اگر از شب قبل، قصد سفر داشته، روزه آن روز باطل است؛ ولی اگر در روز، قصد سفر کرده است، بنابر احتیاط واجب باید روزه بگیرد و پس از ماه رمضان هم قضای آن را به جا آورد.

به طور کلی مکلف باید در مورد اوقات نمازهای یومیه و روزه، همان افق محل سکونت خود را رعایت کند؛ ولی اگر روزه گرفتن بر اثر طولانی بودن روز به خودی خود ـ حتی با ترک فعالیت و مراعات تغذیه ـ سختی فوق العاده داشته باشد، در این صورت بنا بر احتیاط روزه بگیرد و وقتی به سختی فوق العاده افتاد، افطار کند و قضای آن را بگیرد.
اما اگر حرجی بودن ادامۀ روزه به دلیل فعالیت مانند اشتغال به کار یا تحصیل و مطالعه باشد، در این صورت بنابر فتوا باید روزه بگیرد و هر گاه به سختی فوق العاده افتاد، افطار کند و قضای آن را بگیرد.

در فرض سؤال اگر شک داشته که با این حالت روزه صحیح است یا نه و در حال جنابت روزه گرفته، بنا بر احتیاط واجب، روزه اش باطل است ولی کفاره ندارد و فقط باید قضای آن را بگیرد. ولی اگر یقین داشته که با این حالت روزه اش صحیح است و بر این اساس روزه گرفته، روزه اش صحیح است، هر چند رعایت احتیاط در قضای روزه نیکو است.

عمل مزبور اگر منافات با حق همسر در تمکین مسائل جنسی داشته باشد جایز نیست.

نمازها را در وقت، به همان افق محل سکونت که صبح را در صبح آنجا و ظهر و عصر را، به همان وقت آنجا، و نماز مغرب و عشا را در بعد از مغرب همانجا، باید بخواند و روزه را به حساب اینکه روز خیلی طولانی است و تمکن از روزه ندارد، ساقط است.

فرد مذکور در فرض سؤال، اگر یقین دارد زمانی که مفطر انجام داده، طلوع فجر (نه صرف اذان) محقق شده بوده باید روزه ها را قضا کند ولی کفاره ندارد؛ اما اگر یقین ندارد (شک دارد که طلوع فجر صادق شده بوده یا نه) روزه اش صحیح است.

اگر هنگام خواندن نمازهای گذشته، اطمینان به داخل شدن وقت نماز داشته‌اید، نمازهای گذشته، قضا ندارند.

روزه باطل نیست و می تواند کفاره را ادامه دهد.

نماز لیلة الدفن در شب اول دفن وارد شده است و در هر موقع از شب می شود خواند، ولی بهتر است در اول شب بعد از نماز عشا خوانده شود.

اشکال ندارد.

در فرض سؤال، فقط قضا واجب است و کفاره ندارد.

در فرض سؤال اگر از گفتۀ مذکور برای او اطمینان به بقای شب حاصل شده باشد، روزه ایشان قضا ندارد.

نافله های یومیه عبارت اند از:
1. نافلۀ ظهر، هشت رکعت (چهار نماز دو رکعتی) قبل از نماز ظهر؛
2. نافلۀ عصر، هشت رکعت (چهار نماز دو رکعتی) قبل از نماز عصر؛
3. نافلۀ مغرب، چهار رکعت (دو نماز دو رکعتی) بعد از نماز مغرب؛
4. نافلۀ عشا، دو رکعت (به صورت نشسته) بعد از نماز عشا؛
5. نافلۀ صبح، دو رکعت قبل از نماز صبح؛
6. نافلۀ شب، یازده رکعت از نصف شب تا اذان صبح؛ (بهتر است در ثلث آخر شب خوانده شود و هر چه به فجر نزدیک تر باشد، فضیلت آن بیشتر است.)

در فرض سؤال اگر وظیفه اش تیمم بوده و بعد از آن، کاری که وضو را باطل می کند، از او سر زده بنا بر احتیاط واجب برای صحت روزه باید دوباره تیمم کند. به هر حال اگر اطمینان داشته که تیمم دوباره لازم نیست، روزه آن روزش صحیح است و قضا ندارد.

احتیاط واجب آن است که اگر فقط یک نماز قضا دارد، ابتدا نماز قضا را بخواند؛ به خصوص اگر نماز قضا مربوط به همان روز باشد.
اگر عمداً ابتدا نماز اداء را بخواند، احتیاط در عدم اکتفا به این نماز است.