مورد مذکور، از مبطلات روزه نیست.

در فرض سؤال، باید روزه بگیرید و احکام آن را رعایت کنید، مگر آن که به حدّی برسد که ادامه روزه، قابل تحمل نباشد؛ در این زمان می‌توانید روزه را افطار کرده و قضای آن را بعد از ماه رمضان بگیرید.

صرف ضعف و احتمال بارداری مجوّز شرعی برای ترک روزه نیست. بله زن بارداری که زایمان او نزدیک است، اگر می‌‌ترسد که روزه برای جنین یا خودش ضرر داشته باشد، روزه بر او واجب نیست و در صورت اول (ضرر برای جنین) باید برای هر روز یک مدّ طعام، یعنی گندم یا جو و مانند این‌ها (به عنوان فدیه) به فقیر بدهد و بعد از ماه رمضان نیز قضای آن را به جا آورد و در صورت دوم، که روزه برای خودش ضرر دارد، باید روزه‌هایی را که نگرفته، قضای آن‌ها را به جا آورد و بنابر احتیاط، فدیه هم بدهد و در مورد زنی که زایمان او نزدیک نیست، پرداخت فدیه مبنی بر احتیاط وجوبی است.

به طور کلی اگر کسی به دلیل بی‌اطلاعی از حکم شرعی، کاری انجام دهد که روزه را باطل می‌کند، مانند این که نداند خوردن دارو نیز مثل سایر خوردنی‌ها روزه را باطل می‌کند و در روز ماه رمضان دارو بخورد، روزه‌اش باطل می‌شود و باید قضای آن را به جا آورد؛ ولی کفاره واجب نیست و در این جهت گفتن و نگفتن همسر بعد از آن دخالتی ندارد. در هر حال، اگر مرد، جاهل به حکم شرعی باشد، بر زن واجب است او را ارشاد کند.

دروغ بستن به خدا و پیامبران و معصومین علیهم السَلام بنابر احتیاط واجب روزه را باطل می‌کند، هرچند بعداً توبه کند و بگوید نسبت دروغ داده است. نقل روایاتی که در کتاب‌ها آمده است و انسان نمی‌داند که دروغ است، اشکال ندارد، هر چند احتیاط مستحب آن است که آنها را با نسبتِ به آن کتاب، نقل کند.

ج1) اگر تا ماه رمضان سال بعد روزه‌های فوت شده را قضا نمودید، کفاره واجب نیست و در غیر این صورت کفاره تأخیر* واجب است و با شک در پرداخت آن، کفاره ساقط نمی شود و باید بپردازید.
ج2) اگر مبطلی در سفر به جا نیاورده باشید و فردا تا قبل از اذان ظهر به وطن خود مراجعت نمایید، روزه صحیح است.
......................
* یعنی برای هر روز 750 گرم گندم، آرد، نان، برنج و امثال آن باید به فقیر داده ­شود.

اگر استفراغ عمدی نباشد، روزه صحیح است.

اگر روز‌ه‌دار در یک روز، بیش از یک بار کاری که روزه را باطل می‌‌کند انجام دهد، فقط یک کفاره بر او واجب می‌‌شود؛ البته اگر با آمیزش جنسی یا استمناء روزه را باطل کند، احتیاط واجب آن است که به عدد دفعات آمیزش جنسی یا استمناء، کفاره بدهد.

روزه یوم الشک (قبل از ماه رمضان) واجب نیست؛ لذا اگر فردی عمداً این روز را روزه نگیرد، گناهی مرتکب نشده است، ولی اگر بعداً بفهمد ماه مبارک رمضان بوده است باید قضای این روز را بگیرد.

به طور کلی کسی که می داند روزه برای او ضرر دارد یا احتمال عقلائی می دهد که ضرر داشته باشد (یعنی ترس از ضرر دارد) روزه بر او واجب نیست؛ بلکه در مواردی نیز حرام است. البته ترک روزه برای کسی که تازه به سن بلوغ رسیده به صرف دشواری، ضعف جسمانی و مانند آن جایز نیست؛ مگر آن که روزه برای او ضرر داشته یا تحمّل آن با مشقت زیادی همراه باشد.

به طور کلی مکلف باید در مورد اوقات نمازهای یومیه و روزه، همان افق محل سکونت خود را رعایت کند؛ بنا بر این روزه ها را در فرض سؤال کامل بگیرید ولی اگر روزه گرفتن بر اثر طولانی بودن روز، حرجی (همراه با مشقت) باشد، ادای آن ساقط و قضای آن واجب است.

روزه داری که محتلم شده، می تواند بول و استبراء نماید، ولی اگر بداند به واسطه استبراء کردن باقیمانده منی از مجری بیرون می آید، در صورتی که غسل کرده باشد نمی تواند استبراء کند.

در فرض سؤال اگر یقین دارد بعد از طلوع فجر، چیزی خورده است، روزه باطل است و تفاوت حکم بین تحقیق از طلوع فجر و عدم آن، مخصوص ماه رمضان است.

اگر می‌دانسته است که حرام است، علاوه بر قضا، بنابر احتیاط واجب کفاره نیز بدهد.

کسی که چند روز از ماه رمضان را به خاطر سفر روزه نگرفته و تعداد آنها را نمی‌داند، چنانچه شروع سفر را نمی­‌داند؛ مثلاً نمی‌‌داند بیست و پنجم ماه رمضان به سفر رفته تا روزه‌های فوت شده، شش روز باشد یا بیست و ششم رفته تا پنج روز باشد، می‌تواند مقدار کمتر را قضا کند، اما در صورتی­ که زمان شروع عذر را می‌داند، مثلاً می‌‌داند روز پنجم ماه به سفر رفته ولی نمی‌‌داند شب دهم برگشته تا پنج روزه فوت شده باشد یا شب یازدهم برگشته تا شش روزه فوت شده باشد، در این صورت احتیاط واجب آن است که مقدار بیشتر را قضا کند.