چنانچه آب فقط وارد مقعد شده و به جوف (روزه بزرگ) نرسد، روزه صحیح است و تشخیص آن به عهده ی خود فرد است.

اگر فرو بردن چیز دیگری با آب دهان صدق نکند، اشکال ندارد و روزه را باطل نمی کند.

در فرض سؤال برای یقین به انجام تکلیف باید یک روز دیگر هم روزه بگیرد.

کفایت نمی کند؛ بلکه لازم است یکی از میت ها را هر چند اجمالاً تعیین کند.

در صورتی که چیزی وارد حلق نشود، روزه باطل نمی شود.

در صورتی که چیزی وارد حلق نشود، روزه باطل نیست.

فقط قضای آن روز بر عهده شما است که باید بنا بر احتیاط واجب آن را تا رمضان سال بعد قضا کنید.

به طور کلی اجازه والدین در صحت روزه - واجب یا مستحبی - شرط نیست؛ البته در روزۀ مستحبی اگر موجب اذیت قابل توجه پدر و مادر گردد، نباید روزه بگیرد.

ج۱) باید امساک داشته باشد و علاوه بر قضا، کفاره عمد هم بدهد، یعنی دو ماه روزه بگیرد و یا شصت مسکین را اطعام دهد و احتیاط مستحب آن است که هر دو را انجام دهد.
ج2) در فرض سؤال بعد از بر طرف شدن عذر، کفاره روزه را ادامه دهد تا یک ماه و یک روز تکمیل شود.

باطل کردن روزه استیجاری، کفاره ندارد.

در فرض سؤال که شک دارد، تمام غسل قبل از طلوع فجر واقع می‌شود، وظیفه اش تیمم است.

در فرض مذکور، روزه باطل است و علاوه بر قضا، کفاره نیز واجب می شود ولی کفاره جمع ندارد.

روزه باطل نیست و می تواند کفاره را ادامه دهد.

اگر انسان بترسد گرفتن روزه برای او ضرر دارد، روزه گرفتن بر او واجب نبوده، بلکه صحیح هم نیست و اگر تا قبل از ماه رمضان آینده، بیماری برطرف شد، باید قضای آن را بگیرد و اگر برطرف نشد، قضای روزه ساقط است، ولی باید برای هر روز یک مدّ طعام (تقریباً 750 گرم گندم یا برنج و مانند آن) به عنوان فدیه به فقیر بپردازد و اگر تأخیر قضای روزه ماه رمضان تا ماه رمضان دیگر بر اثر سهل‌انگاری و بدون عذر شرعی باشد، کفاره تأخیر واجب است؛ همچنین اگر جهل به وجوب قضا تا سال آینده هم داشته باشد (با فرض تمکن از قضا) کفاره تأخیر ساقط نمی باشد.

در فرض سؤال، اگر عمداً غسل نکرده باشید روزه شما صحیح نیست؛ و اگر سهواً غسل نکرده اید بنا بر احتیاط واجب روزه باطل است.