1. اولین و آخرین پنج شنبه هرماه و اولین چهارشنبه از دهه دوم هر ماه
2. سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم هر ماه (ایّام البیض)
3. ماه رجب و شعبان (تمام یا بعضی از آن حتّی یک روز)
4. میلاد رسول اکرم صلی الله علیه وآله (17 ربیع الاوّل)
5. عید مبعث (27 رجب)
6. عید غدیر (18 ذی الحجه)
7. روز دحو الارض(25 ذی القعده)

اگر زنی شوهر خود را مجبور کند که جماع نماید، یا کار دیگری که روزه را باطل می کند انجام دهد، واجب نیست که کفاره روزه شوهر را بدهد.

اگر جاهل به حکم مسأله بوده باشد، قضا دارد اما کفاره ندارد.

صحیح نیست.

گرفتن روزه مستحبی جایز است و اجازه گرفتن شرط نیست هر چند روزه مستحبی میهمان بدون اذن میزبان کراهت دارد.

اگر صیغه مخصوص نذر* را نخوانده‌اید، قضای آن لازم نیست ولی اگر نذر صحیح شرعی کرده اید باید قضا کنید.
----------------------
* صیغه نذر عبارت است از «لله علیّ أن افعل کذا...» و می‌تواند ترجمه آن را بگوید که عبارت است از «برای خدا بر من است که فلان کار را انجام بدهم» و اگر بگوید: «برای خدا نذر می کنم فلان کار را انجام دهم» بنابر احتیاط واجب باید به آن عمل کند. اما با صرف عبارت «نذر می کنم» نذر شرعی محقق نمی شود.