اگر به فقیر غذا داده می شود در صورتی که فقیر با آن غذا سیر شود، کفایت می کند.

اشکالی ندارد.

اگر چیزی وارد حلق نشود، لطمه ای به صحت روزه نمی زند.

انسان تا پیش از ظهر می تواند نیت روزه قضای ماه رمضان کند و اگر قضای روزه بر عهده او نیست و مفطری انجام نداده تا قبل از غروب شرعی می تواند نیت روزه مستحبی کند. البته اگر روزۀ واجب معینی غیر از روزۀ ماه رمضان بر انسان واجب باشد، مانند اینکه نذر کرده باشد که روز معینی را روزه بگیرد، در صورتی­که عمداً تا طلوع فجر نیّت نکند، روزه‌اش باطل است ولی چنانچه فراموش کند و تا پیش از ظهر یادش بیاید، می‌تواند نیت روزه کند. اما نسبت به روزه ماه رمضان،‌ باید تا طلوع فجر، نیت روزه کند و اگر عمداً نیت نکند، هر چند در اثنای روز نیت کند، روزه ­اش صحیح نیست؛ ولی تا مغرب باید از مبطلات روزه خودداری کند و بعداً نیز روزه آن روز را قضا نماید.

انسان نباید در بجا آوردن کفاره کوتاهی کند، ولی لازم نیست فوراً آن را انجام دهد.

موارد مختلف است؛ خوردن عمدی روزه واجب ماه رمضان، کفاره دارد مگر روزه را تا حدی ادامه داده باشید که روزه بر اثر تشنگی و گرسنگی برای شما حرجی شده و در نتیجه آن را افطار نموده و آب خورده اید، که در این صورت فقط قضای روزه به هر مقداری که یقین دارید به نحو مذکور افطار کرده اید، بر شما واجب است. البته اگر قضای روزه را تا قبل از رمضان سال بعد قضا نکرده‌اید، کفارۀ تأخیر نیز واجب است و نسبت به مقدار مشکوک وظیفه ای ندارید.

در فرض سؤال روزه صحیح است.

اگر کاری که روزه را باطل می‌کند از اذان صبح به بعد، انجام نداده باشد، باید بنا بر احتیاط واجب، آن روز، نیّت روزه کند و بعد از ماه رمضان، قضای آن را نیز بگیرد.

فی نفسه واجب نیست و روزه بدون خوردن سحری هم صحیح است؛ ولی لازم است به نحوی روزه بگیرید که موجب ضرر معتنا به، به بدن نشود.

چنانچه با مراجعه به پزشک و یا از راه دیگری اطمینان یا خوف به مضرّ بودن روزه پیدا کنید، روزه گرفتن بر شما واجب نخواهد بود.

به طور کلی فرو بردن اخلاط سر و سینه تا به فضای دهان نرسیده، روزه را باطل نمی کند، اما اگر داخل فضای دهان شود، احتیاط واجب آن است که آن را فرو ندهید. بنا بر این در فرض سؤال، اگر عمداً فرو داده اید بنابر احتیاط واجب باید روزه را ادامه داده و بعد از ماه رمضان بنا بر احتیاط، قضای آن را بگیرید.

اگر روزه دار عمداً و آگاهانه چیزی بخورد یا بیاشامد، روزه او باطل می شود، خواه از خوراکی ها و آشامیدنی های معمول باشد یا غیرخوراکی؛ مانند کاغذ، پارچه و امثال آن، و خواه زیاد باشد یا کم، مانند قطره های کوچک آب یا خرده کوچکی از نان؛ اما اگر سهواً چیزی بخورد یا بیاشامد، روزه اش باطل نمی شود، خواه روزه واجب باشد یا مستحب.

در فرض سؤال کفاره واجب نیست مگر اینکه می دانسته که منی خارج می شود ولو قصد آن را نداشته باشد یا عادتش اینگونه بوده، علاوه بر قضای آن روز، کفاره هم واجب است؛ و کفاره آن یا شصت روز روزه است ـ که سی و یک روز آن باید پی در پی باشد ـ و یا شصت مسکین را غذا بدهد و یا به هر یک از شصت مسکین یک مد طعام (تقریبا 750 گرم گندم یا نان و مانند آن) بدهد.

افطار روزه قضای ماه رمضان در بعد از ظهر، به صورت عمدی جایز نیست و علاوه بر انجام دوباره قضا، کفاره هم واجب می شود که عبارت است از: پرداخت ده مد طعام به ده فقیر (هر نفر یک مد) و اگر ندارد، باید سه روز روزه بگیرد که بنا بر احتیاط واجب پی در پی باشد. ضمناً کفاره جمع واجب نیست.

در فرض مذکور تعیین سال در نیت لازم نیست؛ لذا اگر کسی از چند ماه رمضان، روزه قضا داشته باشد، قضای هر کدام را اول بگیرد، صحیح است. البته اگر وقت قضای آخرین ماه رمضان تنگ باشد، مانند این که می‌داند پنج روز از رمضان آخر، قضا داشته و پنج روز هم به ماه رمضان مانده باشد، در این صورت، احتیاط واجب آن است که قضای ماه رمضان آخر را بگیرد.